Ένας πρώην υπουργός, γόνος μιας από τις σημαντικότερες πολιτικές οικογένειες της χώρας, ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, συλλαμβάνεται γιατί είχε πλαστές πινακίδες στο πολυτελές τζιπ του, δεν είχε μαζί του δίπλωμα οδήγησης, άδεια, ασφάλεια, ταυτότητα και παραβίασε stop.
Ο Μιχάλης Λιάπης κρατείται στο αστυνομικό τμήμα και... θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα για χρήση πλαστών εγγράφων, αν και μάλλον με ένα καλό πρόστιμο ή με μια εξαγοράσιμη ποινή θα την σκαπουλάρει. Εκτός φυσικά από το γεγονός ότι έχει τρωθεί το γόητρό του, λαϊκιστί έχει ξεφτιλιστεί στο πανελλήνιο. Όμως, τι τον νοιάζει;
Ωστόσο, αυτό που πρέπει να μείνει από όλη αυτή την υπόθεση είναι γιατί ο κ. Λιάπης έκανε αυτό που έκανε. Θυμίζουμε ότι ήταν υπουργός Μεταφορών, επομένως είχε γνώση του τι σημαίνει Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας και θεωρητικά πρέπει να έχει μια μεγαλύτερη ευαισθησία σε θέματα οδικής συμπεριφοράς.
Θυμίζουμε επίσης τι έχουν πει για τον Μιχάλη Λιάπη στο παρελθόν. Πως αν το επώνυμό του ήταν Καραμανλής κι όχι Λιάπης θα γινόταν πρωθυπουργός διότι ήταν αγαπημένος ανιψιός του αείμνηστου ηγέτης της δεξιάς παράταξης.
Ο λόγος, λοιπόν, που ο Λιάπης έγινε «πειρατής» των δρόμων είναι το χαρακτηριστικό που αναπτύσσουν οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί. Το «υπερεγώ». Θεωρούν ότι είναι κάποιοι, ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Ότι μπορούν να κλέβουν, να παίρνουν μίζες, να τρώνε στα κότερα, να κάνουν πολεοδομικές παραβάσεις ή να… δέρνουν τη γυναίκα τους χωρίς καμιά τιμωρία.
Αυτό το αίσθημα της ατιμωρησίας τους έχει κάνει ανεξέλεγκτους, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, δεν υπολογίζουν από δικαιοσύνη.
Πιστεύει κανείς ότι ο Μιχάλης Λιάπης δεν είχε να πληρώσει φόρο πολυτελούς διαβίωσης και τέλη κυκλοφορίας για το πολυτελές τζίπ του; Για να γλιτώσει φόρους κατέθεσε τις πινακίδες και έφτιαξε πλαστές; Όχι βέβαια. Όμως, αυτή η λογική του «τζάμπα» σε συνδυασμό με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» δημιουργεί τους… Λιάπηδες όλης της χώρας.
Ο πρώην υπουργός πίστευε ότι και να τον σταματήσουν οι τροχονόμοι, μόλις τους πει ότι είναι ο πρώην υπουργός, θα τον αφήσουν ήσυχο, δεν θα τον ψάξουν και θα πάει ήσυχα στη δουλειά του. Να που υπάρχουν και οι εκπλήξεις, που υπάρχουν και αστυνομικοί που είτε δεν καταλαβαίνουν από ονόματα είτε δεν ξέρουν ποιος είναι ο Λιάπης.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο, μόνο που είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Θυμηθείτε τον Κίμωνα Κουλούρη που έβριζε τους τροχονόμους. Και για να πάμε στα πιο «χοντρά» περιπτώσεις τιμωρίας έχουμε με τον Ακη, με τον Παπαγεωργόπουλο και ακολουθούν ο Μαντέλης, ο Γιάννος κ.λπ.
Δυστυχώς για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το βασικό πρόβλημα. Ο κόσμος ζητά επιτακτικά την τιμωρία των πολιτικών που έκαναν αξιόποινες πράξεις. Από ένα πταίσμα, όπως ο Λιάπης, μέχρι ένα κακούργημα όπως οι μίζες ή ο παράνομος πλουτισμός.
Ίσως ο Μιχάλης Λιάπης, ο απρόσιτος, σνομπ πολιτικός που πολλές φορές έδειχνε να μας κάνει τη χάρη που είναι υπουργός, να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για τους άλλους πολιτικούς.
Και ίσως η σύλληψή του να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη για το πώς πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους, ανεξάρτητα από το όνομα, την κοινωνική θέση, τα λεφτά του συλληφθέντα.
Α.Ψ.
