Σχεδόν τρεις μήνες τώρα, δύο από τα κυριότερα πανεπιστήμια της χώρας, το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ, παραμένουν κλειστά. Η ευθύνη για το γεγονός αυτό μπορεί να βαρύνει πολλούς ώμους, όμως το κόστος θα το υποστούν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους.
Το εξάμηνο ήδη χάθηκε…
Αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον τα περισσότερα πράγματα σε αυτήν τη ζωή έχουν τον συμβολισμό τους.
Έτσι και οι πρόσφατες θεατρικές... αναζητήσεις του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη στο Παρίσι έχουν τον δικό τους. Μπορεί το έργο το οποίο έγραψε, ανέβασε και έπαιξε για 50-55 θεατές ο κ. Πελεγρίνης να μην σήκωνε αναβολή.
Αντίστοιχα, όμως, δεν σηκώνει αναβολή και η διερεύνηση των πράξεων ή των παραλείψεών του από το Πειθαρχικό Συμβούλιο στο οποίο τον παρέπεμψε χθες ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος για παράβαση καθήκοντος.
Ένα καθήκον το οποίο, πρώτα και κύρια, αφορά στη λειτουργία των πανεπιστημίων και στη μόρφωση του κάθε νέου ανθρώπου που κατορθώνει να εισαχθεί σε αυτά.
«Ο Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θ. Πελεγρίνης σε αντίθεση με τους άλλους 7 πρυτάνεις των πανεπιστημίων που επηρεάζονται από το μέτρο της διαθεσιμότητας, κρατά το ίδρυμα κλειστό με την απραξία του και την αδυναμία του να εφαρμόσει τις αποφάσεις της Συγκλήτου», τονίζεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε το απόγευμα της Τρίτης ο υπουργός Παιδείας.
Επί περίπου τρεις μήνες τώρα, με ευθύνη πολλών και όχι μόνον του κ. Πελεγρίνη, χιλιάδες νέοι άνθρωποι στερούνται τη δυνατότητα και το δικαίωμα στη μόρφωση.
Τι και αν η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων κηρύχθηκε παράνομη; Τι και αν το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την προσφυγή τους κατά του μέτρου της διαθεσιμότητας; Το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ εξακολουθούν να είναι κλειστά με «λουκέτο», πλην ελάχιστων σχολών.
Σε αυτήν τη θεατρική παράσταση, την τόσο κακοστημένη, ποιος πρωταγωνιστεί και ποιος καταβάλλει το τίμημα;
Όταν τα δικαστήρια λαμβάνουν αποφάσεις τις οποίες ουδείς εμφανίζεται να τηρεί ή να σέβεται, ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεται σε ολόκληρη την κοινωνία; Από ποιον μπορούν να διεκδικήσουν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους το χαμένο εξάμηνο σπουδών ή τα χρήματα που με τόσο κόπο έδωσαν, σε καιρό κρίσης;
Ποιος θα τους αναπληρώσει το χαμένο χρόνο και κόπο;
Ας μην το παιδεύουμε το πράγμα, φίλτατοι.
Χρόνια τώρα μια δράκα ανθρώπων πιστεύουν ότι τα πανεπιστήμια τους ανήκουν. Είτε αυτοί ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, είτε στον χώρο των φοιτητικών παρατάξεων, είτε των διοικητικών υπαλλήλων, νομίζουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και πως μπορούν να νέμονται περιουσία που δεν είναι δική τους.
Πιστεύουν ότι η περιουσία του ελληνικού λαού, αυτή που στήθηκε για να μορφώσει τις γενιές των Ελλήνων οι οποίοι φοιτούν στα πανεπιστήμια, τους ανήκει και ότι μπορούν να πράττουν κατά το δοκούν με αυτήν.
Κάποιος σε αυτήν τη χώρα πρέπει να τους θυμίσει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κάποιος πρέπει να τους θυμίσει ότι για τη «δωρεάν παιδεία» πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης.
Ο ίδιος πολίτης ο οποίος διά της ψήφου του ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, αντλώντας συμπεράσματα από τα δικά τους έργα ενόσω κρατούν την εξουσία.
Όπως επίσης κάποιος πρέπει να θυμίσει στους πάντες ότι οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται.
Εάν δεν τηρούνται, ποια η ανάγκη από τα «θέατρα» και τις «παραστάσεις»;
Ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του και αντί να κάνει τη δουλειά του θα τρέχει στο Παρίσι να ανεβάσει το δικό του έργο...
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου…
Έτσι και οι πρόσφατες θεατρικές... αναζητήσεις του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη στο Παρίσι έχουν τον δικό τους. Μπορεί το έργο το οποίο έγραψε, ανέβασε και έπαιξε για 50-55 θεατές ο κ. Πελεγρίνης να μην σήκωνε αναβολή.
Αντίστοιχα, όμως, δεν σηκώνει αναβολή και η διερεύνηση των πράξεων ή των παραλείψεών του από το Πειθαρχικό Συμβούλιο στο οποίο τον παρέπεμψε χθες ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος για παράβαση καθήκοντος.
Ένα καθήκον το οποίο, πρώτα και κύρια, αφορά στη λειτουργία των πανεπιστημίων και στη μόρφωση του κάθε νέου ανθρώπου που κατορθώνει να εισαχθεί σε αυτά.
«Ο Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θ. Πελεγρίνης σε αντίθεση με τους άλλους 7 πρυτάνεις των πανεπιστημίων που επηρεάζονται από το μέτρο της διαθεσιμότητας, κρατά το ίδρυμα κλειστό με την απραξία του και την αδυναμία του να εφαρμόσει τις αποφάσεις της Συγκλήτου», τονίζεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε το απόγευμα της Τρίτης ο υπουργός Παιδείας.
Επί περίπου τρεις μήνες τώρα, με ευθύνη πολλών και όχι μόνον του κ. Πελεγρίνη, χιλιάδες νέοι άνθρωποι στερούνται τη δυνατότητα και το δικαίωμα στη μόρφωση.
Τι και αν η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων κηρύχθηκε παράνομη; Τι και αν το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την προσφυγή τους κατά του μέτρου της διαθεσιμότητας; Το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ εξακολουθούν να είναι κλειστά με «λουκέτο», πλην ελάχιστων σχολών.
Σε αυτήν τη θεατρική παράσταση, την τόσο κακοστημένη, ποιος πρωταγωνιστεί και ποιος καταβάλλει το τίμημα;
Όταν τα δικαστήρια λαμβάνουν αποφάσεις τις οποίες ουδείς εμφανίζεται να τηρεί ή να σέβεται, ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεται σε ολόκληρη την κοινωνία; Από ποιον μπορούν να διεκδικήσουν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους το χαμένο εξάμηνο σπουδών ή τα χρήματα που με τόσο κόπο έδωσαν, σε καιρό κρίσης;
Ποιος θα τους αναπληρώσει το χαμένο χρόνο και κόπο;
Ας μην το παιδεύουμε το πράγμα, φίλτατοι.
Χρόνια τώρα μια δράκα ανθρώπων πιστεύουν ότι τα πανεπιστήμια τους ανήκουν. Είτε αυτοί ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, είτε στον χώρο των φοιτητικών παρατάξεων, είτε των διοικητικών υπαλλήλων, νομίζουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο και πως μπορούν να νέμονται περιουσία που δεν είναι δική τους.
Πιστεύουν ότι η περιουσία του ελληνικού λαού, αυτή που στήθηκε για να μορφώσει τις γενιές των Ελλήνων οι οποίοι φοιτούν στα πανεπιστήμια, τους ανήκει και ότι μπορούν να πράττουν κατά το δοκούν με αυτήν.
Κάποιος σε αυτήν τη χώρα πρέπει να τους θυμίσει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κάποιος πρέπει να τους θυμίσει ότι για τη «δωρεάν παιδεία» πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης.
Ο ίδιος πολίτης ο οποίος διά της ψήφου του ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, αντλώντας συμπεράσματα από τα δικά τους έργα ενόσω κρατούν την εξουσία.
Όπως επίσης κάποιος πρέπει να θυμίσει στους πάντες ότι οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται.
Εάν δεν τηρούνται, ποια η ανάγκη από τα «θέατρα» και τις «παραστάσεις»;
Ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του και αντί να κάνει τη δουλειά του θα τρέχει στο Παρίσι να ανεβάσει το δικό του έργο...
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου…
