- Οι επιχειρούμενες ανακατατάξεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους είναι τόσο προφανείς που σχεδόν κανέναν δεν εκπλήσσουν και μάλλον πολύ λιγότερους συγκινούν ή, έστω, γοητεύουν.
Πρόσωπα φθαρμένα και με μακρά συμμετοχή στο «σύστημα» που όλοι χαρακτηρίζουν ετοιμόρροπο, προσπαθούν να επανακάμψουν και να διεκδικήσουν ρόλο κεντρικό ή περιφερειακό, ελπίζοντας ότι η κρίση θα... αντιμετωπιστεί με τον καταλογισμό ευθυνών στις ανεπάρκειες ατόμων και όχι δομών, «παρεών», μηχανισμών και θεσμών.
Στη διαδικασία αυτή, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παρασκηνιακές δραστηριότητες και προσπάθειες συγκεκριμένων προσώπων, πολιτικών, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είτε κατ' επιλογήν είτε δια της «βίας της κάλπης» (λόγω αδυναμίας τους να εκλεγούν βουλευτές), έχουν μείνει στο περιθώριο.
Πολλούς από αυτούς τους βλέπουμε να καρκινοβατούν με τους «58» της Κεντροαριστεράς, άλλους τους παρατηρούμε ολοένα και συχνότερα να παρεμβαίνουν σε εκδηλώσεις προβληματισμού για το πολιτικό σύστημα, ενώ μία τρίτη κατηγορία κινείται στις παρυφές του πολιτικού σκηνικού, είτε και εντός αυτού, προσπαθώντας να αναβαπτισθεί μέσα από νέους ρόλους.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, στις αναφορές αυτές εμπίπτουν πρόσωπα από όλους τους πολιτικούς χώρους (ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλει να αυτοπαρουσιάζεται ως η άμωμος παρθένα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας).
Τι επιδιώκουν όλοι αυτοί;
Μα προφανώς, αυτό που επιδίωκαν πάντοτε. Μία θέση, έναν ρόλο, ένα αξίωμα. Φιλοδοξίες και επιδιώξεις θεμιτές για όσους ασχολούνται με την πολιτική, αρκεί να οδηγούν σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, μία πρόταση πειστική και ρεαλιστική.
Εν μέσω γενικότερης κινητικότητας και ενώ η παράταξη του Σαμαρά ασχολείται με τα θρησκευτικά πιστεύω του Τσίπρα - κοινώς ψάχνει κανέναν βράχο να πιαστεί προτού τσακιστεί πάνω του, τις τελευταίες ημέρες και εβδομάδες βλέπουμε και ακούμε:
- τον Γιάννη Δραγασάκη (για να ξεκινήσω από τον «ΣΥΡΙΖΑ της ευθύνης») να προαναγγέλει ότι συνομιλητής του κόμματος του θα είναι η ΕΚΤ, επειδή μόνο αυτή και ο διοικητής της προστάτευσαν όταν χρειάστηκε την Ισπανία και την Ιταλία (σ.σ. οι οποίες πάντως δεν είναι μνημονιακές χώρες) και θα οφείλουν να κάνουν το ίδιο για την Ελλάδα στο εγγύς μέλλον.
Από πού κι ως πού και γιατί να σημειωθεί μία τέτοια δραματική αλλαγή που θα ανατρέψει τα δεδομένα εν μιά νυκτί; Μακάρι, πάντως.
- τον Γ. Φλωρίδη να εμφανίζεται σε μία συζήτηση της ευρύτερης και ανένταχτης κεντροαριστεράς, να μιλάει για χορό μεταμφιεσμένων και να λέει ότι μόνη λύση είναι ένα νέο κόμμα.
Γιατί δεν το ιδρύει ο ίδιος;
- τον Αλ. Παπαδόπουλο να επαναλαμβάνει ότι χρειάζεται εθνική συνεννόηση, γενική και άνευ όρων.
Προφανώς σε μία τέτοια περίπτωση θα θυσιαζόταν και ο ίδιος και θα ριχνόταν στην μάχη για την σωτηρία της πατρίδος.
- την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου να διοργανώνει και να παρευρίσκεται σε διάφορες συζητήσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις, λειτουργώντας εν πολλοίς και ως διαμεσολαβητής διαφόρων ευρωπαίων θεσμικών παραγόντων που πηγαινοέρχονται στην Αθήνα ελπίζοντας σε μία διάσωση του ΠαΣοΚ ή του «χώρου» τέλος πάντων.
Αγνωστο τι ακριβώς επιδώκει η πρώην επίτροπος και υπουργός, γιατί δεν το έχει πει και πάντως έως ότου συμβεί αυτό, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι τα κίνητρα είναι προσωπικά.
Υπάρχουν και άλλοι που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, αλλά τα ονόματα αυτά μάλλον δίνουν την εικόνα.
Πολλοί επιμένουν ότι η περίοδος που ξεκινά τώρα και καταλήγει στις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, θα χαρακτηριστεί από πυκνές εξελίξεις και παρεμβάσεις, ενδεχομένως και βίαιες, δεδομένου ότι κυκλοφορούν ελεύθεροι και διάφοροι κουμποροφόροι.
Εν αναμονή αυτών, όλοι οι παραπάνω και όσοι από τους υπόλοιπους θεωρούν τους εαυτούς τους εφεδρείες του συστήματος - περί αυτού πρόκειται, θα κληθούν να πρωτοτυπήσουν, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να διατυπώσουν ιδέες και προτάσεις ανάλογες της σοβαρότητας της κατάστασης. Το πιθανότερο είναι όμως θα τους προλάβουν οι εξελίξεις. Και τότε κανείς τους δεν θα λείψει σε κανέναν.
Του κ.Κ.Αντωνίου
