Όσοι Δυτικοί ζητούν «φουλ επίθεση» στον Πούτιν είναι είτε ανόητοι είτε υποκριτές. Υποκρίνονται προκλητικά όταν επικαλούνται το διεθνές δίκαιο στην υπόθεση της Ρώσικης επέμβασης στην Κριμαία.
Όταν διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία πριν από 15-20 χρόνια και επέβαλαν με τις βόμβες τους την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία επειδή «το ήθελαν και το ψήφισαν οι (Αλβανοί στην πλειοψηφία τους) πολίτες του», δεν άνοιγαν τον δρόμο στον Πούτιν να κάνει σήμερα κάτι ανάλογο;
«Ποιος θα σταματήσει τον εμπρηστή Πούτιν;», τιτλοφορείται το τελευταίο τεύχος του Der Spiegel.
Στο πρωτοσέλιδό του κυριαρχεί δε μια «σύνθεση» η οποία απεικονίζει τον «γίγαντα» Πούτιν περιτριγυρισμένο από...τους «νάνους» και ανήμπορους να αντιδράσουν Μπαράκ Ομπάμα, Αγκελα Μέρκελ και Ντέιβιντ Κάμερον. Μάλιστα, η Γερμανίδα καγκελάριος κουνά ένα... λευκό σημαιάκι, ένδειξη συνθηκολόγησης απέναντι στις ορέξεις της Μόσχας και του σύγχρονου τσάρου της.
«Ο κόσμος βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με ένα είδος τεστ αντοχής: Είναι σε θέση η δημοκρατική Δύση να αντιπαρατεθεί με τη δίψα για εξουσία ενός Ανατολίτη απολυταρχικού ηγέτη; Μπορεί η διπλωματία να αναγκάσει έναν τύραννο που στέλνει στρατό να γονατίσει;», γράφει στο αφιέρωμά του το γερμανικό περιοδικό, εισηγούμενο σαφώς την υιοθέτηση πιο σκληρής στάσης, με οικονομικές κυρώσεις που μπορούν να κάνουν τη Μόσχα να συνθηκολογήσει.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατηγορούν τον Ομπάμα ως... κότα! «Μια ρεαλιστική ελπίδα για ειρήνη, έλεγε ο Ρίγκαν, είναι δυνατό να υπάρξει μόνο εφόσον οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρήσουν το «ζωτικό περιθώριο ασφαλείας». Αυτό δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με την εκτόξευση δημοσίως απειλών πολέμου. Έχει να κάνει με το τακτικό πλεονέκτημα που κερδίζεται όταν κάποιος ο οποίος διαπραγματεύεται με ισχυρές ΗΠΑ φτάσει να πιστέψει ότι είναι πιθανό να αναλάβουν στρατιωτική δράση», έγραφε χαρακτηριστικά στις 5 Μαρτίου στη Wall Street Journal ο Ντάνιελ Χένινγκερ, ο οποίος ανήκει στο στρατόπεδο των «γερακιών».
Οι φωνές όσων ζητούν την κήρυξη πολέμου στη Ρωσία -με οικονομικές κυρώσεις, πυραύλους ή και με τα δύο- πληθαίνουν. Αν και γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ελάχιστα πιθανό: Αφενός, επειδή «σήμερα είναι η Εποχή της Απροθυμίας, καθώς η αμερικανική ισχύς είναι κυρίαρχη, όχι όμως και καθοριστική για τις εξελίξεις», όπως σημείωνε σε άρθρο του στους New York Times ο Ρότζερ Κοέν -αφήστε που μια ρωσο-αμερικανική σύρραξη δεν θα απείχε πολύ από τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αφετέρου, επειδή οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί (όπως επανειλημμένως έχουμε αναλύσει) έχουν πάρα πολλά να διακινδυνεύσουν σε μια γενικευμένη οικονομική σύρραξη με τη Ρωσία.
Ουσιαστικά, όσοι Δυτικοί που ζητούν «φουλ επίθεση» στον Πούτιν είναι είτε ανόητοι είτε υποκριτές. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως υποκρίνονται προκλητικά όταν επικαλούνται το διεθνές δίκαιο για να μας πείσουν ότι η Ρωσία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας και τα δικαιώματα των πολιτών της με όσα κάνει στην Κριμαία. Όταν διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία πριν από 15-20 χρόνια και επέβαλαν με τις βόμβες τους την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία επειδή «το ήθελαν και το ψήφισαν οι (Αλβανοί στην πλειοψηφία τους) πολίτες του», δεν άνοιγαν τον δρόμο στον Πούτιν να κάνει σήμερα κάτι ανάλογο; Όταν έλεγαν «ναι» στην ανεξαρτησία του Νοτίου Σουδάν δεν σκέφτονταν αυτό το «δίκαιο»;
Όχι ότι και ο Πούτιν πάει πίσω, φυσικά. Διότι οι κραυγές διαμαρτυρίας της Μόσχας όταν το Κόσοβο ανακήρυττε την ανεξαρτησία του, αποδεικνύονται επίσης υποκριτικές. Στο όνομα των γεωστρατηγικών του συμφερόντων, το Κρεμλίνο δεν διστάζει να αλλάζει τώρα ρόλο και να «βιάσει» βάναυσα την εθνική κυριαρχία μιας χώρας. Και θα το ξανακάνει όταν και όπου χρειαστεί -όπως θα το επαναλάβουν και οι Δυτικοί, πιθανότατα δε με μεγαλύτερη ευκολία.
Το ίδιο έγινε, βεβαίως, και επί Ψυχρού Πολέμου. Όμως, σήμερα υπάρχει μία διαφορά: δεν μιλάμε για σύγκρουση δύο κόσμων, αλλά για «εμφύλιους» εντός του ίδιου, όταν αποδεικνύεται πως η πίτα δεν φτάνει για όλους..
Του κ.Γ.Καπόπουλου.
Όταν διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία πριν από 15-20 χρόνια και επέβαλαν με τις βόμβες τους την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία επειδή «το ήθελαν και το ψήφισαν οι (Αλβανοί στην πλειοψηφία τους) πολίτες του», δεν άνοιγαν τον δρόμο στον Πούτιν να κάνει σήμερα κάτι ανάλογο; «Ποιος θα σταματήσει τον εμπρηστή Πούτιν;», τιτλοφορείται το τελευταίο τεύχος του Der Spiegel.
Στο πρωτοσέλιδό του κυριαρχεί δε μια «σύνθεση» η οποία απεικονίζει τον «γίγαντα» Πούτιν περιτριγυρισμένο από...τους «νάνους» και ανήμπορους να αντιδράσουν Μπαράκ Ομπάμα, Αγκελα Μέρκελ και Ντέιβιντ Κάμερον. Μάλιστα, η Γερμανίδα καγκελάριος κουνά ένα... λευκό σημαιάκι, ένδειξη συνθηκολόγησης απέναντι στις ορέξεις της Μόσχας και του σύγχρονου τσάρου της.
«Ο κόσμος βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με ένα είδος τεστ αντοχής: Είναι σε θέση η δημοκρατική Δύση να αντιπαρατεθεί με τη δίψα για εξουσία ενός Ανατολίτη απολυταρχικού ηγέτη; Μπορεί η διπλωματία να αναγκάσει έναν τύραννο που στέλνει στρατό να γονατίσει;», γράφει στο αφιέρωμά του το γερμανικό περιοδικό, εισηγούμενο σαφώς την υιοθέτηση πιο σκληρής στάσης, με οικονομικές κυρώσεις που μπορούν να κάνουν τη Μόσχα να συνθηκολογήσει.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατηγορούν τον Ομπάμα ως... κότα! «Μια ρεαλιστική ελπίδα για ειρήνη, έλεγε ο Ρίγκαν, είναι δυνατό να υπάρξει μόνο εφόσον οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρήσουν το «ζωτικό περιθώριο ασφαλείας». Αυτό δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με την εκτόξευση δημοσίως απειλών πολέμου. Έχει να κάνει με το τακτικό πλεονέκτημα που κερδίζεται όταν κάποιος ο οποίος διαπραγματεύεται με ισχυρές ΗΠΑ φτάσει να πιστέψει ότι είναι πιθανό να αναλάβουν στρατιωτική δράση», έγραφε χαρακτηριστικά στις 5 Μαρτίου στη Wall Street Journal ο Ντάνιελ Χένινγκερ, ο οποίος ανήκει στο στρατόπεδο των «γερακιών».
Οι φωνές όσων ζητούν την κήρυξη πολέμου στη Ρωσία -με οικονομικές κυρώσεις, πυραύλους ή και με τα δύο- πληθαίνουν. Αν και γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι ελάχιστα πιθανό: Αφενός, επειδή «σήμερα είναι η Εποχή της Απροθυμίας, καθώς η αμερικανική ισχύς είναι κυρίαρχη, όχι όμως και καθοριστική για τις εξελίξεις», όπως σημείωνε σε άρθρο του στους New York Times ο Ρότζερ Κοέν -αφήστε που μια ρωσο-αμερικανική σύρραξη δεν θα απείχε πολύ από τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αφετέρου, επειδή οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί (όπως επανειλημμένως έχουμε αναλύσει) έχουν πάρα πολλά να διακινδυνεύσουν σε μια γενικευμένη οικονομική σύρραξη με τη Ρωσία.
Ουσιαστικά, όσοι Δυτικοί που ζητούν «φουλ επίθεση» στον Πούτιν είναι είτε ανόητοι είτε υποκριτές. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως υποκρίνονται προκλητικά όταν επικαλούνται το διεθνές δίκαιο για να μας πείσουν ότι η Ρωσία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας και τα δικαιώματα των πολιτών της με όσα κάνει στην Κριμαία. Όταν διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία πριν από 15-20 χρόνια και επέβαλαν με τις βόμβες τους την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία επειδή «το ήθελαν και το ψήφισαν οι (Αλβανοί στην πλειοψηφία τους) πολίτες του», δεν άνοιγαν τον δρόμο στον Πούτιν να κάνει σήμερα κάτι ανάλογο; Όταν έλεγαν «ναι» στην ανεξαρτησία του Νοτίου Σουδάν δεν σκέφτονταν αυτό το «δίκαιο»;
Όχι ότι και ο Πούτιν πάει πίσω, φυσικά. Διότι οι κραυγές διαμαρτυρίας της Μόσχας όταν το Κόσοβο ανακήρυττε την ανεξαρτησία του, αποδεικνύονται επίσης υποκριτικές. Στο όνομα των γεωστρατηγικών του συμφερόντων, το Κρεμλίνο δεν διστάζει να αλλάζει τώρα ρόλο και να «βιάσει» βάναυσα την εθνική κυριαρχία μιας χώρας. Και θα το ξανακάνει όταν και όπου χρειαστεί -όπως θα το επαναλάβουν και οι Δυτικοί, πιθανότατα δε με μεγαλύτερη ευκολία.
Το ίδιο έγινε, βεβαίως, και επί Ψυχρού Πολέμου. Όμως, σήμερα υπάρχει μία διαφορά: δεν μιλάμε για σύγκρουση δύο κόσμων, αλλά για «εμφύλιους» εντός του ίδιου, όταν αποδεικνύεται πως η πίτα δεν φτάνει για όλους..
Του κ.Γ.Καπόπουλου.
