- Η Αγκυρα τους αποκαλεί «Τούρκους της Κριμαίας»..
Μεταξύ σφύρας κι άκμονος βρίσκεται η κυβέρνηση Ερντογάν σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Ζaman όσον αφορά στην τύχη της μουσουλμανικής μειονότητας των Τατάρων της Κριμαϊκής χερσονήσου, τους οποίους η Άγκυρα αποκαλεί «Τούρκους της Κριμαίας».
Η μειονότητα αυτή, που.. αριθμεί περίπου 300.000, δεν επιθυμεί απόσχιση της χερσονήσου από την Ουκρανία και φέρει το άχθος του ξεριζωμού της, που συνοδεύτηκε από κακουχίες και θανάτους, επί Ιωσήφ Στάλιν. Η 'Αγκυρα αφενός νιώθει υποχρεωμένη να σταθεί αλληλέγγυα στους Τατάρους της Κριμαίας, κι αφετέρου δεν θέλει μη διαταράξει τις αγαστές οικονομικές της σχέσεις με τη Ρωσία.
Όπως γράφει στη Zaman ο καθηγητής Ντογκού Εργκίλ, ένας από τους πιο διαπρεπείς κοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές της Τουρκίας, «η Τουρκία νιώθει κοντά στους Τατάρους της Κριμαίας για ιστορικούς λόγους. Η ρητορική της χώρας για «συγγενείς λαούς» καλύπτει και την περίπτωση αυτών των πληθυσμών. Όμως, σε περίπτωση που η Κριμαία προσαρτηθεί τελικά στη Ρωσία, τότε έχουμε να κάνουμε με το χειρότερο δυνατό σενάριο καθώς οι Τάταροι της Κριμαίας θεωρούν πως θα απειληθούν οι πολιτιστικές τους ελευθερίες και θα πέσουν θύματα εθνικών προκαταλήψεων».
Όπως σημειώνει το άρθρο, «μια πιθανή αδιαφορία, από πλευράς της τούρκικης κυβέρνησης, για την τύχη των Τατάρων της χερσονήσου ισοδυναμεί με πολιτική «αυτοκτονία» καθώς πλησιάζουν τριπλές [δημοτικές, προεδρικές και γενικές] εκλογές στη Τουρκία και ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα χάσει, με τον τρόπο αυτό, πολλές από τις Ταταρικές ψήφους εντός της τούρκικης επικράτειας [αυτή τη στιγμή ζουν στην Τουρκία τουλάχιστον τρία εκατομμύρια Τατάροι]».
Φυσικά η Τουρκία δεν επιθυμεί να έλθει σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, όχι πως μπορεί κιόλας, αφού, όπως τονίζει ο Εργκίλ, «η κυβέρνηση Ερντογάν δεν έχει κανέναν μοχλό πίεσης απέναντι στη Μόσχα. Η Τουρκία παραμένει εξαρτημένη, ενεργειακά κι οικονομικά, από τη Ρωσία. Η Μόσχα αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο και σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της Άγκυρας. Πλήθος από τούρκικες κατασκευαστικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στη Ρωσία. Επίσης, η ρωσική εταιρεία Atomstroyexport έχει αναλάβει την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας στο Ακούγιου της Μερσίνας, ενώ η Μόσχα γίνεται ο (ψυχρός) ώμος πάνω στον οποίο «κλαίει» η Τουρκία κάθε φορά που οι Βρυξέλλες καθυστερούν την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.».
Και καταλήγει: «Όμως τώρα η Τουρκία είναι σε δύσκολη, σχεδόν αμήχανη, θέση, καθώς βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Τουρκία είναι να συστήσει σύνεση και να προσπαθήσει να διευκολύνει με κάθε τρόπο το διάλογο ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, ενώ και η τούρκικη διπλωματία πρέπει να βάλει τα δυνατά της και να προκρίνει μια λύση στην οποία η Κριμαία να παραμείνει υπό ουκρανική κυριαρχία».
Η μειονότητα αυτή, που.. αριθμεί περίπου 300.000, δεν επιθυμεί απόσχιση της χερσονήσου από την Ουκρανία και φέρει το άχθος του ξεριζωμού της, που συνοδεύτηκε από κακουχίες και θανάτους, επί Ιωσήφ Στάλιν. Η 'Αγκυρα αφενός νιώθει υποχρεωμένη να σταθεί αλληλέγγυα στους Τατάρους της Κριμαίας, κι αφετέρου δεν θέλει μη διαταράξει τις αγαστές οικονομικές της σχέσεις με τη Ρωσία.
Όπως γράφει στη Zaman ο καθηγητής Ντογκού Εργκίλ, ένας από τους πιο διαπρεπείς κοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές της Τουρκίας, «η Τουρκία νιώθει κοντά στους Τατάρους της Κριμαίας για ιστορικούς λόγους. Η ρητορική της χώρας για «συγγενείς λαούς» καλύπτει και την περίπτωση αυτών των πληθυσμών. Όμως, σε περίπτωση που η Κριμαία προσαρτηθεί τελικά στη Ρωσία, τότε έχουμε να κάνουμε με το χειρότερο δυνατό σενάριο καθώς οι Τάταροι της Κριμαίας θεωρούν πως θα απειληθούν οι πολιτιστικές τους ελευθερίες και θα πέσουν θύματα εθνικών προκαταλήψεων».
Όπως σημειώνει το άρθρο, «μια πιθανή αδιαφορία, από πλευράς της τούρκικης κυβέρνησης, για την τύχη των Τατάρων της χερσονήσου ισοδυναμεί με πολιτική «αυτοκτονία» καθώς πλησιάζουν τριπλές [δημοτικές, προεδρικές και γενικές] εκλογές στη Τουρκία και ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα χάσει, με τον τρόπο αυτό, πολλές από τις Ταταρικές ψήφους εντός της τούρκικης επικράτειας [αυτή τη στιγμή ζουν στην Τουρκία τουλάχιστον τρία εκατομμύρια Τατάροι]».
Φυσικά η Τουρκία δεν επιθυμεί να έλθει σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, όχι πως μπορεί κιόλας, αφού, όπως τονίζει ο Εργκίλ, «η κυβέρνηση Ερντογάν δεν έχει κανέναν μοχλό πίεσης απέναντι στη Μόσχα. Η Τουρκία παραμένει εξαρτημένη, ενεργειακά κι οικονομικά, από τη Ρωσία. Η Μόσχα αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο και σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της Άγκυρας. Πλήθος από τούρκικες κατασκευαστικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στη Ρωσία. Επίσης, η ρωσική εταιρεία Atomstroyexport έχει αναλάβει την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας στο Ακούγιου της Μερσίνας, ενώ η Μόσχα γίνεται ο (ψυχρός) ώμος πάνω στον οποίο «κλαίει» η Τουρκία κάθε φορά που οι Βρυξέλλες καθυστερούν την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.».
Και καταλήγει: «Όμως τώρα η Τουρκία είναι σε δύσκολη, σχεδόν αμήχανη, θέση, καθώς βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Τουρκία είναι να συστήσει σύνεση και να προσπαθήσει να διευκολύνει με κάθε τρόπο το διάλογο ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, ενώ και η τούρκικη διπλωματία πρέπει να βάλει τα δυνατά της και να προκρίνει μια λύση στην οποία η Κριμαία να παραμείνει υπό ουκρανική κυριαρχία».
