Η διαδρομή υπήρξε επική, αλλά η Ελλάδα έφτασε, εάν όχι στον προορισμό της, τουλάχιστον σε ένα σημαντικό σημείο του δρόμου”, γράφει ο Economist για τη σημερινή έκδοση του νέου ελληνικού 5ετούς ομολόγου.
Μπορεί το ποσό να είναι μικρό και η απόδοση υψηλή σε σχέση με το κόστος δανεισμού άλλων χωρών του... μνημονίου (το πορτογαλικό 5ετές κυμαίνεται στο 2,6%), όμως, κανείς δεν μπορεί παρά να τρίβει τα μάτια του μπροστά στο γεγονός ότι η Ελλάδα κατάφερε να εκδώσει ομόλογα, με δεδομένο το βάθος της οικονομικής της κρίσης, αναγνωρίζει το περιοδικό.
“Εάν η Ελλάδα έχει διανύσει πολύ δρόμο από τις πιο σκοτεινές ημέρες, είναι ακόμα μακριά από το να καταφέρει να στηρίζει τον εαυτό της οικονομικά”, σημειώνει, καθώς η απόδοση του 10ετούς ομολόγου στο 6% είναι ακόμα πολύ υψηλή για μία χώρα που αναμένεται να εμφανίσει ανάπτυξη μόλις 0,6% φέτος και βιώνει τον αποπληθωρισμό.
Εξάλλου, η πρόσβαση στις αγορές θα ήταν αδύνατη, χωρίς την τεράστια στήριξη που παίρνει η χώρα από την υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Ο Economist σημειώνει ότι θα χρειαστεί και άλλη βοήθεια από τους πιστωτές του επίσημου τομέα (αναφέρεται στην ελάφρυνση του χρέους), όμως, τονίζει πως ακόμα και έτσι, οι στόχοι που θέτει το ελληνικό πρόγραμμα είναι ηρωικοί. “Για να επιτευχθούν οι στόχοι για το χρέος από το 2020 και πέρα, απαιτείται αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 4,5% του ΑΕΠ έως το 2016 και διατήρησή του στο 4%, κατά τη δεκαετία του 2020”.
Κάτι τέτοιο δεν είναι εντελώς ανέφικτο, αφού το Βέλγιο, για παράδειγμα, πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα στο 4,3% του ΑΕΠ από το 1987 έως το 2008. Όμως, είναι δύσκολο για μια χώρα που έχει περάσει τα μισά χρόνια από την ανεξαρτησία της, το 1830, σε κατάσταση χρεοκοπίας, τονίζεται.
Και μάλιστα, ο Economist αμφισβητεί το εάν η Αθήνα έχει αλλάξει συνήθειες. “Το γκρινιάρικο πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα υπονοεί ότι η χώρα δεν έχει λάβει πλήρως το μήνυμα για το πόσο πολλά ακόμα πρέπει να κάνει”, καταλήγει.
