- Η ΕΕ - Ευρωζώνη του 2014 τρεις ημέρες μετά τις όγδοες ευρωεκλογές δεν θυμίζει σε τίποτε τη Δυτική Ευρώπη του 1979 όταν το Ευρωκοινοβούλιο ανεδείχθη για πρώτη φορά από τις κάλπες, ούτε την Ευρώπη του Μάαστριχτ, ούτε καν την ΕΕ των «27» στην αρχή της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008.
Η ΕΕ - Ευρωζώνη σήμερα βλέπει, μετά την πλήρη απασχόληση, την κοινωνική συνοχή και το κράτος πρόνοιας, να απειλούνται η πολιτική σταθερότητα και η... δημοκρατική ομαλότητα με πολιορκητικό κριό τον λαϊκισμό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Την ίδια στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών σχηματισμών στην ΕΕ κινείται με τη ρητορική του παρελθόντος.
Κεντροδεξιά και Σοσιαλδημοκρατία ερίζουν για τη διανομή ενός μερίσματος πλούτου που δεν υφίσταται στα μεγέθη του χθες γιατί διανέμεται σε παγκόσμια κλίμακα και διεξάγουν μία εικονική συζήτηση για τη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης, την ώρα που οι κρίσιμες επιλογές διαμορφώνονται εξωθεσμικά πέραν του εθνικού και του ευρωπαϊκού πλαισίου στο Βερολίνο.
Πρόκειται για ένα ιδανικό σκηνικό για τα πολιτικά μορφώματα που συλλέγουν την οργή, την απογοήτευση και που επενδύουν στον φόβο.
Υπό αυτήν την έννοια ο ανεύθυνος δήθεν αντισυστημικός πολιτικός λόγος όλων των εκφάνσεων της Ακροδεξιάς στην ΕΕ είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από την πολιτικά ορθή ρητορική των κομμάτων εξουσίας, που μοιάζουν να κινούνται στη λογική του Θεάτρου Σκιών ή καλύτερα του Παράλληλου Σύμπαντος. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, Δεξιά - Κεντροδεξιά και Σοσιαλδημοκρατία επενδύουν στη νοσταλγία των παλαιότερων ευτυχισμένων στιγμών, των τριών δηλαδή μεταπολεμικών δεκαετιών, όταν η ανοικοδόμηση - ανασυγκρότηση με δύναμη πυροδότησης τη βοήθεια των ΗΠΑ κατέστησε τη Δυτική Ευρώπη υπόδειγμα υλικής ευημερίας, κοινωνικής και δημοκρατικής συναίνεσης.
Η τυφλή οργή που συλλέγει η Ακροδεξιά στην ΕΕ δεν αντιμετωπίζεται ούτε με κηρύγματα αρχών και πολιτικής ορθότητας, ούτε με συνθηματολογία υπέρ μίας αδύνατης σήμερα εδώ και τώρα επιστροφής στην πλήρη απασχόληση και στις παροχές του κράτους πρόνοιας όπως διαμορφώθηκαν στη δεκαετία του '50. Αντιμετωπίζεται με το μεγαλύτερο τέχνασμα που διαθέτει διαχρονικά η πολιτική, την ειλικρίνεια...
Του κ.Γ.Καπόπουλου
