- Το μνημόνιο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το όραμα, όπως επισήμανε κάποτε η ακαδημαϊκός Ελένη Αρβελέρ. Όμως, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα όραμα που θα κινητοποιήσει και θα ενώσει μεγάλο μέρος των δυνάμεων του τόπου..
Κάνοντας ένα σερφάρισμα χθες στο διαδίκτυο έπεσε το μάτι μας σε μια... παλαιότερη συνέντευξη της ακαδημαϊκού Ελένης Γλύκαντζη-Αρβελέρ στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Σε εκείνη τη συνέντευξη, η κ. Αρβελέρ αναφέρθηκε στην αδράνεια που χαρακτηρίζει τους Έλληνες και στην απουσία οράματος αλλά και στην κρίση από τη δική της οπτική γωνία.
"Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο - όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά;" τόνισε, προσθέτοντας:
"Λοιπόν, αυτό με φοβίζει πολύ περισσότερο απ' όλα. Ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα όχι της ελπίδας, την οποία
έχουν εναποθέσει στους ξένους, αλλά του οράματος. Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ".Προφανώς, το μνημόνιο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι όραμα.
Άλλωστε, τo μνημόνιο, όπως το γνωρίζουμε, είναι προγραμματισμένο να λήξει στα τέλη του έτους. Ακόμα κι αν η επιτήρηση, έστω πιο διακριτική, της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους δανειστές θα συνεχισθεί επί χρόνια.
Όμως, οι Έλληνες έχουν ανάγκη ένα όραμα που θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις του τόπου και θα δώσει ελπίδα σε πολύ κόσμο που έχει απογοητευθεί και έχει αδρανοποιηθεί.
Δεν θα είναι εύκολο σε μια χώρα που πολλοί νέοι, δηλαδή εκείνοι που θα έπρεπε να επιδιώκουν το ρίσκο μιας επιτυχίας ή αποτυχίας, επιζητούν την ασφάλεια και το βόλεμα, όπως προδίδει το αυξημένο ενδιαφέρον των υποψηφίων για είσοδο στις στρατιωτικές σχολές τα τελευταία χρόνια.
Όμως, η εμπειρία από τη δεκαετία του 1990 όπου η χώρα έβαλε τα δυνατά της για να ικανοποιήσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ και να γίνει μέλος της ευρωζώνης δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Το όραμα θα πρέπει να περιλαμβάνει την επίτευξη ενός εθνικού στόχου που θα είναι ταυτόχρονα φιλόδοξος και ρεαλιστικός σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Για την επίτευξή του θα απαιτηθεί η μέγιστη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων και ένα ρεαλιστικό σχέδιο με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για την υλοποίησή του.
Θυμίζουμε ότι η πραγματική σύγκλιση μεταξύ της ελληνικής οικονομίας και των εταίρων μας στην ευρωζώνη ήταν θεωρητικά ο στόχος μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Όμως, στην πράξη ποτέ δεν λειτούργησε γιατί ήταν ασαφής, χωρίς δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα.
Η πραγματική σύγκλιση σήμαινε διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους, ενώ δεν είχαν καταλήξει σε αποδεκτό τρόπο μέτρησης.
Σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει όπως κάποτε.
Η οικονομία της βαρύνεται από το μεγάλο δημόσιο χρέος που δημιούργησε η πολιτική των χρόνιων ελλειμμάτων και της μεγάλης αύξησης των κρατικών δαπανών από το 2006 και μετά.
Ασφαλώς, τα οράματα δεν τρέφουν τους λαούς.
Όμως, χρειάζονται αν η Ελλάδα πρέπει να βγει από τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχει μπει εδώ και χρόνια.
Η κ. Αρβελέρ είχε δίκιο.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως όραμα.
Dr. Money
