- Ευχάριστη η βελτίωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, όπως καταγράφηκε στη προχθεσινή έκθεση του World Economic Forum, κατά 10 θέσεις, να μου επιτρέψετε, όμως, να σημειώσω ότι αποτελεί ένα ελάχιστο μικρό βήμα, κι ότι οι μέχρι τώρα προσπάθειες της κυβέρνησης θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και… μηδαμινές.
Το γεγονός ότι μια χώρα της Ευρωζώνης βρίσκεται τόσο χαμηλά, στην 81η θέση, λέει από μόνο του...πάρα πολλά, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε τα τελευταία χρόνια- και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε.
Ακόμη περισσότερα όμως για την κατάσταση στη χώρα μας «λένε» εκείνοι οι επιμέρους δείκτες στους οποίους έχουμε εξαιρετικά χαμηλή βαθμολογία. Παρακάτω καταγράφω αρκετούς από αυτούς με βάση την σχετική μας θέση μεταξύ 144 χωρών, που σημαίνει ότι το 144 είναι το απόλυτό μηδέν κι ότι όσο μικρότερος ο αριθμός, τόσο λιγότερες οι χώρες που κατατάσσονται ψηλότερα από εμάς.
Όπως θα δείτε παρακάτω σε όλες τις περιπτώσεις, η ευθύνη της χαμηλής βαθμολογίας, βαρύνει άμεσα ή έμμεσα την κυβέρνηση και τη λειτουργία του κράτους.
Επίπτωση φορολογίας στο κίνητρο για επένδυση: Θέση… 141. Παρά τρεις θέσεις και θα είχαμε πιάσει τον απόλυτο… πάτο.
Επίπτωση φορολογίας στο κίνητρο για εργασία: Θέση … 138
Κυβερνητικές ρυθμίσεις επαχθείς για τις επιχειρήσεις: Θέση 136
Κρατική σπατάλη στη διαχείριση πόρων: Θέση 131
Αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης: Θέση 129
Αποτελεσματικότητα του δικαστικού πλαισίου για την επίλυση διαφορών: Θέση 126
Διαφάνεια στην άσκηση κυβερνητικών πολιτικών: Θέση 120
«Λαδώματα» και παρασπονδίες στη πληρωμή φόρων: Θέση 114
Ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος: Θέση 111
«Φαβοριτισμός» στις αποφάσεις κυβερνητικών αξιωματούχων: Θέση 109
Εμπιστοσύνη στους πολιτικούς: Θέση 106.
Παρασπονδίες σε κρατικούς διαγωνισμούς και προμήθειες: Θέση 100
(Δείτε αναλυτικά ΕΔΩ)
Τι δείχνουν τα παραπάνω; Την ολέθρια επίδραση που συνεχίζει να έχει το κράτος (και γενικότερα ο τρόπος λειτουργίας των πολιτικών μας) σε αυτό που συνολικά ονομάζουμε «επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα».
Οι αποδοχές μπορεί να μειώθηκαν με το… τσεκούρι και κάποιες διαδικασίες ίδρυσης και λειτουργίας επιχειρήσεων να απλοποιήθηκαν, αλλά τα βασικά προβλήματα ΔΕΝ έχουν επιλυθεί.
Η υπερφορολόγηση, επιχειρήσεων και εργαζομένων, είναι μόνον ένα από αυτά, παρότι αναμφίβολα πολύ σημαντικό. Το όλο θέμα της λειτουργίας του κράτους, η αναποτελεσματικότητα, οι σπατάλες, η έλλειψη διαφάνειας, αλλά και ο τρόπος λειτουργίας του δικαστικού και του εκπαιδευτικού συστήματος «σαμποτάρουν» την ανταγωνιστικότητα με τρόπο που δυστυχώς οι πολιτικοί μας αρνούνται να παραδεχτούν-και να αντιμετωπίσουν.
Πολύ αρνητική επίσης είναι και η βαθμολογία μας σε δύο ακόμη παράγοντες: την «διατήρηση» εγχώριου «ταλέντου» (προσώπων δηλαδή με υψηλές ικανότητες και γνώσεις- που προφανώς φεύγουν στο εξωτερικό) αλλά και την προσέλκυση ξένου «ταλέντου».
Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η συγκεκριμένη βαθμολόγηση σε μια χώρα που την προίκισε ο Θεός με ηλιοφάνεια, ήπιο κλίμα, όμορφες θάλασσες και τόσα νησιά!
Ας μην βαυκαλιζόμαστε, για να έχουμε ελπίδες να διατηρήσουμε αξιοπρεπή εισοδήματα ευρωπαϊκού επιπέδου, αυτοί οι δείκτες ανταγωνιστικότητας θα πρέπει να… εκτοξευτούν, ότι κι αν λένε οι πολιτικοί μας περί εξόδου από την κρίση.
Διότι μπορεί η Ελλάδα να «κατάφερε» να φτάσει στην 81 θέση, όμως η Πορτογαλία βρίσκεται στη θέση 36, η Ισπανία στη θέση 35, η Βουλγαρία στη θέση 54 και η Τουρκία στη θέση 45.
Κάπου εκεί θα πρέπει να βρεθούμε κι εμείς! Κι όχι να πολεμάμε να φτάσουμε τη… Μποτσουάνα, που βρίσκεται στη θέση 74 ως μια από τις πλουσιότερες χώρες της Αφρικής.
Η άνοδος μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο ανταγωνιστικότητας, δεν πρόκειται όμως να συμβεί όσο πολιτικοί και κράτος, συνεχίζουν να λειτουργούν με νοοτροπίες του παρελθόντος. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι τόσο σημαντικές (όπως φαίνεται κι από την απόσταση που μας χωρίζει στα θέματα αυτά από τους άλλους «ανεπτυγμένους») που απαιτούν βαθιά πολιτικές αποφάσεις, απαιτούν κυβερνήσεις θαρραλέες, με όραμα και όρεξη για τομές.
Αλλά τέτοια κυβέρνηση δεν έχουμε δει εδώ και δεκαετίες…
Του κ.Γ.Παπαπνικολάου
