Πολλοί αναγνώστες στέλνουν μηνύματα και θέτουν ένα βασικό ερώτημα:
Εάν την Ελλάδα κυβερνούσε ένας άλλος πρωθυπουργός, οι δανειστές θα ήταν χειρότεροι, καλύτεροι ή θα παρουσίαζαν το ίδιο σκληρό πρόσωπο, τις ίδιες ανάρμοστες και απαράδεκτες προτάσεις, που έφεραν δυστυχία στον λαό;
Είναι εύκολη η απάντηση και δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς εκ των έσω τις διαδικασίες και τον τρόπο σκέψης των δανειστών. Αρκεί να... ανατρέξει στα (σχεδόν) πέντε «πέτρινα» χρόνια του Μνημονίου και να συγκρίνει τον τρόπο συμπεριφοράς των δανειστών έναντι των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Η συμπεριφορά ήταν (και είναι) ίδια και απαράλλακτη. Ανεξαρτήτως των γνώσεων που έχω λόγω της θέσης του ανταποκριτή στην Ουάσιγκτον και της κάλυψης του ΔΝΤ, στο πλαίσιο μιας έρευνας που συνεχίζεται διαπίστωσα (και πάλι με ευκολία) ότι τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, από την έναρξη του ελληνικού προγράμματος μέχρι σήμερα, διαφέρουν ελάχιστα. Θα έλεγα πως επί κυβέρνησης Σαμαρά, τα πρωτοσέλιδα που αφορούν τις πιέσεις των δανειστών είναι ακόμα πιο σκληρά.
Μία άλλη διαπίστωση που έχω κάνει όλο αυτό το διάστημα είναι ότι κάθε φορά που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά δικαιολογημένα αντιδρούσαν (και αντιδρούν) στις υποδείξεις των δανειστών, αναγκάζονται, μερικές φορές με «βίαιο τρόπο», να ανακρούσουν πρύμναν. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα. Επιβάλλουν πάντοτε τις απόψεις τους και αυτό το γεγονός δεν μειώνει καθόλου μα καθόλου τον πατριωτισμό ή την αντίσταση των Ελλήνων πολιτικών με τους οποίους διαπραγματεύονται. Είναι μία καθημερινή, αλλά άνιση «μάχη».
Αλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα συμφωνηθέντα και να αφήσουν κατά μέρος τις «μαγκιές». Είπαν, αφού μπήκαμε στον χορό, θα χορέψουμε. Αντιθέτως, εμείς συρθήκαμε στον μηχανισμό λόγω της ανικανότητας των πολιτικών, δώσαμε υποσχέσεις και αναλάβαμε υποχρεώσεις που δεν υλοποιήσαμε στην πλειονότητά τους, με αποτέλεσμα να έχουμε εισέλθει στον πέμπτο χρόνο Μνημονίου χωρίς ελπίδα ότι η έξοδος είναι κοντά.
Οποιος και να κυβερνήσει την Ελλάδα, όποιες αγαθές και καλόπιστες προθέσεις και να έχει, η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Από τις 10 Μαΐου 2010 η Ελλάδα είναι αλυσοδεμένη και το τέλος του ελληνικού προγράμματος θα επέλθει μόνο με την υλοποίησή του. Οι τσαμπουκάδες απλώς επιμηκύνουν τη δυστυχία των πολιτών...
Εάν την Ελλάδα κυβερνούσε ένας άλλος πρωθυπουργός, οι δανειστές θα ήταν χειρότεροι, καλύτεροι ή θα παρουσίαζαν το ίδιο σκληρό πρόσωπο, τις ίδιες ανάρμοστες και απαράδεκτες προτάσεις, που έφεραν δυστυχία στον λαό;
- Άρθρο του κ.Μ.Ιγνατίου
Είναι εύκολη η απάντηση και δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς εκ των έσω τις διαδικασίες και τον τρόπο σκέψης των δανειστών. Αρκεί να... ανατρέξει στα (σχεδόν) πέντε «πέτρινα» χρόνια του Μνημονίου και να συγκρίνει τον τρόπο συμπεριφοράς των δανειστών έναντι των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Η συμπεριφορά ήταν (και είναι) ίδια και απαράλλακτη. Ανεξαρτήτως των γνώσεων που έχω λόγω της θέσης του ανταποκριτή στην Ουάσιγκτον και της κάλυψης του ΔΝΤ, στο πλαίσιο μιας έρευνας που συνεχίζεται διαπίστωσα (και πάλι με ευκολία) ότι τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, από την έναρξη του ελληνικού προγράμματος μέχρι σήμερα, διαφέρουν ελάχιστα. Θα έλεγα πως επί κυβέρνησης Σαμαρά, τα πρωτοσέλιδα που αφορούν τις πιέσεις των δανειστών είναι ακόμα πιο σκληρά.
Μία άλλη διαπίστωση που έχω κάνει όλο αυτό το διάστημα είναι ότι κάθε φορά που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά δικαιολογημένα αντιδρούσαν (και αντιδρούν) στις υποδείξεις των δανειστών, αναγκάζονται, μερικές φορές με «βίαιο τρόπο», να ανακρούσουν πρύμναν. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα. Επιβάλλουν πάντοτε τις απόψεις τους και αυτό το γεγονός δεν μειώνει καθόλου μα καθόλου τον πατριωτισμό ή την αντίσταση των Ελλήνων πολιτικών με τους οποίους διαπραγματεύονται. Είναι μία καθημερινή, αλλά άνιση «μάχη».
Αλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα συμφωνηθέντα και να αφήσουν κατά μέρος τις «μαγκιές». Είπαν, αφού μπήκαμε στον χορό, θα χορέψουμε. Αντιθέτως, εμείς συρθήκαμε στον μηχανισμό λόγω της ανικανότητας των πολιτικών, δώσαμε υποσχέσεις και αναλάβαμε υποχρεώσεις που δεν υλοποιήσαμε στην πλειονότητά τους, με αποτέλεσμα να έχουμε εισέλθει στον πέμπτο χρόνο Μνημονίου χωρίς ελπίδα ότι η έξοδος είναι κοντά.
Οποιος και να κυβερνήσει την Ελλάδα, όποιες αγαθές και καλόπιστες προθέσεις και να έχει, η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Από τις 10 Μαΐου 2010 η Ελλάδα είναι αλυσοδεμένη και το τέλος του ελληνικού προγράμματος θα επέλθει μόνο με την υλοποίησή του. Οι τσαμπουκάδες απλώς επιμηκύνουν τη δυστυχία των πολιτών...
