Τελικά τι είναι το Πολυτεχνείο;
Ποιο είναι το νόημα της επετείου που, κάθε χρόνο, προκαλεί την ίδια γκάμα εθιμοτυπικών αντιδράσεων, με την έντασή τους μόνο να αυξομειώνεται;
Οι μύθοι του επανεξετάστηκαν, αναλύθηκαν, αμφισβητήθηκαν ή και διαλύθηκαν, από τους ίδιους τους συμμετασχόντες και πρωταγωνιστές του, που τοποθετήθηκαν δημόσια είτε διά των λόγων είτε διά των πράξεών τους...
Ο,τι απέμεινε είναι αφορμή για ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, για ένα παιχνίδι υποκρισίας: από εδώ οι κλέφτες, από εκεί οι αστυνόμοι· από εδώ η νεολαία που εξεγείρεται, από εκεί το.. αυταρχικό κράτος· από εδώ οι μπαχαλάκηδες, από εκεί τα ΜΑΤ.
Και στο μέσον;
Μια μπουχτισμένη κοινωνία, που αντιλαμβάνεται την επέτειο ως εξής: «Μην κατέβουμε στο κέντρο, θα έχει επεισόδια». Οσο για τη «γενιά του Πολυτεχνείου» είτε ως μόδα (που ήταν κάποτε) είτε ως μη μόδα (εδώ και κάποια χρόνια), βρίσκεται, πλέον, εκτός του κάδρου.
Εκτός είναι και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν συμμετέχει σε κανέναν εορτασμό, γιατί, απλούστατα, δεν υπάρχει εορτασμός. Μόνο μολότοφ, χημικά, κάδοι αναποδογυρισμένοι, κλεισμένοι δρόμοι, κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Η σύνθεση της κοινωνίας έχει αλλάξει δραματικά από τη δεκαετία του ’70. Για έναν σημερινό νέο, το Πολυτεχνείο είναι κάτι θολό ή απροσδιόριστο. Εχει προηγηθεί, στην εκπαιδευτική διαδικασία, ο κατασκευασμένος και αμήχανος σχολικός εορτασμός. Η προσπάθεια επαναφόρτισης του γεγονότος με συνθήματα για νέες «χούντες» είναι τόσο άκαιρη, άτοπη και ανιστόρητη, που παραμένει στην κυριαρχία του γραφικού.
Τι απομένει;
Οι ρόλοι, σαν «αδειανά πουκάμισα». Οσοι ετοιμάζονται για τη σύγκρουση της «17ης Νοέμβρη» (όπως οι αθλητές για τον αγώνα της χρονιάς), όσοι επιθυμούν να πορευτούν, όσοι θεωρούν υποχρέωσή τους να τους εμποδίσουν.
Για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είναι μια άσκηση επί χάρτου: αν θέλουν να βγουν, ποιους δρόμους να αποφύγουν, αν δεν θέλουν να ταλαιπωρηθούν και να μείνουν σπίτι τους, περιμένοντας στωικά να περάσει το κρίσιμο 24ωρο ή 48ωρο, ή τριήμερο, να «παρακολουθήσουν τα επεισόδια από την τηλεόραση».
Κάθε χρόνο, η «17 Νοέμβρη» έρχεται και παρέρχεται, αφήνοντας μια δυσάρεστη ατμόσφαιρα στην πόλη (κυριολεκτικά) και κόπωση που επισωρεύεται.
Το, αποδυναμωμένο, ούτως ή άλλως, Πολυτεχνείο ξεθωριάζει.
Οχι γιατί του λείπει το νόημα (προσοχή: όχι ο μύθος), αλλά γιατί λείπουν απελπιστικά οι άνθρωποι που θα το υπερασπιστούν.
Ο,τι αναζωπυρώνεται αυτές τις ημέρες είναι απλώς πνιγηρό.
Με αποδυναμωμένη μνήμη και ενισχυμένη βία.
Από όλες τις πλευρές...
Της κ.Μ.Κατσουνάκη
