Εάν ο Καρτέσιος ήταν αναγκασμένος να στραφεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, προκειμένου να αντλήσει το υλικό και να ορίσει τη θεμελιώδη και ακλόνητη βεβαιότητα πάνω στην οποία θα θεμελίωνε το φιλοσοφικό του οικοδόμημα, δεν θα δυσκολευόταν πολύ. Θα διαπίστωνε με ευκολία ότι η μοναδική βεβαιότητα στην Ελλάδα είναι η αβεβαιότητα.
Αβεβαιότητα παντού και πάντα. Από τον τρόπο... εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη λειτουργία των πανεπιστημίων μέχρι το φορολογικό πλαίσιο και τον χρόνο διεξαγωγής των εκάστοτε εκλογών. Τα πάντα ρευστά, το τοπίο ομιχλώδες, καλυπτόμενο από την αχλή του μυστηρίου, του μετέωρου, του «ίσως», του «ενδεχομένως».
Εάν παραβείς τον νόμο θα τιμωρηθείς, ενδεχομένως όμως και όχι. Εξαρτάται. Και σίγουρα δεν μπορείς να προσδιορίσεις το πότε. Οπως και μια προθεσμία δεν είναι ποτέ οριστική. Αλλάζει, μεταβάλλεται. Eξαγγέλλεται ότι μία ρύθμιση θα αρχίσει να ισχύει από μια ορισμένη ημερομηνία. Στη συνέχεια η εξαγγελία «παγώνει» για δύο, τρία χρόνια. Αργότερα μπορεί να «ξεπαγώσει», μπορεί και όχι. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει και κανείς δεν θα θυμάται. Ολα είναι ρευστά, όλα στον «πάγο» και όλα εν αναμονή. Οι κρίσιμες αποφάσεις αναβάλλονται συνεχώς για «πιο μετά» -«μετά τον ανασχηματισμό», «μετά τις εκλογές»- καθώς ο φόβος του πολιτικού κόστους φαίνεται τελικά ότι είναι ανίκητος. Μία χώρα τελεί αενάως εν αναμονή κάποιου πράγματος που τελικά δεν έρχεται ποτέ.
Το ίδιο και με το πολιτικό κλίμα. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει η πολιτική αντιπαράθεση. Εκεί που θεωρείς ότι «πιάσαμε πάτο», οι εξελίξεις έρχονται να διαψεύσουν και αυτή τη βεβαιότητα. Πάντοτε υπάρχει και πιο χαμηλά. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς. Καταγγελίες, φήμες, υπονοούμενα, ηχογραφήσεις επέστρεψαν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οι θεσμοί γίνονται άθυρμα στα χέρια όσων ενεργούν με βάση μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ολες οι χρόνιες παθογένειες επανεμφανίζονται δριμύτερες.
Κι ενώ στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχούν ο διχαστικός λόγος, οι αλληλοκατηγορίες, η ακραία πόλωση και η κομματική αντιπαλότητα, η οικονομία παραμένει παγιδευμένη στη δίνη της αβεβαιότητας, με τις επιπτώσεις να έχουν γίνει ήδη ορατές στον τουρισμό, στο λιανεμπόριο, στις εξαγωγές, στην αγορά ακινήτων..
Και η επόμενη -τελυεταία- ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα διεξαχθεί, δυστυχώς, σε δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, στη σκιά καταγγελιών και σε ένα πολιτικό κλίμα το οποίο συνεχώς βαραίνει.
Εστω και την ύστατη ώρα οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να ρίξουν τους τόνους, να εγκαταλείψουν τη διχαστική ρητορική, να αναζητήσουν πεδία συνεννόησης και -κυρίως- να ψάξουν να βρουν από κοινού -για πρώτη φορά- τα βαθύτερα αίτια της κρίσης...
Του κ.Χρ.Δόγα
