Μία ακόμη ιστορία εκφοβισμού σε σχολείο κάνει το τελευταίο διήμερο τον γύρο των ειδησεογραφικών ιστοσελίδων.
Παιδιά της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού της Λέσβου ανέβασαν 9χρονο στην μπασκέτα για να ξεπλέξει το δίχτυ και να αποδεσμεύσει την μπάλα, και όταν το έκανε, τον άφησαν εκεί να εκλιπαρεί να τον κατεβάσουν, να λέει ότι φοβάται και πονάει κι εκείνα να γελούν και να κουνούν την μπασκέτα, προκαλώντας του και άλλο τρόμο.
Για να δώσει τέλος στην αγωνία του, ο 9χρονος πήδηξε, ή έπεσε, και έσπασε και τα δυο του χέρια!(φωτογ.)
Υπήρχε... γυμναστής στο προαύλιο. Η μητέρα καταγγέλλει ότι κοίταζε απαθής, το σχολείο διαβεβαιώνει ότι όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ο δάσκαλος δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης διενεργεί έρευνα.
Είναι πολύ κοινός στα σχολεία ο εκφοβισμός του πιο ανυπεράσπιστου, για πλάκα. Οπως και τα σπρωξίματα, οι κλωτσιές, τα βρισίδια, οι εκβιασμοί – τα παιδιά σε προεφηβεία και εφηβεία εύκολα παραστρατούν, παραφέρονται, εύκολα θυματοποιούνται, συνθλίβονται. Ομως κάθε συμβάν σοκάρει. Ισως γιατί ταυτίζουμε ακόμη την παιδική ηλικία με τα χρόνια της αθωότητας. Λοιπόν, κατά πρώτον, δεν υφίσταται πλέον προστατευμένη παιδική ηλικία. Οι ανήλικοι από νήπια απολαμβάνουν όλα τα αγαθά της ενήλικης ανοιχτής καταναλωτικής κοινωνίας. Κατά δεύτερον, δεν υφίσταται «παιδικό» περιβάλλον. Τα παιδιά ζουν χαζεύοντας κτίρια που ανατινάχτηκαν, αμάχους που διαμελίστηκαν, τράπεζες που ληστεύτηκαν, αυτοκίνητα που κάηκαν, γήπεδα που διαλύθηκαν, συνδικαλιστές που μαλλιοτραβήχτηκαν, βουλευτές που αλληλοπροπηλακίστηκαν... Παράλληλα, ορισμένα παίρνουν (από τους οικείους) καθημερινά «μαθήματα επιβίωσης»· «χτύπα πριν τις φας», «σπρώξε πριν σε σπρώξουν»... Η κουλτούρα της επιβολής. Καμαρώνουν μερικοί γονείς όταν το παιδί τους επιβιώνει τσαλαπατώντας, αλλά σηκώνουν επανάσταση αν συμβεί και υποπέσει στον ρόλο του θύματος. Τηρουμένων των συνθηκών, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.
Οχι ότι το φαινόμενο δεν κλιμακώνεται· εκτός κι εντός σχολείου. Παρά τις επιμορφώσεις εκπαιδευτικών, τους συντονιστές προγραμμάτων πρόληψης, τον υπεύθυνο επί του θέματος καθηγητή ή δάσκαλο σε κάθε μονάδα, το σχολείο δείχνει να μη συγκρατεί την «καυτή πατάτα» της εξεύρεσης του δρόμου επιστροφής στην κοινωνική συμβίωση χωρίς βία. Δεν δύναται. Οταν ζούμε σε ένα βίαιο κόσμο δεν γίνεται να έχουμε εντελώς ειρηνικά σχολεία. Δεν καταφέρνουν να εξαλείψουν το πρόβλημα, ωστόσο οφείλουν να το διαχειριστούν.
Το ίδιο και οι γονείς. Διότι παιδεία δεν είναι μόνο το σχολείο ή η οικογένεια. Είναι ό,τι βλέπουν και ακούν στην καθημερινή ζωή. Ο χώρος και η αισθητική του, η πολιτική και οικονομική ζωή, το πώς λειτουργούν οι θεσμοί. Τα παιδιά, μαλθακά ή επιθετικά, αδηφάγα ή αδιάφορα, ξεγυμνώνουν όλους μας. Την υπερβολική τηλεθέαση, τις εξάρσεις θυμικού, τις επιφανειακές διανθρώπινες σχέσεις, την υπερβολική ανασφάλεια, την υπερβολική μοναξιά, τις υπερβολικές αμφιβολίες... Την κούφια ρητορεία και την ολοκληρωτική τύφλωση μπροστά στην εκκωφαντική πραγματικότητα.
Της Τ.Καραισκάκη
