Αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, θα πρέπει να χαιρετίσουμε τη ρητορική στροφή του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος δεν μιλά πλέον για «γερμανική κατοχή της χώρας», αλλά για την «νεοαποικιοκρατία» από την κυβέρνηση Μέρκελ-Σόιμπλε.
Βεβαίως, η εξουσία ωριμάζει τον άνθρωπο –ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένει πάνω από μισό αιώνα– αλλά κι αυτή δεν μπορεί να κάνει πολλά, σε μια χώρα που η ανωριμότητα είναι κανόνας.
Δυστυχώς, όμως, η ωριμότητα κατακτάται κυρίως διά της εμπειρίας. Αυτή που... ευτυχώς, ακόμη δεν είχαμε.
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι εκείνοι οι προηγούμενοι, τάχα, εξυγίαναν την οικονομία και απλώς φρόντιζαν τα ρουσφέτια τους και οι νυν νοιάζονται να αποδείξουν ότι ένας «άλλος κόσμος –τόπος χλοερός, τόπος αναψύξεως– είναι εφικτός».
Ζουν στον κόσμο τους, ο οποίος είναι αδιαπέραστος από την πραγματικότητα. Τι κι αν όλοι οι εταίροι –φτωχοί και πλούσιοι, δανειστές και δανειζόμενοι, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλιστές– απομονώνουν τη χώρα στα Eurogroup και στις συνόδους κορυφής; Τι κι αν υπάρχει το προηγούμενο της Κύπρου ή, ακόμη χειρότερα, της Αργεντινής;
Οι δικοί μας νομίζουν ότι ψιχαλίζει «διαπραγματευτικά τερτίπια». Οχυρώνονται πίσω από σοφιστείες του στιλ «δεν μπορούν να μας διώξουν από την ΟΝΕ ή την Ε.Ε.», ξεχνώντας ότι η ιστορία είναι γεμάτη από γεγονότα που δεν θα συνέβαιναν ποτέ.
Ελπίζαμε ότι οι διαρροές από την κυβέρνηση «ότι δεν πρόκειται να επιτευχθεί συμφωνία» στο Eurogroup ήταν κάποιο διαπραγματευτικό ή -έστω- επικοινωνιακό τρικ. Κι αυτό, γιατί τα περιθώρια στενεύουν πλέον δραματικά.
Οχι μόνο σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις καθαυτές, αλλά και την πραγματική οικονομία.
Αυτή τη στιγμή η τρύπα στα έσοδα μεγαλώνει· οι επενδύσεις τελμάτωσαν αφού ουδείς γνωρίζει πώς θα φορολογηθεί και αν θα... επανακρατικοποιηθεί· το κράτος υπολειτουργεί, περιμένοντας προφανώς νέες φαεινές ιδέες των πολυχρονεμένων υπουργών μας· η εύθραυστη έξοδος από την ύφεση –το δεύτερο πολύτιμο και τελευταίο χαρτί στη διαπραγμάτευση– απειλείται, αν η τάση δεν έχει ήδη αντιστραφεί.
Οσο παρατείνεται η αβεβαιότητα τόσο δυσκολότερη γίνεται η διάσωση και πιο ακριβή· όχι μόνο για τους δανειστές, αλλά και για εμάς.
Το χειρότερο όλων είναι η «πανουργία της πραγματικότητας» που αναφέραμε παλιότερα: «Δυστυχώς, ελάχιστοι κατανοούν ότι η ιστορία δεν συμβαίνει μονομιάς.
Κοιτάμε το παρελθόν ελλειπτικά και αποσπασματικά επειδή έτσι το μαθαίνουμε από τα σχολικά βιβλία: εκεί υπάρχουν μόνο “σταθμοί της Ιστορίας”. Πολλές φορές μένουμε έκθαμβοι από τη “μωρία” των αποφάσεων που έλαβαν πολιτικοί ηγέτες, κόμματα ή ακόμη και κοινωνίες. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες φορές αναρωτηθήκαμε: “Μα, πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό; Δεν έβλεπαν την καταστροφή που ερχόταν;”.
Ξεχνάμε ότι αυτά που φαντάζουν τώρα ως “κομβικά σημεία” στην Ιστορία, δεν είναι παρά το προϊόν πολλών μικρών αποφάσεων, εδώ κι εκεί.»
Ας ελπίσουμε ότι σήμερα δεν παράγονται αυτές «οι μικρές αποφάσεις εδώ κι εκεί», ώστε οι απόγονοί μας να μην εκστομίζουν αυτό που εμείς αναρωτιόμαστε για τους προγόνους μας: «Μα, πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό; Δεν έβλεπαν την καταστροφή που ερχόταν;»
Άρθρο του κ.Π.Μανδραβέλη
-αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Καθημερινή"-
