Εάν τα «αγκάθια» της υπόθεσης έχουν παραμεριστεί, ουδείς λόγος υπάρχει για την καθυστέρηση ολοκλήρωσης μιας συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές. Η πολιτική βούληση έχει εκφραστεί από αμφότερες τις πλευρές και η όποια καθυστέρηση είναι επιζήμια για όλους…
Ουδείς νηφάλιος και με σώας τας φρένας αυτοκτονεί.
Μπορεί να το σκέφτεται, μπορεί να έχει οδηγηθεί σε απόγνωση ή μπορεί να εκτιμά ως.. μαρτυρική την επιβίωσή του και ως ανυπέρβλητες τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει, όμως την ύστατη ώρα -κατά κανόνα, διότι προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις- το ένστικτο επιβίωσης κυριαρχεί.
Έτσι, λοιπόν, όποια επιχειρηματολογία κι αν αναπτύξει κανείς περί του αντιθέτου, ουδείς λόγος υπάρχει ώστε είτε η Ευρώπη, είτε η Ελλάδα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες ενός Grexit.
Αυτό που για την Ελλάδα θα ήταν έως και καταστροφικό θα ήταν πιθανότατα περισσότερο ανεκτό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, αλλά οπωσδήποτε θα είχε σημαντικές επιπτώσεις και για τους ίδιους.
Αντίστοιχα, όσο καθυστερεί η επίτευξη μιας συμφωνίας συμβιβαστικού χαρακτήρα ώστε να διατηρηθεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας και η ομαλή ευρωπαϊκή της πορεία, ζημία καταγράφεται, σημαντικότερη μεν για τη χώρα μας, αλλά βεβαίως υπαρκτή και για την ευρωζώνη.
Υπό το πρίσμα αυτό η μάχη χαρακωμάτων που διαδραματίστηκε στη διάρκεια του τελευταίου διημέρου στις Βρυξέλλες αφορούσε περισσότερο τις εντυπώσεις και λιγότερο την ουσία.
Από τη στιγμή και μετά που το βασικό αγκάθι στις σχέσεις μας με εταίρους και δανειστές, το «κούρεμα» του χρέους, είχε φύγει από το τραπέζι και ταυτόχρονα η ελληνική πλευρά αναγνώρισε ότι πρέπει να αναλάβει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος προσαρμογής, εφαρμόζοντας την πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων που ζητούν και οι εταίροι μας, ο δρόμος για την επίτευξη μιας συμφωνίας πλαισίου έχει ανοίξει και η σκυτάλη έχει δοθεί στα τεχνικά κλιμάκια για τον καθορισμό των λοιπών θεμάτων…
Ούτε αμελητέα είναι τα θέματα αυτά, ούτε είναι δυνατόν να υποτιμηθούν, καθώς αφορούν μεταξύ άλλων το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος και τους τρόπους ελάφρυνσης του χρέους.
Όμως εάν υπάρχει η βούληση -και από ό,τι φαίνεται υπάρχει- είναι σαφές ότι το περίφημο πνεύμα του «ευρωπαϊκού συμβιβασμού» μπορεί να εφαρμοστεί και εκεί…
Τώρα, αν η συμφωνία αυτή θα λέγεται πρόγραμμα-γέφυρα, ή πρόγραμμα-ουρανοξύστης ή ακόμη και αν η τρόικα λέγεται τρίο Στούτζες ή αν περιέχει δύο αντί τριών μελών μικρή σημασία έχει, και πάντως η όποια σημασία της ονοματολογίας έγκειται σε επίπεδο πολιτικών εντυπώσεων και σε τίποτε περισσότερο.
Όλα αυτά, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι όντως έχει επικρατήσει λογική ένθεν και ένθεν, όπως μέχρι στιγμής φαίνεται, και ότι οι ακραίοι της κάθε πλευράς έχουν πράγματι μπει στο περιθώριο της υπόθεσης…
Έτσι, λοιπόν, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει και ας προχωρήσουμε ο καθένας με τη δουλειά του…
Ούτε η ελληνική οικονομία ούτε και οι πολίτες αυτής της χώρας μπορούν να ζουν με την υπόθεση της νομισματικής αβεβαιότητας να επικρέμαται των κεφαλών τους, ούτε και η ευρωζώνη μπορεί ή πρέπει να πορεύεται σε καθεστώς αβεβαιότητας, στην πραγματική οικονομία και τις αγορές της…
Πρόκειται, αν μη τι άλλο, περί ενός ζητήματος αξιοπιστίας…
Ούτως ή άλλως, το διαβόητο μνημόνιο που υποτίθεται ότι εφάρμοζαν έως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις, ή εν τέλει προσποιούνταν ότι εφάρμοζαν, κάθε έξι μήνες, δηλαδή σε κάθε αναθεώρησή του, πρώτον αναμορφωνόταν, με νέους στόχους σχεδόν κάθε φορά, και, δεύτερον, έβριθε εσφαλμένων προβλέψεων σχετικά με την πορεία της οικονομίας, καθ’ όλη τη διάρκειά της ισχύος του…
Αν όμως έχουν έτσι τα πράγματα, προς τι η καθυστέρηση και προς τι οι μεγαλόσχημες δηλώσεις και οι κινήσεις εντυπωσιασμού της ύστατης ώρας; Ώστε να ικανοποιηθούν το εσωτερικό κοινό και οι εσωκομματικές ισορροπίες και να αποτραπεί η ρετσινιά της «κωλοτούμπας»;
Ποιος τα έχει ανάγκη όλα αυτά;
Ασφαλώς όχι οι πολίτες αυτής της χώρας…
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
