Υπέθετα ότι το φιάσκο με τις μεταβαπτίσεις της τρόικας και του μνημονίου θα είχε πείσει τους κυβερνώντες ότι οι λεκτικές ακροβασίες δεν αποτελούν το καλύτερο όπλο για την επίλυση των πολλών και σοβαρών προβλημάτων του τόπου.
Eπεσα έξω όμως.
Διότι αυτοί επιμένουν.
Και προ ολίγου διαπίστωσα κάτι που μου είχε διαφύγει...
Oτι το νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Ρυθμίσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας»!!
Κι από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα...
Οτι ο τίτλος που μάλλον θα ταίριαζε στην περίπτωση είναι το «δώστε και σώστε» είναι.. προφανές, διότι αυτό που επιδιώκει το υπουργείο είναι να μαζέψει κάτι από τα χρωστούμενα.
Μόνο που το χρήμα που θ' αποφέρει για το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν θα έρθει από τον Aρη ή από τίποτα κρυφές καταθέσεις αλλά κυρίως από το υστέρημα των ασφυκτικά στριμωγμένων οφειλετών και άρα θ' αφαιρεθεί από την κατανάλωση.
Και προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω πώς γίνεται να επανεκκινήσει μια οικονομία όταν το διαθέσιμο προς κατανάλωση εισόδημα θα μειωθεί.
Αλλά δεν είναι μόνο η λεκτική ακροβασία που ενοχλεί.
Είναι και το πολιτικό θράσος που εκνευρίζει.
Διότι εκείνο που πραγματικά συμβαίνει από τη στιγμή που μπήκαμε στη λογική των εκλογών, στα μέσα του Δεκέμβρη, είναι ότι η οικονομία που μόλις είχε βγει από την ύφεση κι έκανε τα πρώτα διστακτικά βήματά της στον χώρο της ανάπτυξης βρέθηκε ξαφνικά να υπαναχωρεί σε καταστάσεις που μέρα με τη μέρα και μήνα με τον μήνα εξελίσσονται σε αδιέξοδες και καταστροφικές.
Οταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δημόσια δηλώνει ότι στο τέλος του μήνα ξεμένουμε από ρευστότητα και την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός επιδίδεται, ως άλλος Βαρουφάκης, σε συστάσεις προς Μέρκελ, Ντράγκι, Ολάντ και λοιπούς για το τι χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι προφανές ότι η επαφή με την πραγματικότητα έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα.
Η χώρα είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη του Δεκεμβρίου.
Και αν η σημερινή αβεβαιότητα συνεχιστεί, ακόμη και ατύχημα να μην υπάρξει, η καταστροφή δεν θ' αργήσει ν' αποδειχθεί ανεπανόρθωτη...
Του κ.Ερ.Μπαρτζινόπουλου
