Κάποια στιγμή τα παραμύθια θα τελειώσουν και ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει, ρήξη και δραχμή ή ευρώ με ένα νέο Μνημόνιο.
Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει πράγματι να μείνει η χώρα στο ευρώ..
Δεν πιστεύω πως ο ίδιος και το στενό του επιτελείο έχουν στο μυαλό τους ένα κρυφό σενάριο δραχμής και ότι απλά τώρα παίζουν το παιχνίδι της... επίρριψης ευθυνών (το blame game που λένε οι Αγγλοσάξονες). Αντιλαμβάνονται τι σημαίνει δραχμή, καταλαβαίνουν πόσο βαριά θα είναι η ιστορική τους ευθύνη, γιατί ανάλογες αποφάσεις λαμβάνονται κάθε 40-50 χρόνια, και αν.
Πρέπει, όμως, να αποφασίσει ο κ. Τσίπρας. Αν θέλει τη ρήξη ας την κάνει, αφού βεβαίως ρωτήσει με κάποιον τρόπο τον ελληνικό λαό. Εφόσον επιλέξει τον ρόλο ενός μεταμοντέρνου Αλιέντε έχει ήδη κάνει πρόοδο στη συγγραφή του αφηγήματος. Αν κάνει τη ρήξη και χάσει μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα δημοψήφισμα θα φταίνε οι «νταβατζήδες» και τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης. Αν κερδίσει θα κληθεί να διαχειρισθεί μία κόλαση για 1-2 χρόνια, με συνέπειες που δεν μπορούμε να φαντασθούμε, γεωπολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές.
Είναι όμως η ρήξη μια γραμμή τέλος πάντων. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένα απερίγραπτο αλαλούμ και μια αμιγώς διπολική πολιτική που κάπου θα σκάσει. Να το πούμε καθαρά. Πάρα πολλά στελέχη, υπουργοί και σύντροφοι του κ. Τσίπρα θέλουν να κυβερνήσουν σαν να βρισκόμασταν στη δραχμή. Είναι κάθετοι στις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, που καλώς ή κακώς αποτελούν το ευρωπαϊκό ευαγγέλιο αυτή την ώρα, τους αρέσει να σηκώνουν το τηλέφωνο και να δίνουν εντολές για πράγματα που είναι εντελώς εκτός κανόνων της Ε.Ε., όχι απλά της Ευρωζώνης. Δεν το κρύβουν οι άνθρωποι. Σου λένε «καλύτερα στη δραχμή, να κάνουμε ό,τι θέλουμε», «καλύτερα στη δραχμή παρά να προδώσουμε όσα πιστεύουμε».
Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες που απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Εχει ένα οικονομικό επιτελείο που παίζει stratego και παίγνια διαπραγματεύσεων που δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος. Εχουν... τρελάνει οι άνθρωποι και τους τελευταίους φίλους και υποστηρικτές που είχε ο κ. Τσίπρας, αλλά και η πατρίδα μας. Τον έχουν πείσει πως η κ. Μέρκελ αποκλείεται ποτέ να μας οδηγήσει στη χρεοκοπία, ότι «θα μας δώσουν τα λεφτά την τελευταία στιγμή» και άλλα τέτοια. Με τους χειρισμούς τους καθιστούν καθημερινά πολύ πιο δύσκολη τη θέση εκείνων που έχουν ειδικό βάρος και θέλουν να βοηθήσουν. Δεν το καταλαβαίνει; Πρόκειται για τον συνήθη πρωθυπουργικό εγωισμό του εκάστοτε ενοίκου του Μαξίμου που θεωρεί την παραδοχή ενός λάθους, έστω και αυτοκτονικού, ως αχρείαστη ένδειξη αδυναμίας; Ποιος ξέρει...
Πάντως εδώ που βρισκόμαστε ο κ. Τσίπρας πρέπει κάποια στιγμή μέχρι τις 20-25 Απριλίου να πάρει τις αποφάσεις του. Ο ένας δρόμος είναι να σχηματίσει μια γερή και συνετή ομάδα επαγγελματιών και να τελειώσει τη διαπραγμάτευση γρήγορα. Κατόπιν να μιλήσει με αλήθειες και να πει «αυτό είναι το deal που πήραμε, καλύτερο δεν έχει. Πάμε να το υλοποιήσουμε και θα κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε μόλις πάρουμε τα πάνω μας». Ο άλλος δρόμος είναι να επιλέξει τη ρήξη και να ζητήσει την έγκριση του λαού γι’ αυτό. Υποθέτει κανείς πως σε αυτή την περίπτωση ο κ. Λαπαβίτσας και κάποιοι άλλοι θα έχουν ένα σχέδιο και για το τι θα ακολουθήσει.
Ετσι όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η πραγματική οικονομία διαλύεται με γοργούς ρυθμούς. Το κράτος αποσυντίθεται. Οσοι περίμεναν κάτι και δεν θα το παίρνουν θα αρχίσουν να μαζεύονται έξω από τα υπουργεία και η κοινωνία θα εισέλθει σε ένα βαθύ διχασμό. Ο κ. Τσίπρας θα χάνει τον έλεγχο και θα παραμονεύει ο κίνδυνος της καθίζησης της κυβέρνησης και της χώρας, που θα γίνεται μη κυβερνήσιμη κάθε εβδομάδα που θα περνάει.
Βιάστηκε ο κ. Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός σε μία χώρα που έχει φλέγουσες εκκρεμότητες σε όλα τα μέτωπα, στην εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, στη σχέση με τους δανειστές, στην υγεία, παντού. Και τώρα πλησιάζει η ώρα μιας απόφασης, που θα πάρει μόνος του γνωρίζοντας πως αν αυτή είναι καλή ή όχι δεν θα κριθεί από την επόμενη δημοσκόπηση, αλλά από την Ιστορία.
Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει πράγματι να μείνει η χώρα στο ευρώ..
- Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Δεν πιστεύω πως ο ίδιος και το στενό του επιτελείο έχουν στο μυαλό τους ένα κρυφό σενάριο δραχμής και ότι απλά τώρα παίζουν το παιχνίδι της... επίρριψης ευθυνών (το blame game που λένε οι Αγγλοσάξονες). Αντιλαμβάνονται τι σημαίνει δραχμή, καταλαβαίνουν πόσο βαριά θα είναι η ιστορική τους ευθύνη, γιατί ανάλογες αποφάσεις λαμβάνονται κάθε 40-50 χρόνια, και αν.
Πρέπει, όμως, να αποφασίσει ο κ. Τσίπρας. Αν θέλει τη ρήξη ας την κάνει, αφού βεβαίως ρωτήσει με κάποιον τρόπο τον ελληνικό λαό. Εφόσον επιλέξει τον ρόλο ενός μεταμοντέρνου Αλιέντε έχει ήδη κάνει πρόοδο στη συγγραφή του αφηγήματος. Αν κάνει τη ρήξη και χάσει μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα δημοψήφισμα θα φταίνε οι «νταβατζήδες» και τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης. Αν κερδίσει θα κληθεί να διαχειρισθεί μία κόλαση για 1-2 χρόνια, με συνέπειες που δεν μπορούμε να φαντασθούμε, γεωπολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές.
Είναι όμως η ρήξη μια γραμμή τέλος πάντων. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι ένα απερίγραπτο αλαλούμ και μια αμιγώς διπολική πολιτική που κάπου θα σκάσει. Να το πούμε καθαρά. Πάρα πολλά στελέχη, υπουργοί και σύντροφοι του κ. Τσίπρα θέλουν να κυβερνήσουν σαν να βρισκόμασταν στη δραχμή. Είναι κάθετοι στις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, που καλώς ή κακώς αποτελούν το ευρωπαϊκό ευαγγέλιο αυτή την ώρα, τους αρέσει να σηκώνουν το τηλέφωνο και να δίνουν εντολές για πράγματα που είναι εντελώς εκτός κανόνων της Ε.Ε., όχι απλά της Ευρωζώνης. Δεν το κρύβουν οι άνθρωποι. Σου λένε «καλύτερα στη δραχμή, να κάνουμε ό,τι θέλουμε», «καλύτερα στη δραχμή παρά να προδώσουμε όσα πιστεύουμε».
Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες που απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Εχει ένα οικονομικό επιτελείο που παίζει stratego και παίγνια διαπραγματεύσεων που δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος. Εχουν... τρελάνει οι άνθρωποι και τους τελευταίους φίλους και υποστηρικτές που είχε ο κ. Τσίπρας, αλλά και η πατρίδα μας. Τον έχουν πείσει πως η κ. Μέρκελ αποκλείεται ποτέ να μας οδηγήσει στη χρεοκοπία, ότι «θα μας δώσουν τα λεφτά την τελευταία στιγμή» και άλλα τέτοια. Με τους χειρισμούς τους καθιστούν καθημερινά πολύ πιο δύσκολη τη θέση εκείνων που έχουν ειδικό βάρος και θέλουν να βοηθήσουν. Δεν το καταλαβαίνει; Πρόκειται για τον συνήθη πρωθυπουργικό εγωισμό του εκάστοτε ενοίκου του Μαξίμου που θεωρεί την παραδοχή ενός λάθους, έστω και αυτοκτονικού, ως αχρείαστη ένδειξη αδυναμίας; Ποιος ξέρει...
Πάντως εδώ που βρισκόμαστε ο κ. Τσίπρας πρέπει κάποια στιγμή μέχρι τις 20-25 Απριλίου να πάρει τις αποφάσεις του. Ο ένας δρόμος είναι να σχηματίσει μια γερή και συνετή ομάδα επαγγελματιών και να τελειώσει τη διαπραγμάτευση γρήγορα. Κατόπιν να μιλήσει με αλήθειες και να πει «αυτό είναι το deal που πήραμε, καλύτερο δεν έχει. Πάμε να το υλοποιήσουμε και θα κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε μόλις πάρουμε τα πάνω μας». Ο άλλος δρόμος είναι να επιλέξει τη ρήξη και να ζητήσει την έγκριση του λαού γι’ αυτό. Υποθέτει κανείς πως σε αυτή την περίπτωση ο κ. Λαπαβίτσας και κάποιοι άλλοι θα έχουν ένα σχέδιο και για το τι θα ακολουθήσει.
Ετσι όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η πραγματική οικονομία διαλύεται με γοργούς ρυθμούς. Το κράτος αποσυντίθεται. Οσοι περίμεναν κάτι και δεν θα το παίρνουν θα αρχίσουν να μαζεύονται έξω από τα υπουργεία και η κοινωνία θα εισέλθει σε ένα βαθύ διχασμό. Ο κ. Τσίπρας θα χάνει τον έλεγχο και θα παραμονεύει ο κίνδυνος της καθίζησης της κυβέρνησης και της χώρας, που θα γίνεται μη κυβερνήσιμη κάθε εβδομάδα που θα περνάει.
Βιάστηκε ο κ. Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός σε μία χώρα που έχει φλέγουσες εκκρεμότητες σε όλα τα μέτωπα, στην εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, στη σχέση με τους δανειστές, στην υγεία, παντού. Και τώρα πλησιάζει η ώρα μιας απόφασης, που θα πάρει μόνος του γνωρίζοντας πως αν αυτή είναι καλή ή όχι δεν θα κριθεί από την επόμενη δημοσκόπηση, αλλά από την Ιστορία.
