«Κοινωνική, ταξική, αντεπίθεση».
Ματαίως προσπάθησα να ερμηνεύσω το σύνθημα που κρεμόταν στο κουρέλι, στο δημαρχείο της Ξάνθης αν δεν κάνω λάθος.
Ποια είναι η σημασία του όρου «κοινωνική»,
ποία του όρου «ταξική»
και τι ακριβώς σημαίνει αντεπίθεση;
Ποια τάξη ποιας κοινωνίας εκπροσωπούν τα 25 άτομα που βγήκαν από το Πανεπιστήμιο αφού προπηλάκισαν τους καθηγητές και κατέληξαν ανενόχλητοι στο.. προαύλιο της Βουλής; Τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι, και σε τι στοχεύουν με τις «αντεπιθέσεις» τους; Εγκατέλειψα τις προσπάθειες όταν είδα την υπογραφή στο πανό που κρέμασαν στη Βουλή: «Ρουβίκωνας».
Συμπεραίνοντας, δε, από τα συμφραζόμενα ότι μάλλον δεν πρόκειται για θαυμαστές του Ιουλίου Καίσαρος, ούτε για αναγνώστες του De Bello Civili, κατέληξα πως όλ’ αυτά τα συνθήματα και οι υπογραφές δεν είναι τίποτε άλλο από εκφράσεις του λυρισμού που διοχετεύει στις λέξεις και τις πράξεις ο αναβρασμός της νιότης. Αυτό το Ρουβίκωνας ειδικά μου θύμισε τα ψευδώνυμα που κάποτε υιοθετούσαμε για να δημοσιεύουμε στη «Διάπλαση των Παίδων», όπως «Αστέρι της Ανατολής», «Αμάραντος» ή «Κρινάκι της άμμου». Η δε «κοινωνική και ταξική αντεπίθεση», αν ζούσαμε σε άλλες εποχές, κι άλλες λέξεις φώτιζαν τη φαντασία των νέων, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εγγραφή σε λεύκωμα που περνάει κρυφά από χέρι σε χέρι: «Μη μαδάς τη μαργαρίτα γιατί σε αγαπώ».
Κατόπιν τούτων, οφείλω να πω ότι κατανόησα κι εγώ με τη σειρά μου την κατανόηση που έδειξε η πρόεδρος της Βουλής στα παιδιά. Είναι κρίμα που δεν βγήκε να τους μιλήσει, να τα σφίξει στη ζεστή της αγκαλιά και να τα νουθετήσει με το δασκαλίστικο ύφος που χρησιμοποιεί για να ερμηνεύσει τον Κανονισμό της Βουλής λες και υπενθυμίζει πως ο υπερσυντέλικος παίρνει χρονική αύξηση σε αντίθεση με τον παρακείμενο που αρκείται στον αναδιπλασιασμό.
Κάθε εποχή έχει και το μέλλον που της ταιριάζει. Κι εμείς, επειδή δυσκολευόμαστε να παραδεχθούμε ότι το μέλλον μας μοιάζει με τη χειρότερη εκδοχή του παρόντος μας, προσπαθούμε να το αναβαθμίσουμε. Ετσι δίνουμε ιδεολογικό στίγμα στα πυρομανή παιδιά και τα λέμε «αντεξουσιαστές» –θα είμαι ευγνώμων σε όποιον ορίσει με ακρίβεια τη σημασία της λέξης– και συζητούμε στο ανώτατο δυνατό επίπεδο πώς θα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία μία δράκα νέων παιδιών που ζητούν την απελευθέρωση τρομοκρατών, σήμερα κατέλαβαν τη Βουλή και αύριο την Ακρόπολη, στις ελεύθερες ώρες τους, δε, ρυπαίνουν και καταστρέφουν μνημεία της πόλης μας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει καθαρότερο σύμπτωμα της πολιτικής και κοινωνικής μας παραλυσίας από την περισπούδαστη έκφραση του κ. Πανούση, ο οποίος επαίρεται πως τα προβλήματα τα λύνει χωρίς να οδηγηθεί σε σύγκρουση. Αν ακυρώσει τελείως την αστυνομία, τα προβλήματα θα λύνονται μόνα τους. Τα παιδιά θα καταλαμβάνουν ό,τι επιθυμούν και όταν κουράζονται θα φεύγουν ώς την επόμενη κατάληψη.
Με τα χρόνια, με την αδιαφορία, με τον φόβο που διακατέχει όλη την ελληνική κοινωνία απέναντι στη νεολαία της, δώσαμε πολιτική υπόσταση στην κακή ανατροφή, στην παραβατικότητα των κακομαθημένων παιδιών, στην αναίδεια και στο θράσος. Φταίει η ανευθυνότητα της ανιστόρητης αριστεράς; Μην ξεχνάμε πως ζούμε σε μια χώρα όπου ο Κουφοντίνας παρεμβαίνει σε συζήτηση στο Πανεπιστήμιο και ο συνομιλητής του κ. Αλμπάνης εργάζεται στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Toυ κ.Τ.Θεοδωρόπουλου
