Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι περιμένουμε χωρίς να ασχολούμαστε με το τέλος. Νομίζουμε πολλοί ότι μετά το game over, το παιχνίδι θα ξεκινήσει ξανά.
Φυσικά είναι πλέον πασιφανές ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο.
Καμιά μεταρρύθμιση, καμιά ιδέα. Τίποτα. Αλλωστε όφειλαν να μας τα πουν για να σκεφτούμε να τους... ψηφίσουμε.
Πολλοί τους ψήφισαν χωρίς να δουν προτάσεις. Πώς να τις δουν;
Μήνες τώρα δεν λένε τίποτα. Τίποτα; Αντικρουόμενα σχέδια, ιδέες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Κεραμίδια και πλίνθοι, πεταμένα χωρίς σειρά και σχέδιο.
Δυστυχώς, οι υπόλοιποι σιωπούν.
Και οι δανειστές; Αυτούς που λοιδορούν, που θεωρούν περίπου υποχρεωμένους να αποδεχτούν την αρχή: δώσε τα λεφτά, ρε!
Να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Λογαριασμό θα σας δώσουμε; Και αν δεν τα δώσετε, κακό του κεφαλιού σας! Απλά δεν θα σας δώσουμε τα χρωστούμενα.
Εχει ο Θεός.
Ετσι δεν πορεύτηκε η Ελλάς περιμένοντας θαύματα;
Τσαμπουκάδες, ανέτοιμοι, πρόχειροι. Χαμένα ντοσιέ, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις.
Οσο και αν μερικοί θέλουν και προσπαθούν να θέσουν κάποια σημεία ορθολογισμού, οι πολλοί μοιάζουν μακάριοι στην επερχόμενη καταστροφή. Νομίζουν οι αφελείς ότι αν καταστραφούν οι άλλοι, αυτοί θα καταφέρουν να επιβιώσουν.
Αν σταματήσει το κράτος, την άλλη μέρα αυτοί θα διοριστούν έστω και αν τους πληρώνουν με δελτία. Με δελτία που θα αναγνωρίζει το δύσμοιρο αυτό κράτος και οι υπήκοοί του αποκλειστικά.
Υπάρχει λύση;
Φαίνεται πως όχι.
Και αν αυτή τη φορά πάρουμε μια παράταση από τη μεγαλοθυμία των άλλων, η συμπεριφορά οδηγεί στην κατασπατάληση αυτού που με κόπο χτίσαμε.
Υστερα από καιρό, σε μια κατάσταση αμοιβαίας εμπιστοσύνης που κατακτήσαμε, δύσκολα κάνουμε καθετί να την καταστρέψουμε.
Περιμένουμε λοιπόν το τέλος.
Νομίζουν οι αφελείς ότι σαν μια άσκηση μπρα ντε φερ θα καταφέρουν να νικήσουν τους άλλους 18.
Και τους άλλους 40, και τους άλλους 100.
Μόνοι και έρημοι, αναμασάμε την αυτοεκπληρούμενη αρχή:
είμαστε οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι, οι σωστοί.
Ολοι οι άλλοι οφείλουν να συνδράμουν. Γιατί αν όχι, αυτοί θα χάσουν!
Η ελπίδα που θα ερχόταν, μοιάζει με εφιάλτη.
Πλησιάζουμε το Πάσχα και ελπίζουμε σε μια ανάσταση που δεν έρχεται.
Η αλλαγή που θα γίνει, όπως μας υπόσχονταν, θα είναι προς το χειρότερο.
Παύση.
Καλή Ανάσταση...
Άρθρο του κ.Θ.Χατζηπαντελή,
καθηγητή ΑΠΘ.
