Είναι άνεργοι, είναι άνθρωποι με χρέη στις τράπεζες από ένα δάνειο σπιτιού που είχαν πάρει, μια πιστωτική κάρτα που δεν μπόρεσαν να ξεχρεώσουν, είναι χαμηλοσυνταξιούχοι,
είναι συνάνθρωποί μας με κάποια χρόνια ασθένεια που δεν έχουν πια ιατροφαρμακευτική κάλυψη γιατί δεν πληρώνουν κάποιο δημόσιο ταμείο.
Είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς που δεν φταίνε που είναι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, η οποία επήλθε είτε γιατί η εταιρεία στην οποία δούλευαν (στον ιδιωτικό τομέα) έκλεισε ή έκανε απολύσεις,
είτε γιατί γεννήθηκαν «πολύ νέοι» και οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από τους πρεσβύτερους,
είτε γιατί πήραν κάποιο δάνειο πριν μειωθεί δραστικά ο μισθός τους το οποίο τώρα φαίνεται αβάστασχτο,
είτε είτε είτε…
Τις τελευταίες μέρες ακούω πολλές απόψεις γύρω μου από φίλους, γνωστούς, αλλά και από συζητήσεις που παρακολουθώ στα social media. Και υπάρχει μια κοινή διαπίστωση: ότι.. υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν πια, οπότε είναι λογικό να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής.
Είναι άνεργοι, είναι άνθρωποι με χρέη στις τράπεζες από ένα δάνειο σπιτιού που είχαν πάρει, μια πιστωτική κάρτα που δεν μπόρεσαν να ξεχρεώσουν, είναι χαμηλοσυνταξιούχοι, είναι συνάνθρωποί μας με κάποια χρόνια ασθένεια που δεν έχουν πια ιατροφαρμακευτική κάλυψη γιατί δεν πληρώνουν κάποιο δημόσιο ταμείο. Είναι άνθρωποι σαν όλους εμάς που δεν φταίνε που είναι σε αυτή την δύσκολη κατάσταση, η οποία επήλθε είτε γιατί η εταιρεία στην οποία δούλευαν (στον ιδιωτικό τομέα) έκλεισε ή έκανε απολύσεις, είτε γιατί γεννήθηκαν «πολύ νέοι» και οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από τους πρεσβύτερους, είτε γιατί πήραν κάποιο δάνειο πριν μειωθεί δραστικά ο μισθός τους το οποίο τώρα φαίνεται αβάστασχτο, είτε είτε είτε…
Είναι άνθρωποι που, όταν όλοι ασχολούμαστε με το κούρεμα των καταθέσεων και τα 50 ή 60 ευρώ που μπορούμε να βγάζουμε κάθε μέρα από τα ΑΤΜ, ίσως να μην είναι καν στις ουρές. Γιατί πολύ απλά τα χρήματά τους εξαντλήθηκαν ήδη.
Είναι, επαναλαμβάνω, άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Ή μήπως έχουν και απλά δεν τους το έχει εξηγήσει καθαρά κανείς; Γιατί δεν συμφέρει να χαθούν αυτές οι ψήφοι της οργής, της απόγνωσης, ή - όπως είναι της μόδας – οι ψήφοι της …αξιοπρέπειας, του ηρωικού ΟΧΙ.
Θα προσπαθήσω να καταρρίψω αυτόν τον μύθο του «δεν έχω τίποτε να χάσω» με κοινή λογική και με ένα σενάριο για τοπικό νόμισμα, όπως κι αν θα το βαφτίσουμε άμα έρθει εκείνη η ώρα, σίγουρα πάντως υποτιμημένο και όχι ευρωπαϊκό:
Μύθος 1ος «Είμαι ή θα μπω στο ταμείο ανεργίας και τελικά θα βγάζω περισσότερα στο χέρι και χωρίς να εργάζομαι»
Αλήθεια: Το ταμείο ανεργίας συντηρείται/ χρηματοδοτείται από τις εισφορές των ιδιωτικών υπαλλήλων στα δημόσια ταμεία. Εφόσον, ο ιδιωτικός τομέας θα καταρρεύσει – νομίζω δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση για να το καταλάβει κανείς – δεν θα μπορούν να πληρωθούν οι εισφορές, άρα οι άνεργοι δεν θα έχουν κανένα εισόδημα πλέον. Και η όποια ελπίδα να βρουν εργασία θα είναι φυσικά μηδαμινή, όπως και η δυνατότητα μετανάστευσης σε άλλη χώρα της Ευρώπης, μια και δεν θα ισχύουν τα «εντός Σένγκεν» για εμάς τους εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης Έλληνες…
Όπως είναι λογικό, θα χαθούν και τα χρήματα για όλα τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Όπως το Erasmus για τους φοιτητές, αλλά και τα προγράμματα ανεργίας του ΟΑΕΔ και τα προγράμματα για τη νεανική επιχειρηματικότητα.
Μύθος 2ος «Η σύνταξή μου είναι τόσο χαμηλή που δεν πάει πιο κάτω»
Αλήθεια: Και εδώ ισχύει ό,τι και παραπάνω για τις εισφορές του ιδιωτικού τομέα, με τη διαφορά ότι στην ηλικία αυτή συνήθως δεν υπάρχει η δυνατότητα να βρει κανείς εργασία ή να μεταναστεύσει, συν του ότι υπάρχει συνήθως και η ανάγκη για φάρμακα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
Μύθος 3ος «Υπάρχει επάρκεια φαρμάκων και υπάρχουν και ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, οπότε φάρμακα θα βρίσκω»
Αλήθεια: Τα νοσοκομεία ανακοίνωσαν ότι υπάρχουν τα περισσότερα φάρμακα για τον επόμενο μήνα, χωρίς να δεσμευτούν για παραπάνω χρονικό διάστημα. Όμως τελικά δεν μιλάμε για επιβίωση με τα υπάρχοντα για ένα μήνα, αλλά για το πώς θα είναι τα πράγματα για τα επόμενα χρόνια. Και ως προς τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανείες, πολλές από τις πρώτες ύλες τις παίρνουν από το εξωτερικό και άρα με μια «δραχμή» χαμηλής αξίας είναι κοινή λογική ότι και τα ελληνικά φάρμακα θα είναι απρόσιτα για τον οικονομικά ασθενή Έλληνα (ο πλούσιος Έλληνας θα μπορεί να τα αγοράσει κανονικά)
Και κάποιες πρωτοβουλίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή με Κοινωνικά Φαρμακεία, Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις και εταιρείες που βοηθούν στη συγκέντρωση φαρμάκων, δυστυχώς θα καταργηθούν. Δεν θα έχουν τις απαραίτητες χορηγίες για να λειτουργήσουν. Γιατί οι περισσότερες χορηγίες είναι από τον ιδιωτικό τομέα
Μύθος 4ος «Κρέας δεν τρώμε εδώ και καιρό, αλλά δεν θα πεινάσουμε γιατί η Ελλάδα έχει αγροτική παραγωγή. Θα τρώμε λαχανικά, φρούτα, όσπρια που παράγει η ελληνική γη»
Αλήθεια: Μαζί με το ΟΧΙ στην Ευρώπη, είναι λογικό να χαθούν και οι αγροτικές επιδοτήσεις. Γιατί, αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, όλα τα κοινοτικά κονδύλια θα παρακρατούνται από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Πράγμα τραγικό για τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους (παρόλο που είπαμε πως το κρέας το έχουμε ξεχάσει) και για το σύνολο της Ελληνικής περιφέρειας. Εξίσου τραγικό θα είναι και για εμάς που δεν θα έχουμε να πληρώσουμε ούτε για αυτά που παράγει ο τόπος μας
Το κόστος παραγωγής των τροφίμων και των προϊόντων που παράγονται σε εργοστάσια της χώρας μας – ξεχνάμε τα εισαγόμενα φυσικά – επίσης θα ανέβει μια και εδώ πολλές πρώτες ύλες (ειδικά για τη συσκευασία τους) εισάγονται. Όπως εισαγόμενο είναι και το πετρέλαιο που κινεί τη βιομηχανία, αλλά και τα τρακτέρ των αγροτών και άρα θα γίνει πολύ πιο ακριβό και θα ανεβάσει τις τιμές των προϊόντων
Μύθος 5ος «Θα παίρνω τρόφιμα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου μου, από διάφορες οργανώσεις και ιδρύματα που έχουν φτιαχτεί για αυτό τον σκοπό. Δεν θα πεινάσω»
Αλήθεια: Για να έχουν τρόφιμα οι οργανώσεις αυτές, οι οποίες κάνουν εξαιρετική δουλειά και έχουν βοηθήσει πάρα πολλούς συνανθρώπους μας όλα αυτά τα χρόνια, θα πρέπει να υποστηρίζονται από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, είτε ελληνικές είτε ξένες. Και η υποστήριξη αυτή γίνεται από το πλεόνασμά τους. Όταν το κόστος παραγωγής όμως είναι ιδιαίτερα αυξημένο, οι εταιρείες προκειμένου να είναι βιώσιμες και να μπορέσουν να πουλήσουν σε όσο το δυνατόν χαμηλότερη τιμή τα προϊόντα τους στους καταναλωτές, δεν θα μπορούν να κάνουν τις δωρεές αυτές. Ή θα τις κάνουν σε πολύ χαμηλότερη ποσότητα, ενώ στη νέα κατάσταση, οι δικαιούχοι των Κοινωνικών Παντοπωλείων θα είναι πολλοί περισσότεροι από ότι είναι σήμερα.
Μύθος 6ος «Έχω βαρεθεί να εργάζομαι για 400 και 500 ευρώ. Δεν μου φτάνουν με τίποτε»
Αλήθεια: Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι φτάνουν, αλλά πώς θα είναι η ζωή κάποιου εάν δεν παίρνει ούτε αυτά τα ελάχιστα χρήματα; Τουλάχιστον τώρα έχει κάποιο έσοδο, σε μια χώρα που λόγω επιδοτήσεων, ΕΣΠΑ, επάρκειας πρώτων υλών από το εξωτερικό, κ.λπ. δεν έχουν εκτιναχτεί όλα στα ύψη και μπορεί να ζητήσει μια επιπλέον βοήθεια από κοινωφελείς οργανισμούς.
Μύθος 7ος «Θα διαγραφούν τα δάνεια και τα χρέη μου εάν κλείσουν οι ελληνικές τράπεζες και γίνει “μπάχαλο”»
Αλήθεια: Τα δάνεια των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στις τράπεζες όχι μόνο δεν θα «κουρευτούν», αλλά θα τα χρωστάμε πλέον στους ξένους σε ευρώ και θα τα ξεπληρώνουμε με υποτιμημένες δραχμές… Δηλαδή αντί να εξαφανιστούν, θα πολλαπλασιαστούν. Και εφόσον θα έχουν γίνει μηδαμινά ή και μηδενικά τα έσοδά μας (βλέπε αλήθειες 1, 2 και 6), δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα εξοφλήσουμε και οι πλειστηριασμοί θα γίνονται από τις τράπεζες του εξωτερικού.
Μύθοι και αλήθειες υπάρχουν πολλές και η λίστα θα μπορούσε να αυξηθεί από ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μια απλή μητέρα τα δημοσιονομικά και τα οικονομικά συστήματα. Μια λίστα που θα μπορούσε να ανεβάσει την κατάθλιψη στα ύψη εάν αναλογιστούμε ότι θα χάσουμε και αυτά τα προφανή, ακόμη και όποιος πιστεύει ότι …δεν έχει τίποτε να χάσει.
Και τα σενάρια είναι πολλά, οι υποθέσεις και η στρατηγική του παιχνιδιού. Αλλά όλο αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι. Και ακόμη κι αν ήταν, προτιμώ να πάω με τους κανόνες που γνωρίζω παρά με άγνωστους όρους που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου τους εξηγήσει. Απλά με καθησυχάζει ότι όλα θα είναι καλύτερα, χωρίς να μου πει πώς θα γίνει αυτό.
Ο τζογαδόρος μπορεί να παίξει poker και να ρισκάρει πιστεύοντας ότι ο «αντίπαλος» θα κάνει υποχωρήσεις. Ειδικά εάν το κάνει έχοντας εξασφαλίσει και με το παραπάνω τα προς το ζην. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης έχουν την οικονομική δυνατότητα να τζογάρουν και να ποντάρουν στο ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα κάνει κωλοτούμπες. Εμείς οι απλοί πολίτες δεν την έχουμε.
Γιατί έχουμε όλοι πολλά να χάσουμε!
Καλλιόπη Βασιλείου
*Μαζί με άλλες 14 ανησυχούσες γυναίκες/απλούς πολίτες
(Αννίτα Γεωργιάδη, Τζέννυ Μπουγά, Κλώντια Καρύδη, Ανναρέλλα Στάθη, Αιμιλία Τσεϊμαζίδου, Λύντα Μοντιάνο, Έλενα Σάββα, Μαρία Λαζαρίμου, Μαρίνα Λεωνιδοπούλου, Έλια Λιατάκη, Χαρίκλεια Κατσαμπή, Μαρίνα Σεϊτανίδη, Ξένια Κούρτογλου, Λουκία Καρακάσογλου)
