Σε μια συντεταγμένη Δημοκρατία, όπως η Ελλάδα, ουδείς βάζει το πιστόλι στον κρόταφο ουδενός για να εξασφαλίσει την ψήφο του. Έτσι, λοιπόν, γιατί ενιστάμεθα ή διερωτώμεθα για τα όσα συμβαίνουν στη Βουλή των Ελλήνων;
Δεν είναι δουλειά ούτε του Φρόιντ, ούτε του Μαρξ, που λέει μια ψυχή, ούτε κανενός άλλου -πλην ημών των ιδίων- τα όσα διαδραματίστηκαν στη Βουλή.
Εμείς έχουμε την ψήφο και εμείς τη δίνουμε σε... όσους κρίνουμε σκόπιμο, κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην κάλπη.
Έτσι, λοιπόν, ας μην απορούμε για τα όσα διαδραματίζονται -τόσο το τελευταίο διάστημα, όσο και διαχρονικά- στη Βουλή, γιατί ο «κυρίαρχος λαός», το εκλογικό σώμα της χώρας, είναι εκείνο που αποφασίζει την εκάστοτε σύνθεση του Κοινοβουλίου.
Ας μην απορούμε, ούτε για τη στάση της κας Κωνσταντοπούλου, η οποία κατά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήρθε πρώτη σε ψήφους στην Α’ Αθηνών και εξελέγη πρόεδρος της Βουλής με 235 ψήφους σε 298 παρόντες, αλλά ούτε και για εκείνην της κυβέρνησης, η οποία έχει κάνει την πιο θεαματική πιρουέτα στην ιστορία του ελληνικού Κοινοβουλίου…
Από την πτώση της χούντας, το καλοκαίρι του 1974, έως σήμερα, ουδείς υποχρέωσε ουδένα να ψηφίσει το ένα ή το άλλο κόμμα στην Ελλάδα. Τον έναν ή τον άλλον πολιτικό…
Ουδείς ανάγκασε κάποιον ή κάποια ψηφοφόρο να πιστέψει τις όποιες υποσχέσεις έκαναν κατά καιρούς οι πολιτικοί και ουδείς επέβαλε στα μέσα ενημέρωσης μέτρα λογοκρισίας, αντίστοιχα εκείνων που υπήρχαν επί χούντας, στερώντας έτσι το κοινό από πληροφόρηση.
Κατά πόσον αυτά τα μέσα ενημέρωσης έκαναν καλά τη δουλειά τους, η οποία αφορά στην ενημέρωση του κοινού, είναι βέβαια μια άλλη υπόθεση…
Όμως, λογοκρισία δεν υπήρξε.
Έτσι, λοιπόν, όταν βλέπουμε την παρούσα κυβέρνηση να ακολουθεί την «πεπατημένη» όλων των προηγουμένων και να φέρνει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος τερατώδη νομοσχέδια, αποτελούμενα από εκατοντάδες σελίδες και δεκάδες τροπολογίες ζητώντας από τους βουλευτές να ψηφίσουν επ’ αυτών με συνοπτικές διαδικασίες, υπό την απειλή της χρεοκοπίας της χώρας, ας μην απορούμε, διότι το εκλογικό σώμα της έδωσε αυτό το δικαίωμα.
Το ίδιο εκλογικό σώμα που ανέχεται η «παραίτηση» να αποτελεί άγνωστη λέξη στην ελληνική πολιτική ζωή, σε περιπτώσεις πολιτικής ανακολουθίας.
Το ίδιο πολιτικό σώμα, μεγάλο μέρος του οποίου υπηρέτησε άοκνα το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων που χαρακτήρισαν την πολιτική σκηνή του τόπου επί μακρύ χρονικό διάστημα.
Η ποιότητα της Δημοκρατίας σε έναν τόπο κρίνεται καθημερινά και βεβαίως κατά την κορυφαία έκφρασή της, τις εκλογές.
Έτσι, λοιπόν, όταν το εκλογικό σώμα -όλοι εμείς που έχουμε δικαίωμα ψήφου- επιβραβεύουμε τα ψέματα και τιμωρούμε την -αυταπόδεικτη- αλήθεια, καταρρίπτοντας έτσι κάθε έννοια κοινής λογικής, ας μην απορούμε για το αποτέλεσμα.
Μπορεί η χώρα να πορεύεται εσαεί δίχως παραγωγική βάση; Μπορεί να κυριαρχούν για πάντα η απουσία ανταγωνισμού, η αδιαφάνεια, οι πελατειακές σχέσεις, τα καρτέλ και οι συντεχνίες; Μπορεί το Δημόσιο να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει και να μην υπάρχει σεβασμός στο χρήμα του συνεπή φορολογούμενου;
Εντέλει, μπορούμε να αγνοούμε για πάντα τα αυτονόητα;
Το πώς ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα ο καθένας από εμάς, βάσει περίσκεψης, ως ένδειξη αντίδρασης ή καθοιονδήποτε άλλο τρόπο, καθορίζει την πορεία του τόπου.
Άρα, ας μην κατηγορούμε κανέναν άλλο, παρά εμάς τους ίδιους, για όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας.
Είπαν ότι «λεφτά υπάρχουν» αλλά και ότι «μπορούμε και δίχως τα δάνεια των Ευρωπαίων», και το εκλογικό σώμα τους επιβράβευσε.
Δεν είναι λίγο αργά να αναρωτηθούμε για όλα τα υπόλοιπα;
