- Η ευθύνη την οποία επωμίζεται ο Τσίπρας είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από όση φαντάζεται. Προσωπικά ελπίζω οι εμπειρίες αυτού του εξαμήνου να του έδωσαν να καταλάβει ότι με τις ψευδαισθήσεις δεν χαράζονται πολιτικές και, κυρίως, δεν κυβερνώνται κράτη..
Λογικά τα εύκολα τελείωσαν. Και εννοώ ότι η υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης ολοκλήρωσε το ευκολότερο μέρος της συνολικής διαδικασίας. Γιατί το δύσκολο είναι αυτό που ακολουθεί. Φυσικά η... εφαρμογή της. Μια αξιολόγηση που μόνο αυθαίρετη δεν είναι, αφού βασίζεται σε μια πολύχρονη και οδυνηρή δυστυχώς εμπειρία.
Ενα και μόνο παράδειγμα είναι αρκετό για να καταδείξει το πρόβλημα. Επί πέντε χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδείχτηκαν ανίκανες να ανταποκριθούν στην αυτονόητη αλλά και μνημονιακή υποχρέωση κατάρτισης ενός αποτελεσματικού φορολογικού νόμου, που θα συνέβαλε αποφασιστικά στο συμμάζεμα της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας. Κι αυτό τη στιγμή που ο καθένας αντιλαμβάνεται πως αν έπρεπε να υπάρξει έστω και μόνο μία νομοθετική παρέμβαση, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών και την ανελέητη δίωξη της φοροδιαφυγής.
Δυστυχώς όλες οι προ ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακές κυβερνήσεις διακρίθηκαν για την ευκολία με την οποία επέβαλαν περικοπές συντάξεων και μισθών καθώς και αλλεπάλληλα φορολογικά χαράτσια, αλλά καμιά δεν τόλμησε να προχωρήσει στις βαθιές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου, έτσι ώστε να προχωρήσουμε με ασφάλεια στους ευρωπαϊκούς δρόμους.
Μοιραία, λοιπόν, ανακύπτει το ερώτημα: αν απέτυχαν στο μεταρρυθμιστικό τους έργο οι φιλοευρωπαϊστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι πιθανότητες έχουν να τα πάνε καλύτερα οι Συριζαίοι, που και μόνο στο άκουσμα της λέξης «ιδιωτικοποίηση» ανατριχιάζουν; Θα ήταν ποτέ δυνατό να μεταλλαχθούν από τη μια μέρα στην άλλη άνθρωποι που ως αντιπολιτευόμενοι αλλά και ως κυβέρνηση απέδειξαν με τις πράξεις και τις διακηρύξεις τους ότι στην καλύτερη περίπτωση επιλέγουν τις πρακτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στη χειρότερη οραματίζονται μεθόδους, συστήματα και μέτρα ιστορικά καταδικασμένων και οικονομικά αποτυχημένων συστημάτων;
Αλλά είτε το θέλαμε, είτε όχι, το καταφέραμε κι αυτό στην Ελλάδα. Εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας σε λάθος χέρια, σε ανθρώπους που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν πώς να λειτουργούν μέσα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι λαϊκιστές δεν μεταβάλλονται από τη μια στιγμή στην άλλη σε ρεαλιστές. Και οι κομματικές εφεδρείες, το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ που θα συνταχθεί με τον Τσίπρα, δεν είναι σε θέση να υπηρετήσουν το μεταρρυθμιστικό έργο που συνεπάγεται η μνημονιακή δέσμευση, την οποία ανέλαβαν και τυπικά χθες τα ξημερώματα.
Γι' αυτό και η ευθύνη την οποία επωμίζεται ο Τσίπρας είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από όση φαντάζεται. Προσωπικά ελπίζω οι εμπειρίες αυτού του εξαμήνου να του έδωσαν να καταλάβει ότι με τις ψευδαισθήσεις δεν χαράζονται πολιτικές και, κυρίως, δεν κυβερνώνται κράτη. Χρειάζονται σοβαρά και αποφασισμένα στελέχη, που να αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος και να διαθέτουν την εμπειρία, αλλά και το κύρος για τις μεταρρυθμίσεις που ο πρωθυπουργός ανέλαβε να φέρει σε πέρας.
Πού και πώς θα τα βρει είναι δικό του πρόβλημα. Αλλά πρέπει να τα βρει. Διαφορετικά η παρτίδα θα έχει χαθεί πριν καλά καλά πέσουν τα χαρτιά στο τραπέζι..
του κ.Ε.Μπαρτζινόπουλου
