Δεν είναι η πρώτη φορά που άκουσα τη διαβεβαίωση ότι θα επιδιώξουμε «πολιτική λύση» σε κάποιο από τα ανοιχτά μέτωπα που έχουμε με τους εταίρους και δανειστές μας.
Και όχι μόνο από τον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά και από τους προκατόχους του που σε κάποιες περιπτώσεις πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αποφύγουν κάποια μέτρα με υψηλό πολιτικό κόστος.
Η αλήθεια είναι ότι ο...τωρινός το έχει παρακάνει. Δεν ξέρω αν είναι η αδυναμία εξεύρεσης πειστικών ισοδύναμων για να αποφύγει τη λαϊκή οργή που μέχρι πρότινος υπέθαλπε ή αν οφείλεται σε απλή πολιτική αφέλεια η προσδοκία ότι τα χθεσινά «όχι» μπορεί να μεταβληθούν σε σημερινά ή και αυριανά «ναι», αλλά θα περίμενα να του έχει γίνει μάθημα η εμπειρία των προηγούμενων μηνών. Πολλά είχε επενδύσει στη Μέρκελ και στον Ολάντ, αλλά το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Λόγια πολλά και ενθαρρυντικά άκουγε, αλλά η κατάληξη ήταν η 17ωρη δοκιμασία του και το τρίτο Μνημόνιο.
Επιμένει, όμως, ο πρωθυπουργός. Και αυτήν τη φορά επενδύει στον Μοσκοβισί και τον Σουλτς. Θεωρεί ότι κι εκείνος θα είναι πειστικότερος και εκείνοι θα είναι διαλλακτικότεροι. Προφανώς ελπίζει επειδή αυτήν τη φορά ούτε απειλεί, ούτε πουλάει τρέλα, αλλά βάζει πλάτη στο Προσφυγικό χωρίς μάλιστα να ζητάει και πολλά. Αν αρκεί ή όχι η συμβολή αυτή θα το δούμε. Θα το δείξουν οι αμέσως επόμενες μέρες. Αν και πολύ φοβάμαι πως αν υπήρχαν περιθώρια για κάποια ουσιαστική ελάφρυνση των μνημονιακών υποχρεώσεών μας, θα το είχαμε διαπιστώσει ήδη.
Και καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι εκείνο που πάνω από όλα μετράει αυτήν την ώρα είναι να ενισχύσουμε την όποια εμπιστοσύνη αρχίζουν να μας ξαναδείχνουν στις Βρυξέλλες και να μην την ξανακλονίσουμε, δείχνοντας ότι ψάχνουμε για ευκαιρίες προκειμένου να μην ανταποκριθούμε στα όσα έχουμε δεσμευτεί ότι θα κάνουμε. Στο κάτω κάτω όλα έχουν τον τρόπο τους. Αν πιστεύεις ότι μπορείς να εξαργυρώσεις κάποια θετική ενέργειά σου, καλό είναι να το επιχειρείς βολιδοσκοπώντας πρώτα και βλέποντας και κάνοντας στη συνέχεια. Η δημοσιοποίηση του επιδιωκόμενου στόχου ισοδυναμεί με ήττα αν το αίτημα δεν γίνει αποδεκτό...
Του κ.Ερ.Μπαρτζινόπουλου
