- Στις προσδοκίες της ελληνικής κυβέρνησης να επιτύχει μια ελάφρυνση χρέους αναφέρεται άρθρο του πρώην τραπεζίτη Satyajit Das στη βρετανική εφημερίδα «Independent».
Η νέα ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι έχοντας πάρει τα… χάπια λιτότητας που της έγραψαν οι Βρυξέλλες, θα είναι σε θέση να διαπραγματευθεί μια ελάφρυνση του χρέους της χώρας, σημειώνει και προσθέτει, παραφράζοντας τον άγγλο συγγραφέα Oscar Wilde, ότι έχει χάσει την εύνοια μεταξύ των ευρωπαίων φίλων της.
Στο άρθρο επισημαίνεται ότι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schaeuble, έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα υπάρξει διαγραφή χρέους, ενώ και ο γερμανικός Τύπος εμφανίζει τη Γερμανία να προχωρά σε υποχωρήσεις, που η Ελλάδα αγνοεί.
Η «Bild», μάλιστα, σε άρθρο της παρουσιάζοντας φωτογραφίες του Πούτιν και του έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ρωτά: «Ο Ρώσος ή ο Έλληνας: ποιος είναι ποιο επικίνδυνος για μας;».
Οι Ολλανδοί έχουν δράσει ως απεσταλμένοι της Γερμανίας, η Ιταλία και η Γαλλία έχουν εκφράσει ιδιωτικά την αρωγή τους προς την Ελλάδα, κάτι που αρνούνται να κάνουν δημοσίως, ενώ Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία έχουν εμφανιστεί πιο σκληροί στο να υποκύψουν στις ελληνικές εκκλήσεις.
Ο Das επισημαίνει παράλληλα τον κρίσιμο ρόλο που διαδραμάτισε η ΕΚΤ με το πρόγραμμα παροχής έκτακτης ρευστότητας (ELA) για την ανεμπόδιστη λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Ωστόσο, με τις δράσεις της αποσταθεροποιείται το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς η ΕΚΤ εμφανίζεται να δρα ως ο εφαρμοστής των πιστωτών, χρησιμοποιώντας αλλαγές στις συνθήκες δανεισμού όπως και σφιχτό έλεγχο χρηματοδότησης για να διατηρήσει τις πιέσεις σε αυτό που η Ε.Ε. βλέπει ως μια αδιάλλακτη Ελλάδα.
Η προσδοκία υποστήριξης από άλλες περιφερειακές χώρες της ζώνης του ευρώ, που έχουν επηρεαστεί από τις πολιτικές λιτότητας, είναι αφελής, σημειώνει ο Das.
Η Ελλάδα παραμένει, κατά μέσο όρο, πλουσιότερη έναντι πολλών εξ αυτών.
Μια χρεοκοπία της Ελλάδας θα είχε ως συνέπεια μεγαλύτερες απώλειες για τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και τους φορολογούμενους, που δεν θα ήταν σε θέση να αντέξουν.
Χώρες όπως η Ιταλία, που επίσης έχουν πληγεί από τη μείωση της παραγωγής, θα έρχονταν αντιμέτωπες με ζημίες μεγαλύτερες των 40 δισ. ευρώ.
Οι εγχώριες πολιτικές ανησυχίες, επίσης, έχουν συνηγορήσει ενάντια στην υποστήριξη για την Ελλάδα.
Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία είναι απρόθυμες να σπαταλήσουν ότι με κόπο και πόνο πέτυχαν μέσω των δικών τους προγραμμάτων λιτότητας.
Έχοντας να αντιμετωπίσουν τις δικές τους εκλογικές αναμετρήσεις, οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας δεν ήθελαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με κανέναν τρόπο που θα έδινε πλεονέκτημα στους δικούς τους πολιτικούς αντιπάλους, όπως το Podemos (Μπορούμε) στην Ισπανία.
Εν τω μεταξύ, το γεγονός ότι λίγοι ευρωπαίοι ηγέτες υπήρξαν ειλικρινείς σχετικά με τον κίνδυνο των διασώσεων σημαίνει ότι μια διαγραφή του ελληνικού χρέους θα ήταν πολιτικά επικίνδυνη.
Η προσωπική πολιτική φιλοδοξία μπορεί επίσης να έχει παίξει κάποιο ρόλο.
Ο Jean Claude Juncker επιδίωξε, απρόσκλητος, να προσπαθήσει να μεσολαβήσει σε μια ελληνική λύση, προσπαθώντας να αναμορφώσει την κρίση σε καθαρά ανθρωπιστικούς όρους προκειμένου να δικαιολογήσει έναν άμεσο ρόλο της Κομισιόν και να μειώσει τον ρόλο του ΔΝΤ.
Δεδομένου ότι η Επιτροπή δεν διαθέτει τους οικονομικούς πόρους για να βοηθήσεις και θα χρειαζόταν να χρηματοδοτηθεί από τις χώρες μέλη, η εμπλοκή Juncker ήταν μια περιττή απόσπαση προσοχής και οδήγησε σε καθυστερήσεις.
Όταν ο έλληνας πρωθυπουργός στράφηκε εναντίον του προέδρου της Κομισιόν, απορρίπτοντας την πρότασή του ως ένα φθηνό διαπραγματευτικό τρικ, η Ελλάδα έχασε μια κρίσιμη υποστήριξη.
Ακόμη και η με μισή καρδιά προσπάθεια της Ελλάδας να βρει νέους φίλους κατέδειξε μια αφέλεια.
