Άλλη μία διαπραγμάτευση ξεκινά.
Η 3η κατά σειρά επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αν προσμετρηθεί και το ολέθριο για τη χώρα θρίλερ του 2015 που παρά λίγο να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ και κόστισε δισεκατομμύρια που ακόμη πληρώνουν οι επιχειρήσεις και η κοινωνία.
Και για μία ακόμη φορά προβλέπονται... θεατρινισμοί.
Για μία ακόμη φορά οι "φήμες" για καθυστέρηση και τα σενάρια για τις "αντοχές" του... προϋπολογισμού έχουν ξεκινήσει. Λένε ότι φτάνουν τα χρήματα μέχρι το καλοκαίρι του 2017 χωρίς νέα δόση (πέρα βέβαια από τα 2,8 δισ. ευρώ της 1ης αξιολόγησης που θα επιχειρήσει να πάρει με χρονοκαθυστέρηση η κυβέρνηση την Δευτέρα).
Με ποιο κόστος όμως θα φτάσει η χώρα μέχρι τον Ιούνιο του 2017; Με στάση πληρωμών; Έξω από το QE και με τους κεφαλαιακούς ελέγχους κραταιούς;
Έχουν αναρωτηθεί όσοι σχεδιάζουν την νέα διαπραγμάτευση ότι οι αντοχές τελειώνουν; Όσοι εντός της κυβέρνησης ήδη υψώνουν "φωνές" για δήθεν αντίσταση στα "συμφωνηθέντα" αναλογίζονται πόσο κακό έχει ήδη γίνει, πόσες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, πόσος χρόνος και χρήμα έχει χαθεί;
Το μήνυμα από τους δανειστές είναι σαφές: περιθώριο υπάρχει το πολύ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2017 γιατί μετά αρχίζει ο εκλογικός κύκλος στη Γερμανία και στους "δορυφόρους" της και μετά... καλό 2018.
Και το περιθώριο αυτό δεν αφορά μόνο στην αξιολόγηση αλλά στη συνολική λήψη αποφάσεων για το χρέος και τη συμμετοχή ή μη του ΔΝΤ. Δηλαδή, η αξιολόγηση με τις μεταρρυθμίσεις, και τις παρεμβάσεις που ΔΕΝ γίνονται, πρέπει να τελειώσουν πολύ νωρίτερα. Χθες...
Για να μην επαναληφθεί όχι μόνο το θρίλερ του 2015 αλλά και η ατέρμονη αξιολόγηση του 2016: τέτοια εποχή περίπου ξεκίνησε πέρυσι και οδήγησε σε εκταμίευση "σπασμένων" δόσεων τον περασμένο Ιούνιο.
Και για όσους λένε ότι η ευθύνη για τις καθυστερήσεις βαραίνει τους δανειστές που δεν "συμφωνούν" μεταξύ τους, η απάντηση είναι ότι εν μέρει, ναι, είναι αλήθεια. Πάντα υπήρχαν αυτές οι διαφορές και πάντα προκαλούσαν καθυστερήσεις.
Αλλά όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που της αναλογεί ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όταν αρέσκεται σε παίγνια εντυπώσεων και σε συνεχές εσωκομματικό "μασάζ" για να κερδίσει χρόνο, οι συνέπειες που αυτή η τακτική προκαλεί είναι καταστροφικές. Και δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση ότι έτσι παίζουν και το παιχνίδι όσων "βολεύονται" από μία μη-συμφωνία.
Και πλέον το διακύβευμα δεν είναι μόνο το οικονομικό. Δεν συνδέεται πλέον μόνο με την επιστροφή στην "κανονικότητα", τη διασφάλιση της ανάκαμψης, την επιστροφή των επενδύσεων, την απαλλαγή απο τα capital controls και την "θηλειά" της ρευστότητας. Γίνεται σιγά – σιγά και γεωπολιτικό. Καθώς η θέση της Ελλάδας ως το κράτος που μόνιμα "ζητά" στο οικονομικό ή στο προσφυγικό και δεν κάνει – εγκαίρως – αυτά που της αναλογούν, είναι αυτή του αδύναμου. Και μπαίνουν πλέουν στο κάδρο και οι "απαιτήσεις" που οφείλει να έχει για το ελληνοτουρκικό ζήτημα που αναζωπυρώνεται. Και εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο από επικίνδυνα.
Ας κάνουν λοιπόν επιτέλους αυτό που πρέπει. Χωρίς υπεκφυγές και καραγκιοζιλίκια. Αφού κάθε φορά στο τέλος συμφωνούν και υπογράφουν. Γιατί πρέπει να ζήσουμε ένα ακόμη – τρίτο – θρίλερ;
Του κ.Δ.Παπακωνσταντίνου
