Ο Αλέξης Τσίπρας βιώνει την «προδοσία» των Γερμανών, όπως την είχε βιώσει νωρίτερα ο Αντώνης Σαμαράς.
Την ίδια ώρα κάποιοι φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κυβέρνηση της δραχμής.
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το κάνουν.
Ούτε ιερό κι όσιο…
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το... σχέδιο Σόιμπλε για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι τόσο παλιό όσο και η παρουσία του γκρίζου σύννεφου της κρίσης στην Αθήνα. Ήταν η πρόταση που έχει γίνει μέχρι σήμερα σε όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας κι όλοι –προς τιμή τους– την αρνήθηκαν.
Γιατί οι Γερμανοί να θέλουν τόσο πολύ την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Έχουν προσωπικά μαζί μας ή υπάρχει ένας ευρύτερος σχεδιασμός, τις ιδιαιτερότητες του οποίου αγνοούμε;
Η καλή εκδοχή της ιστορίας είναι ότι οι Γερμανοί δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική Οικονομία σε περιβάλλον ευρώ.
Στην κακή πλευρά του ποταμού συσσωρεύονται πολλές «θεωρίες». Ότι ο Σόιμπλε είναι συμπλεγματικός, ότι οι Γερμανοί θέλουν ένα θύμα για να το επιδεικνύουν από άκρη σε άκρη της Ευρώπης και τα λοιπά και τα λοιπά. Πολλές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά! Η Γερμανία του Σόιμπλε πιστεύει ότι η Ευρώπη θα επιβιώσει μόνο μέσα από συνθήκες σκληρής πειθαρχίας κι ότι όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει θα πρέπει να αποχωρήσει. Κάτι σαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες και τον Καιάδα ένα πράγμα…
Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν δείξει πρόθυμες να ακολουθήσουν τη γερμανική συνταγή (για την ακρίβεια, δεν ήταν πρόθυμες για οποιαδήποτε συνταγή), οι Γερμανοί αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτές. Χτες ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, σήμερα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Κι επειδή έχουν περάσει και δεξιές κυβερνήσεις και σοσιαλδημοκρατικές και αριστεροδεξιές, η επόμενη επιλογή (κατά τη λογική του Δόκτωρ) είναι «κούρεμα χρέους και μετά αντίο».
Με απλά ελληνικά, οι Γερμανοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας και φαίνεται ότι έχουν αποφασίσει να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μας. Η τελευταία τους πιθανότητα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας! Το Βερολίνο είχε στηρίξει με νύχια και με δόντια τον Αλέξη. Τα πενιχρά αποτελέσματα της πολιτικής του και η προφανής ανικανότητα της κυβέρνησής του έχουν γείρει την πλάστιγγα υπέρ εκείνων των φωνών που θέλουν μία… τελική λύση σε βάρος της Ελλάδας.
Η λογική του Grexit σε αυτήν τη φάση εξυπηρετεί και δύο ακόμη σκοπούς που μπορεί να μοιάζουν δευτερεύοντες, αλλά ξεχνάμε ότι η Γερμανία πάει σε εκλογές! Κάποιοι πιστεύουν ότι η σκληρή στάση του Σόιμπλε και της Μέρκελ προς την Αθήνα θα φέρει κέρδη για τους Χριστιανοδημοκράτες έναντι των λαϊκιστών που τους σφυρηλατούν εκ των δεξιών τους. Κάτι, δηλαδή, σαν τον Πάνο Καμμένο σε μία εκδοχή Βόρειας Ευρώπης. Και το δεύτερο ότι με την Ελλάδα εκτός Ευρώπης (περί αυτού πρόκειται) και με σφραγισμένα τα βόρεια σύνορά μας, η Βόρεια Ευρώπη και η Γερμανία (ακόμη περισσότερο) περιορίζουν (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν) τις προσφυγικές ροές. Μάλλον θα πρέπει να ακολουθήσουν στο μέλλον και με βάση αυτήν τη λογική μία ανάλογη πολιτική και έναντι των Ιταλών για να «καθαρίσουν» με το θέμα, αλλά αυτό έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος…
Στην Αθήνα, οι πολιτικές ηγεσίες έχουν κάνει μέχρι σήμερα ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να διευκολύνουν τους Γερμανούς στους σχεδιασμούς τους. Όχι μόνο δεν προσπάθησαν να κάνουν τα αυτονόητα, αλλά παρασύρθηκαν από το Βερολίνο σε μία πολεμική έναντι του ΔΝΤ! Δηλαδή, έναντι του μόνου ουσιαστικού μας συμμάχου, όπως αποδείχτηκε. Μπορεί για τους δικούς τους λόγους, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία τώρα. Κι ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις υιοθετούσαν τις πολιτικές του Βερολίνου, το Βερολίνο τους άδειαζε! Αν αυτό δεν είναι «άρρωστο», κάτι άλλο δείχνει και καλά θα έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί να αντάλλαζαν τις σχετικές πληροφορίες μεταξύ τους. Μπορεί να μην ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα κι αυτό δεν μας αφορά. Αλλά εδώ μιλάμε για τη χώρα και όχι για τις προσωπικές τους συμπάθειες και αντιπάθειες. Κάτι που επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά δεν είναι σύμπτωση. Κάτι άλλο δείχνει…
Κι ενώ ο κόσμος χάνεται για άλλη μία φορά κάτω από τα πόδια μας, κάποιοι άλλοι στην Αθήνα σκέφτονται τον δικό τους ρόλο σε μία οικουμενική κυβέρνηση που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη εποχή, εκείνη της δραχμής! Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να βρεθούμε σε κατάσταση εθνικής ανάγκης επειδή οι περιστάσεις θα το απαιτήσουν και άλλο πράγμα κάποιοι να περιμένουν εναγωνίως να πέσουμε στον λάκκο για να βρουν πολιτικό ρόλο. Πρόκειται για καθαρή διαστροφή.
Το ενδιαφέρον σε αυτήν την ιστορία είναι να μάθουμε ποιοι Έλληνες έχουν επισκεφτεί το Βερολίνο για να συστηθούν ως ικανοί διαχειριστές μιας τέτοιας κατάστασης! Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα το μάθουμε! Δεν ξέρουμε αν οι πολιτικές φιλοδοξίες σημερινών επιφανώς ανδρών φτάνει σε αυτό το σημείο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η Ελλάδα της δραχμής θα είναι μία χώρα πολύ πιο φτωχή απ΄ ό,τι είναι σήμερα, με λιγότερη Δημοκρατία και περισσότερους εθνικούς κινδύνους. Τι ρόλο μπορεί να αναζητά κάποιος σε μία τέτοια χώρα και τι είδους άνθρωπος μπορεί να είναι;
Οποιαδήποτε λύση «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» δεν είναι λύση. Πολιτικό είναι το πρόβλημα της Ελλάδα και πολιτική θα πρέπει να είναι η λύση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τις επιλογές του μας έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο Grexit. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν κάνει λάθος να ταυτιστούν πλήρως με τον γερμανικό άξονα.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε μία διάκριση, διαφορετικά θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό λάθος. Διότι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεν ήταν ίδια με εκείνη του Αλέξη Τσίπρα. Δεν έχουν σχέση οι δύο κυβερνήσεις, αν μπουν σε μία διαδικασία σύγκρισης. Ο Αντώνης Σαμαράς, πάντως, ταυτίστηκε, όπως και ο Αλέξης Τσίπρας με τους Γερμανούς. Πιθανότατα δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Και σε αντίθεση με όσα έλεγαν τα διαδικτυακά αποβράσματα περί γερμανοτσολιάδων, οι σημερινοί τρόφιμοι του Μεγάρου Μαξίμου θα πρέπει να έχουν αποκτήσει μία άλλη οπτική για το θέμα. Αυτό που πιστεύουμε είναι ότι τόσο ο Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψαν ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για τη χώρα. Και είναι πιθανόν να είχαν δίκιο, υπό την έννοια ότι δεν ξέρουμε αν είχαν κι άλλες επιλογές. Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς δεν δεν είπε ναι σε όλα. Είπε και αρκετά όχι. Όπως το περίφημο Υπερταμείο, το οποίο ήταν απαίτηση του Σόιμπλε. Ο Δόκτωρ το ζήτησε επίμονα στις ημέρες του Αντώνη και το πήρε στις ημέρες του Αλέξη. Και πάλι δεν θα υιοθετήσουμε τις άναρθρες κραυγές των «αγανακτισμένων» για κρεμάλες και προδότες. Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέει κανείς…
Τα πράγματα, όμως, έχουν φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Το μήνυμα του Βερολίνου ήταν σαφές. Η κυβέρνηση πήγε με 15 στα 15 προαπαιτούμενα και πήρε τη μισή δόση. Ήταν μία εξευτελιστική εξέλιξη. Όχι για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά για τη χώρα.
Όλα αυτά ήσαν προβλέψιμα. Γι' αυτό και η πρόταση των εκλογών ήταν μία σοβαρή πρόταση. Από την αρχή που διατυπώθηκε. Δεν υπάρχει άλλη σοβαρή διέξοδος από τις εκλογές και από μία νέα κυβέρνηση. Επειδή ο Αλέξης απέτυχε, επειδή δεν μπόρεσε. Μία νέα κυβέρνηση είναι η μοναδική μας πιθανότητα...
Οι… οικουμενικές λύσεις μοιάζουν με πρόσκληση στους στενότερους φίλους του αποθανόντος για να συνοδεύσουν το φέρετρό του στον άλλο κόσμο. Δραχμή με οικουμενική μπορεί να σημαίνει εθνική καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη του 1922.
Όσο πιο γρήγορα πάμε σε εκλογές, τόσες πιο πολλές πιθανότητες θα υπάρχουν για να αποτύχει το σχέδιο Σόιμπλε. Δεν θα έχουν εξαφανιστεί οι πιθανότητες, θα έχουν, όμως, περιοριστεί. Οι σελίδες του τέταρτου μνημονίου έχουν ήδη απλωθεί στο τραπέζι για να στεγνώσει το μελάνι. Χρειάζεται τύχη, γνώσεις και εθνική ομοψυχία για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε κάτι που ορισμένα κέντρα αποφάσεων σε εξωτερικό και εσωτερικό θεωρούν ως… τετελεσμένο. Δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει προσπάθεια για ανατροπή των σχεδίων Σόιμπλε με την καθοδήγηση της σημερινής κυβέρνησης. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και γι' αυτό δεν ευθύνεται η αντιπολίτευση…
Του κ.Θ.Μαυρίδη
