- Ενας ανασχηματισμός που έχει προαναγγελθεί τόσες φορές, εχει ανακληθεί επανειλημμένως και καταλήγει να ανακοινώνεται έπειτα από πολύωρες διαπραγματεύσεις του Πρωθυπουργού με υπουργούς (πρώην και επίδοξους), κομματικούς παράγοντες, την εκκλησία (η οποία έπαυσε τον υπουργό Παιδείας) και ποιος ξέρει ποιον άλλον, δείχνει κάτι: ότι ο Πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να λάβει και να επιβάλλει αποφάσεις, να σχεδιάσει την πορεία που αυτός επιθυμεί ή εκτιμά ότι είναι η ορθή και εν τέλει να κυβερνήσει.
Φαινομενικά βέβαια, καλλιεργείται η εντύπωση ότι η κυβέρνηση θέλει να..τρέξει η διαπραγμάτευση, να κλείσει η αξιολόγηση και να προχωρήσει.
Κάποιες λεπτομέρειες όμως γεννούν προβληματισμό και δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ενός κρυφού σχεδιασμού.
Για παράδειγμα, στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης τέθηκε επικεφαλής ο Δ. Παπαδημητρίου. Καθηγητής στο Bard College της Νέας Υόρκης, επικεφαλής του Levy Institute. Είναι ο άνθρωπος που πριν τις εκλογές του 2015 είχε ενορχηστρώσει τις διεθνείς επαφές του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, από κοινού με πρόσωπα όπως ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ. Παρά το όποιο κύρος του, είναι ένα πρόσωπο που ασπάζεται την θεωρία του παράλληλου νομίσματος και της σταδιακής επιστροφής στην δραχμή και είχε συνεργαστεί σε αυτό το πεδίο με τον Ι. Βαρουφάκη για την εκπόνηση του σχεδίου των IOUs.
Θα πει κάποιος: «το θέμα έχει λήξει, η Ελλάδα είναι στο ευρώ, το θέμα τώρα είναι οι μεταρρυθμίσεις». Μπορεί να είναι έτσι φαινομενικά, όμως το ερώτημα είναι πώς και κατά πόσον ένας ακαδημαϊκός 69 ετών είναι ευέλικτος και πρόθυμος να παραμερίσει τις θεωρίες του και να λειτουργήσει σε εκτελεστικό επίπεδο μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν ενστερνίζεται. Μένει να αποδειχθεί…
Την ίδια στιγμή, στο υπουργείο Εργασίας τοποθετείται μία νεαρή κυρία 32 ετών, με βασικότερο στοιχείο στο βιογραφικό της την προϋπηρεσία ως διευθύντρια του γραφείου του Γ. Κατρούγκαλου και μηδενική πολιτική εμπειρία. Η συγκεκριμένη επιλογή προφανώς δείχνει ότι δεν υπήρχαν πρόθυμοι να καθήσουν στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργού Εργασίας και πως οι διαπραγματεύσεις για τα εργασιακά δεν προμηνύουν καμία θετική έκβαση για τους εργαζομένους.
Κατά τα λοιπά, από τον ανασχηματισμό βγαίνουν ενισχυμένοι οι ΑΝΕΛ, καταλαμβάνοντας συνολικά έξι θέσεις υπουργού, αναπληρωτή ή υφυπουργού και με τον Κ. Ζουράρι να μπαίνει στην κυβέρνηση.
Επίσης, ο Ν. Φίλης αδειάζεται μεγαλοπρεπώς, έπειτα από την τυφλή σύγκρουση με την Εκκλησία, την οποία όμως δεν σχεδίασε μόνος. Ομως ο κ. Τσίπρας υποχώρησε ατάκτως και σε αυτό το πεδίο.
Είναι αυτή η κυβέρνηση καλύτερη από την προηγούμενη; Οχι, δεν είναι.
Το μόνο που μπορεί κάποιος να διακρίνει, είναι πως η αποτυχία και αυτής της κυβέρνησης θα αναζωπυρώσει σενάρια καταστροφής.
Ο σκληρά κομματικός της χαρακτήρας, η περιχαράκωση του ΣΥΡΙΖΑ, η αποτυχία (ή απροθυμία) του όποιου πολιτικού ανοίγματος και η παγίωση της σύμπλευσης με τους ΑΝΕΛ είναι ενδείξεις για την ύπαρξη ενός plan b, με το βλέμμα στραμμένο σε εκλογές, ειδικώς σε περίπτωση που το σενάριο της γρήγορης ολοκλήρωσης της αξιολόγησης δεν επιβεβαιωθεί.
Αυτό το plan b μπορεί να είναι μία νέα εκδοχή του προηγούμενου. Οι δραχμολάγνοι στην κυβέρνηση δικαιολογούν την ανησυχία.
Toυ κ.Αγ.Κωβαίου
