Ο επόμενος που θα κληθεί να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι μπορεί να μην είναι και εντελώς κυβερνήσιμη
...εκτός εάν λειτουργήσει σαν καμικάζι.
Η χώρα έχει ορισμένα βαρίδια στα πόδια της, που θα τη δυσκολέψουν πολύ να σταθεί ξανά στο ύψος των δυνατοτήτων της. Το χρέος είναι ένα ζήτημα. Υπάρχουν, όμως... δομικά βαρίδια που δύσκολα ξεπερνιούνται.
Ενα παράδειγμα είναι ο θεσμοθετημένος λαϊκισμός. Το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει να κάνει τον βίο αβίωτο σε όποιον θέλει να αφήσει για λίγο τη δουλειά του και να προσφέρει από κάποια θέση. Βάζει «οροφή» στις αμοιβές για στελέχη τραπεζών, ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών. Το κάνει για να πατάξει δήθεν το φαινόμενο των golden boys. Οπότε οι μόνοι ενδιαφερόμενοι είναι οι συνωστιζόμενοι στα κομματικά γραφεία, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εργασθούν στον ιδιωτικό τομέα. Και, βεβαίως, όσοι ξέρουν να βγάλουν χρήματα με άλλον τρόπο. Εκείνοι που θέλουν να προσφέρουν, γιατί έχουν κάνει πέντε πράγματα στη ζωή τους, ξέρουν επίσης ότι θα έχουν απέναντί τους ένα τερατώδες «πόθεν έσχες» σε δημόσια θέα, συχνές επισκέψεις σε ανακριτές και τη μεγάλη πιθανότητα να δουν τον εαυτό τους κρεμασμένο στα «μανταλάκια». Οπότε, όποιος σοβαρός άνθρωπος καλείται να προσφέρει από μία θέση απαντά: «Ευχαρίστως να βοηθήσω, αλλά... από το σπίτι μου».
Αλλο βαρίδι είναι, μιας και μιλάμε για τα «μανταλάκια», το επίπεδο της ενημέρωσης. Εκβιαστές, μικρομεσαίοι, αλλά και μεγαλοθεσμικοί υπήρχαν πάντοτε. Βιώνουμε, όμως, στην Ελλάδα το παγκόσμιο φαινόμενο της διάχυσης και του εκφυλισμού της ενημέρωσης. Εδώ απλώς έχει και μια έντονη βαλκανική οσμή. Με λίγα χρήματα «δολοφονείς» προσωπικότητες και ισοπεδώνεις ιδέες και αξίες. Πάτος δεν υπάρχει. Ούτε και φίλτρο για να καταλάβει ο μέσος πολίτης τι είναι αλήθεια και τι ψέμα μέσα στον πολτό του copy paste και της υπερβολής. Το έχουμε ήδη πληρώσει ακριβά αυτό. Ακόμη και αυτοί που κυβερνούν σήμερα καταλαβαίνουν πόσο άρρωστο και αδηφάγα δολοφονικό είναι το ενημερωτικό σύστημα, το οποίο απερίσκεπτα καβάλησαν για να έλθουν στην εξουσία. Οσο για την περιώνυμη μάχη κατά της διαπλοκής, και ναυάγησε και προκάλεσε σε ορισμένους κυβερνώντες νοσταλγία για την παλαιά διαπλοκή που δεν έμοιαζε και τόσο πολύ με Φαρ Ουέστ.
Αφήνω στην άκρη τα κλισέ, που όμως είναι ζωτικά, για τη Δικαιοσύνη και τη δημόσια διοίκηση.
Το χειρότερο θεσμικό βαρίδι, τέλος, το έβαλε ο κ. Τσίπρας στα πόδια μας και γι’ αυτό έχει ιστορική ευθύνη. Η απλή αναλογική μπορεί εύκολα να είναι αυτή που θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης, εάν στις επόμενες εκλογές δεν γίνει κάτι πολύ θεαματικό. Σκεφθείτε πόσα και ποια κόμματα μπορεί να μπουν στη Βουλή. Σκεφθείτε τη χαρά των ολιγαρχών, που με λίγες χορηγίες θα μπορούν εύκολα να ελέγχουν εύθραυστες και σύνθετες πλειοψηφίες. Και πάνω απ’ όλα, αναλογισθείτε τον κίνδυνο της ακυβερνησίας σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειάζεται γενναίες και άμεσες αποφάσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα βαρίδια δεν μπορεί να αφαιρεθεί εύκολα από τα πόδια της χώρας. Πράγμα που σημαίνει ότι ο επόμενος που θα κληθεί να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι μπορεί να μην είναι και εντελώς κυβερνήσιμη, εκτός εάν λειτουργήσει σαν καμικάζι.
...εκτός εάν λειτουργήσει σαν καμικάζι.
- Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Η χώρα έχει ορισμένα βαρίδια στα πόδια της, που θα τη δυσκολέψουν πολύ να σταθεί ξανά στο ύψος των δυνατοτήτων της. Το χρέος είναι ένα ζήτημα. Υπάρχουν, όμως... δομικά βαρίδια που δύσκολα ξεπερνιούνται.
Ενα παράδειγμα είναι ο θεσμοθετημένος λαϊκισμός. Το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει να κάνει τον βίο αβίωτο σε όποιον θέλει να αφήσει για λίγο τη δουλειά του και να προσφέρει από κάποια θέση. Βάζει «οροφή» στις αμοιβές για στελέχη τραπεζών, ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών. Το κάνει για να πατάξει δήθεν το φαινόμενο των golden boys. Οπότε οι μόνοι ενδιαφερόμενοι είναι οι συνωστιζόμενοι στα κομματικά γραφεία, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εργασθούν στον ιδιωτικό τομέα. Και, βεβαίως, όσοι ξέρουν να βγάλουν χρήματα με άλλον τρόπο. Εκείνοι που θέλουν να προσφέρουν, γιατί έχουν κάνει πέντε πράγματα στη ζωή τους, ξέρουν επίσης ότι θα έχουν απέναντί τους ένα τερατώδες «πόθεν έσχες» σε δημόσια θέα, συχνές επισκέψεις σε ανακριτές και τη μεγάλη πιθανότητα να δουν τον εαυτό τους κρεμασμένο στα «μανταλάκια». Οπότε, όποιος σοβαρός άνθρωπος καλείται να προσφέρει από μία θέση απαντά: «Ευχαρίστως να βοηθήσω, αλλά... από το σπίτι μου».
Αλλο βαρίδι είναι, μιας και μιλάμε για τα «μανταλάκια», το επίπεδο της ενημέρωσης. Εκβιαστές, μικρομεσαίοι, αλλά και μεγαλοθεσμικοί υπήρχαν πάντοτε. Βιώνουμε, όμως, στην Ελλάδα το παγκόσμιο φαινόμενο της διάχυσης και του εκφυλισμού της ενημέρωσης. Εδώ απλώς έχει και μια έντονη βαλκανική οσμή. Με λίγα χρήματα «δολοφονείς» προσωπικότητες και ισοπεδώνεις ιδέες και αξίες. Πάτος δεν υπάρχει. Ούτε και φίλτρο για να καταλάβει ο μέσος πολίτης τι είναι αλήθεια και τι ψέμα μέσα στον πολτό του copy paste και της υπερβολής. Το έχουμε ήδη πληρώσει ακριβά αυτό. Ακόμη και αυτοί που κυβερνούν σήμερα καταλαβαίνουν πόσο άρρωστο και αδηφάγα δολοφονικό είναι το ενημερωτικό σύστημα, το οποίο απερίσκεπτα καβάλησαν για να έλθουν στην εξουσία. Οσο για την περιώνυμη μάχη κατά της διαπλοκής, και ναυάγησε και προκάλεσε σε ορισμένους κυβερνώντες νοσταλγία για την παλαιά διαπλοκή που δεν έμοιαζε και τόσο πολύ με Φαρ Ουέστ.
Αφήνω στην άκρη τα κλισέ, που όμως είναι ζωτικά, για τη Δικαιοσύνη και τη δημόσια διοίκηση.
Το χειρότερο θεσμικό βαρίδι, τέλος, το έβαλε ο κ. Τσίπρας στα πόδια μας και γι’ αυτό έχει ιστορική ευθύνη. Η απλή αναλογική μπορεί εύκολα να είναι αυτή που θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης, εάν στις επόμενες εκλογές δεν γίνει κάτι πολύ θεαματικό. Σκεφθείτε πόσα και ποια κόμματα μπορεί να μπουν στη Βουλή. Σκεφθείτε τη χαρά των ολιγαρχών, που με λίγες χορηγίες θα μπορούν εύκολα να ελέγχουν εύθραυστες και σύνθετες πλειοψηφίες. Και πάνω απ’ όλα, αναλογισθείτε τον κίνδυνο της ακυβερνησίας σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειάζεται γενναίες και άμεσες αποφάσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι κανένα από τα βαρίδια δεν μπορεί να αφαιρεθεί εύκολα από τα πόδια της χώρας. Πράγμα που σημαίνει ότι ο επόμενος που θα κληθεί να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι μπορεί να μην είναι και εντελώς κυβερνήσιμη, εκτός εάν λειτουργήσει σαν καμικάζι.
