- Οι δανειστές και εταίροι θαυμάζουν αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να γίνονται τόσες περικοπές σε συντάξεις, να αλλάζουν τα εργασιακά και πολλά άλλα, χωρίς να ανοίγει μύτη. Ορισμένοι, όπως ο επίτροπος Μοσκοβισί, το χρησιμοποιούν μάλιστα για να δηλώσουν τη στήριξή τους στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Η αλήθεια είναι ότι έως το 2015 έβλεπαν την Αθήνα να καίγεται κάθε τόσο, όπως και πολύ συχνές μαζικές κινητοποιήσεις. Ξαφνικά όλα αυτά σταμάτησαν. Οι πολίτες παρακολουθούν απαθείς τις συνεχιζόμενες περικοπές, οι διαδηλώσεις είναι λιγότερες και μικρότερες, οι μπαχαλάκηδες περιορίζονται σε εξωσχολικές δραστηριότητες τα Σαββατοκύριακα.
Τι συνέβη; Κανείς δεν έχει μια καθαρή απάντηση. Ισως η ελληνική κοινωνία να προσαρμόστηκε, με σκληρό και ακριβό τρόπο, στην πραγματικότητα. Να «έβγαλε από το σύστημά της» μεγάλο μέρος της οργής μετά το φιάσκο της διαπραγμάτευσης και του δημοψηφίσματος. Μπορεί, ακόμη, τμήμα της κοινής γνώμης να έχει ζαλιστεί από μια κυβέρνηση που με επικοινωνιακό ζήλο άλλα κάνει, άλλα εννοεί και άλλα ισχυρίζεται ότι θέλει. Είναι πάντως σαν ένα αόρατο χέρι να πάτησε ένα κουμπί και να σταμάτησαν οι ακραίες διαμαρτυρίες, οι οποίες μονοπωλούσαν το παγκόσμιο τηλεοπτικό ενδιαφέρον.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: τι θα συμβεί αν χάσει τις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια, θα ξαναζήσουμε μαζικές κινητοποιήσεις και συχνότερες επιδείξεις δύναμης από τους μπαχαλάκηδες; Αν ρωτήσετε τα περισσότερα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, θα σας πουν, χωρίς περιστροφές, πως δεν θα έχουν κανέναν ενδοιασμό να μεταλλαχθούν και πάλι σε ακραίους διαμαρτυρόμενους εναντίον των πάντων την επόμενη μέρα. Κανέναν. Αλλωστε είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας δείχνει να θέλει να πάει προς το Κέντρο, αλλά η ψυχή του και το DNA των γύρω του τον τραβάνε πίσω στο προπατορικό 3%.
Θα μπορέσει όμως να ξαναπαίξει τον ρόλο του αντιμνημονιακού ηγέτη που ξεσηκώνει τα πλήθη; Και να τον παίξει, θα πεισθεί και θα τον ακολουθήσει ο κόσμος που τον ψήφισε; Θα δείξει.
Αυτό που φαίνεται τώρα όμως είναι πως ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί το σπάσιμο των ταμπού για να πάει παρακάτω τη χώρα. Μιλάει ανοικτά υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, της επιχειρηματικότητας, των επενδύσεων. Χωρίς να καίγεται η Αθήνα και με το συνδικαλιστικό κίνημα στο καναβάτσο. Αν όμως δεν μπορέσει να κάνει πράξη αυτά που θέλει, σύντομα θα βρεθεί σε αδιέξοδο και οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Θα είναι τραγικό για τη χώρα αν μεταλλαχθεί και πάλι σε αντίπαλο όσων ευαγγελίζεται τελευταία, έστω και με λιγότερη λάμψη και απήχηση. Η χώρα χρειάζεται την κανονικότητα, η οποία προϋποθέτει και μια κανονική ευρωπαϊκή αντιπολίτευση.
