- «Υπάρχει μια περίεργη αίσθηση καλοκαιριού 1914 σε αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα», γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στο άρθρο του στους New York Times υπό τον τίτλο "Τελευταία έξοδος πριν το Χάος".
«Παρότι κάποιοι από τους κύριους εμπλεκόμενους προσπαθούν απελπισμένα, και σωστά, να βρουν μια λύση για να αποφύγουν το Grexit και τις συνέπειές του... άλλοι -όχι μόνο στο στρατόπεδο των δανειστών αλλά και των δανειζομένων- μοιάζει όχι μόνο να έχουν παραιτηθεί στο ενδεχόμενο της κατάρρευσης, αλλά και σαν σχεδόν να καλωσορίζουν την προοπτική, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πριν από έναν αιώνα, κάποιοι έμοιαζαν να καλωσορίζουν το τέλος μιας μπερδεμένης και απογοητευτικής διπλωματίας και την έναρξη του Πολέμου».
Ο κ. Κρούγκμαν αναρωτιέται αν υπάρχει ακόμη διέξοδος και συνεχίζει με την τοποθέτηση ότι «πρέπει να υπάρχει». «Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει πρωτογενές έλλειμμα, όμως δεν μπορεί να υποχρεωθεί να τρέξει και ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, έτσι, ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, είναι η προφανής και καλύτερη λύση για όλους τους ενδιαφερομένους, σε σχέση με την άλλη λύση που είναι η έξοδος από το ευρώ», υπογραμμίζει.
Ο οικονομολόγος καταγράφει ένα νέο πρόβλημα που έχει προκύψει από την τρέχουσα αντιπαράθεση. Η αβεβαιότητα έχει σπρώξει την Ελλάδα ξανά στην ύφεση και τα πρωτογενή πλεονάσματα που επιτεύχθηκαν πέρυσι έχουν εξαφανιστεί, ενώ σημειώνει ότι μια συμφωνία θα έλυνε το πρόβλημα.
Το μεγάλο πρόβλημα, συνεχίζει, είναι πώς θα επιτευχθεί αυτή η συμφωνία δεδομένης της έλλειψης εμπιστοσύνης από όλες τις πλευρές.«Οι Ελληνες αισθάνονται, δικαιολογημένα, ότι τους συμπεριφέρονται σαν να είναι μια κατακτημένη επαρχία από ανάλγητους και ανίκανους και προσπαθούν να αποφύγουν οτιδήποτε θα τους γύριζε στο προ πενταετίας καθεστώς. Οι θεσμοί από την άλλη δεν εμπιστεύονται ότι η άπειρη ακόμη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει τι κάνει, είναι ικανή να κάνει ή αντιμετωπίζει με ρεαλισμό αυτό που πρέπει να γίνει. Ωστόσο, από ότι ακούω υπάρχει χώρος για τουλάχιστον μια προσωρινή συμφωνία. Η Ελλάδα θα πρέπει να παραδώσει κάποια συγκεκριμένη δράση, την αύξηση του ΦΠΑ, κάποια προσαρμογή στις συντάξεις (αλλά όχι μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση ήδη από τώρα), ίσως κάτι στις αγορές προϊόντων. Για να γίνει αυτό ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν ανεβάσει τον πήχη θα μπορούσαν πιθανώς να αναγκαστούν να τον μειώσουν και πάλι σε κάτι εφικτό, ωστό να είναι δυνατόν ο καθένας να σταθεί από κάτω».
«Λίγες μέρες απομένουν. Ας ελπίσουμε ότι οι ψυχραιμότεροι θα υπερισχύσουν», καταλήγει...
