Ο 23χρονος Σ. Κ.πριν από έναν χρόνο,βρισκόταν στο Σύνταγμα ως εύζωνας της Προεδρικής Φρουράς και ήταν εκείνος που κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του,άγνωστοι ,στη διάρκεια επεισοδίων,έκαψαν το φυλάκιο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.Σήμερα ο Σ.Κ. μιλά στην εφημερίδα " Τα Νέα" και περιγράφει το απόγευμα της 8ης Μαρτίου.
«Ακίνητος, ως εύζωνας, στο Σύνταγμα διέκρινα έναν κουκουλοφόρο να πλησιάζει με πεντόλιτρο μπιτόνι στα χέρια! Περιέλουσε το φυλάκιο του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, αμέσως του έβαλε φωτιά. Για να σιγουρευτεί πως θα αρπάξει για τα καλά, έριχνε συνεχώς κι άλλη βενζίνη, ώσπου τα κατάφερε, το έκαψε...».
Πολίτης πια,εδώ και επτά μήνες, ο 23χρονος ο οποίος εργάζεται σήμερα ως δάσκαλος λέει πως:"Οι εικόνες της τρίωρης κόλασης που έζησα χαράχτηκαν, , εφ΄ όρου ζωής στο μυαλό μου." «Όλοι οι εύζωνες έχουμε εκπαιδευτεί ώστε σε περίπτωση απρόοπτου γεγονότος να παραμένουμε ψύχραιμοι, πάση θυσία ακίνητοι στις θέσεις μας. Όσα όμως έγιναν εκείνη την ημέρα ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο...». Εκείνο το απόγευμα είχε σταθεί στο μνημείο στις 4 το απόγευμα. «Ένα τέταρτο αργότερα πέρασε από μπροστά μας, στην Αμαλίας, η πορεία των φοιτητών, τεράστιο πλήθος. Στη θέα των αστυνομικών που ήταν σε απόσταση στη Βουλή, αρκετοί από τους νεαρούς τα έβαλαν αμέσως μαζί τους, γιουχάροντάς τους», περιγράφει. Η σπίθα ανάβει τελικά στις 4.30. «Μόλις ο τρίτος εύζωνας παρατηρητής ήρθε μπροστά μας και έδωσε, χαιρετώντας μας στρατιωτικά, το σύνθημα να ξεκινήσουμε τον προβλεπόμενο βηματισμό του ημιώρου, εκεί πια μια μικρή μερίδα διαδηλωτών εξοργίστηκε. Άρχισαν να χειρονομούν και να μας αποδοκιμάζουν με συνθήματα κατά του στρατού, να μας πετούν πέτρες και ξύλα, να ανεβαίνουν ομαδικά στον χώρο του μνημείου! Είδα να έρχονται κατά πάνω μας καμιά δεκαπενταριά άτομα με κράνη και κουκούλες. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, όταν σταθήκαμε και πάλι στα ξύλινα σπιτάκια- τις σκοπιές μας- οι πέτρες εναντίον μας έπεφταν βροχή! “Μπείτε μέσα, μη χτυπήσετε!”, μας ζήτησε αρχικά ο παρατηρητής. Ώσπου μια πέτρα έσπασε το τζάμι στη σκοπιά μου. Τότε ήταν που είπα μέσα μου, “χαθήκαμε!”».
Ο αξιωματικός που έφθασε στο μνημείο έσπευσε να καλύψει το δίδυμο των ευζώνων και το οδήγησε έξω, πίσω από τη σκοπιά. «Και πάλι ωστόσο, ανενόχλητοι αυτοί άρχισαν και από τα πλάγια να μας πετροβολούν, επέμεναν να μας έχουν στόχο!», αφηγείται ο κ. Κίττας. Με σοβαρή καθυστέρηση, παρεμβαίνει τελικά η Αστυνομία. «Τελείως απαθής την περισσότερη ώρα, έκανε αργά το πρώτο “ντου”. Όχι όμως εναντίον των 10-15 κουκουλοφόρων, αλλά κυνηγώντας στον δρόμο τους υπόλοιπους- τους χιλιάδες διαδηλωτές! Τα δακρυγόνα δεν είχαν τελειωμό, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική», θυμάται ο Σταύρος Κίττας που πολύ σύντομα στεκόταν και πάλι κόκαλο στη θέση του. Επίσης απτόητοι ωστόσο, οι λιγοστοί νεαροί φτάνουν πια μέχρι τα σκαλιά του μνημείου. Ένας από αυτούς βάζει φωτιά στο φυλάκιο του παρατηρητή! «Όταν είδα και τη φωτιά, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Όσο προσκολλημένος και να είσαι στον ρόλο σου, δεν γίνεται διαφορετικά. Αστραπιαία μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έρθει να μας κάψει και εμάς. Φοβήθηκα, γιατί ήμουν ένας- ο στόχος- και από κάτω οι πολλοί, ευτυχώς διαψεύστηκα! Ραγίζει πάντως η καρδιά σου να βλέπεις Έλληνες, ανθρώπους της ηλικίας σου, για μια απερισκεψία της στιγμής να μη λογαριάζουν τα σύμβολα της πατρίδας τους. Είναι σαν να καίνε το ίδιο σου το σπίτι...», τονίζει. Μέσα σε όλα, έχει να θυμάται και τον διοικητή της Φρουράς Νικόλαο Τζανή, ο οποίος είδε από κοντά όλα όσα είχαν προηγηθεί. «Ύστερα από τρεις ώρες, όταν κατέφθασαν τελικά οι δύο εύζωνες που θα μας αντικαθιστούσαν, πάνω στον βηματισμό της αλλαγής, με το τσαρούχι μας ακόμα υψωμένο, επιτόπου μας έδωσε συγχαρητήρια. “Μπράβο λεβέντες μου, πέντε μέρες τιμητική άδεια από μένα!”, ήταν η επιβράβευσή μας».
Πολίτης πια,εδώ και επτά μήνες, ο 23χρονος ο οποίος εργάζεται σήμερα ως δάσκαλος λέει πως:"Οι εικόνες της τρίωρης κόλασης που έζησα χαράχτηκαν, , εφ΄ όρου ζωής στο μυαλό μου." «Όλοι οι εύζωνες έχουμε εκπαιδευτεί ώστε σε περίπτωση απρόοπτου γεγονότος να παραμένουμε ψύχραιμοι, πάση θυσία ακίνητοι στις θέσεις μας. Όσα όμως έγιναν εκείνη την ημέρα ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο...». Εκείνο το απόγευμα είχε σταθεί στο μνημείο στις 4 το απόγευμα. «Ένα τέταρτο αργότερα πέρασε από μπροστά μας, στην Αμαλίας, η πορεία των φοιτητών, τεράστιο πλήθος. Στη θέα των αστυνομικών που ήταν σε απόσταση στη Βουλή, αρκετοί από τους νεαρούς τα έβαλαν αμέσως μαζί τους, γιουχάροντάς τους», περιγράφει. Η σπίθα ανάβει τελικά στις 4.30. «Μόλις ο τρίτος εύζωνας παρατηρητής ήρθε μπροστά μας και έδωσε, χαιρετώντας μας στρατιωτικά, το σύνθημα να ξεκινήσουμε τον προβλεπόμενο βηματισμό του ημιώρου, εκεί πια μια μικρή μερίδα διαδηλωτών εξοργίστηκε. Άρχισαν να χειρονομούν και να μας αποδοκιμάζουν με συνθήματα κατά του στρατού, να μας πετούν πέτρες και ξύλα, να ανεβαίνουν ομαδικά στον χώρο του μνημείου! Είδα να έρχονται κατά πάνω μας καμιά δεκαπενταριά άτομα με κράνη και κουκούλες. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, όταν σταθήκαμε και πάλι στα ξύλινα σπιτάκια- τις σκοπιές μας- οι πέτρες εναντίον μας έπεφταν βροχή! “Μπείτε μέσα, μη χτυπήσετε!”, μας ζήτησε αρχικά ο παρατηρητής. Ώσπου μια πέτρα έσπασε το τζάμι στη σκοπιά μου. Τότε ήταν που είπα μέσα μου, “χαθήκαμε!”».
Ο αξιωματικός που έφθασε στο μνημείο έσπευσε να καλύψει το δίδυμο των ευζώνων και το οδήγησε έξω, πίσω από τη σκοπιά. «Και πάλι ωστόσο, ανενόχλητοι αυτοί άρχισαν και από τα πλάγια να μας πετροβολούν, επέμεναν να μας έχουν στόχο!», αφηγείται ο κ. Κίττας. Με σοβαρή καθυστέρηση, παρεμβαίνει τελικά η Αστυνομία. «Τελείως απαθής την περισσότερη ώρα, έκανε αργά το πρώτο “ντου”. Όχι όμως εναντίον των 10-15 κουκουλοφόρων, αλλά κυνηγώντας στον δρόμο τους υπόλοιπους- τους χιλιάδες διαδηλωτές! Τα δακρυγόνα δεν είχαν τελειωμό, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική», θυμάται ο Σταύρος Κίττας που πολύ σύντομα στεκόταν και πάλι κόκαλο στη θέση του. Επίσης απτόητοι ωστόσο, οι λιγοστοί νεαροί φτάνουν πια μέχρι τα σκαλιά του μνημείου. Ένας από αυτούς βάζει φωτιά στο φυλάκιο του παρατηρητή! «Όταν είδα και τη φωτιά, έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Όσο προσκολλημένος και να είσαι στον ρόλο σου, δεν γίνεται διαφορετικά. Αστραπιαία μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έρθει να μας κάψει και εμάς. Φοβήθηκα, γιατί ήμουν ένας- ο στόχος- και από κάτω οι πολλοί, ευτυχώς διαψεύστηκα! Ραγίζει πάντως η καρδιά σου να βλέπεις Έλληνες, ανθρώπους της ηλικίας σου, για μια απερισκεψία της στιγμής να μη λογαριάζουν τα σύμβολα της πατρίδας τους. Είναι σαν να καίνε το ίδιο σου το σπίτι...», τονίζει. Μέσα σε όλα, έχει να θυμάται και τον διοικητή της Φρουράς Νικόλαο Τζανή, ο οποίος είδε από κοντά όλα όσα είχαν προηγηθεί. «Ύστερα από τρεις ώρες, όταν κατέφθασαν τελικά οι δύο εύζωνες που θα μας αντικαθιστούσαν, πάνω στον βηματισμό της αλλαγής, με το τσαρούχι μας ακόμα υψωμένο, επιτόπου μας έδωσε συγχαρητήρια. “Μπράβο λεβέντες μου, πέντε μέρες τιμητική άδεια από μένα!”, ήταν η επιβράβευσή μας».
