Μικρή ιστορική αναδρομή.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του με αποκορύφωμα την προσχεδιασμένη, προγραμματισμένη, συστηματική και μεθοδευμένη γενοκτονία εναντίον 350.000 Ελλήνων στις αρχές του 20ου αιώνα. Η απόφαση για την μαζική δολοφονία του Ποντιακού Ελληνισμού λήφθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο 1919 - 1923.
Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου εκδηλώθηκαν αρχικώς με τη μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών, πολύ γρήγορα όμως έγιναν πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν μαζικά πλέον κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Το 1919 με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει ο νέος διωγμός κατά των Ελλήνων, πολύ πιο συστηματικός και συνάμα άγριος από τους προηγούμενους.
Η 19η Μαΐου 1919 ημερομηνία την αποβίβασης του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, είναι η αρχή για τη δεύτερη και πιο σκληρή φάση του αποτρόπαιου τουρκικού εγκλήματος και αποτελεί από το 1994,σύμφωνα με απόφαση της Βουλή των Ελληνών,ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, η εξάλειψη της Ποντιακής ηγεσίας στην Αμάσεια το 1921, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι μαζικές δολοφονίες, ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν μετά από εξοντωτικές πορείες, στην Ελλάδα, στη ΕΣΣΔ, το Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Αυστραλία, ΗΠΑ) ή ως μέσο αυτοάμυνας να αναληφθεί αντιστασιακή δράση εναντίον του οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης. Έχει γίνει πλέον σήμερα αντιληπτό ότι τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το ποντιακό αντάρτικο...
Τον επίλογο της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά το 1922-1923.
(*Βίντεο 6 λεπτών,αφιέρωμα στην ποντιακή γενοκτονία.)
