Στο όνομα του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν επανειλημένως στο παρελθόν σκοτώσει αδιακρίτως Παλαιστίνιους μαχητές κ
αι αμάχους, έχουν καταστρέψει τις υποδομές και την οικονομία. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται μόνο για την αταβιστική ροπή των Ισραηλινών προς τα πολλαπλάσια αντίποινα. Κεντρικός στόχος τους είναι να ανατρέψουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς.
Προσπαθούν να επιτύχουν αυτό που δεν επέτυχαν με την υποδαύλιση των εμφύλιων παλαιστινιακών συγκρούσεων και με την επιβολή του επώδυνου αποκλεισμού στη Γάζα. Παραλλήλως, το παλαιστινιακό αίμα έχει μετατραπεί σε πρώτη ύλη του προεκλογικού ανταγωνισμού στο Ισραήλ.
Καταγγέλλοντας την εκεχειρία και εκτοξεύοντας ρουκέτες, η Χαμάς έδωσε την αφορμή, που χρειαζόταν το Τελ Αβίβ για να εξαπολύσει (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον) μια γιγαντιαία επίθεση, που -όπως αποκαλύφθηκε- σχεδιαζόταν εδώ και μήνες. Οι πρωτοφανείς βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει λουτρό αίματος, αλλά είναι αμφίβολο εάν θα φέρουν πολιτικό αποτέλεσμα. Αντί να συντρίψουν τη Χαμάς, το πιθανότερο είναι ότι θα την ενισχύσουν πολιτικά.
Η υποτονική αντίδραση της Ευρώπης επιβεβαιώνει ότι εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Το αποδεικνύει η σύγκριση με την αντίδρασή της για τον πόλεμο του Καυκάσου. Η αντιπάθεια προς τη Χαμάς δεν αποτελεί δικαιολογία. Oχι μόνο, επειδή όφειλαν να σεβασθούν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Θα έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει και ότι είναι η στάση του Τελ Αβίβ, που εξώθησε τους Παλαιστινίους στην αγκαλιά της Χαμάς. Είναι η ίδια στάση, που έχει απαξιώσει πολιτικά τον φιλοδυτικό πρόεδρο Αμπάς.
Το Ισραήλ εμμένει στην ίδια καταστροφική στρατηγική. Αναζητάει στρατιωτική λύση σ’ ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Mην αφήνοντας καμία άλλη διέξοδο στους Παλαιστινίους, τους έχει εξωθήσει στην απόλυτη απόγνωση και στο απόλυτο μίσος. Η εκδίκηση αναδεικνύεται σε ύψιστο σκοπό. Το αποτέλεσμα είναι να αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της βίας και του αίματος.
Από τη μια πλευρά ρουκέτες και όποτε είναι δυνατόν ανθρώπινες βόμβες κι από την άλλη περιοδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εάν κρίνουμε από τη στατιστική των εκατέρωθεν θυμάτων και υλικών καταστροφών, η βία του Ισραήλ δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βία των Παλαιστινίων. Και οι δύο είναι απόλυτα καταδικαστέες, αλλά διαφέρουν ποιοτικά. Μόνο αφόρητα υποκριτές μπορεί να τις εξισώνουν. Εκτός κι αν αποδεχθούμε ότι το κόστος της ανθρώπινης ζωής εξαρτάται από την εθνικότητα.
Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι οι Ισραηλινοί, που ως έθνος έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη γενοκτονία, να διολισθαίνουν σε πρακτικές συντριβής ενός ολόκληρου λαού. Είναι ύβρις προς τη δική τους παράδοση το γεγονός ότι συμπεριφέρονται σαν Γολιάθ. Ας διδαχθούν από τον δικό τους πόνο. Ως η ισχυρή πλευρά αυτού του άνισου πολέμου, που μοιάζει περισσότερο με σφαγή, ας αναλάβουν την πρωτοβουλία να σπάσουν τον φαύλο κύκλο του αίματος. H διέξοδος υπάρχει. Mε τη δημιουργία ενός πραγματικού και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους δεν θα αρχίσει μόνο ο έλεγχος των εξτρεμιστικών οργανώσεων, αλλά θα κοπούν και οι ρίζες της τρομοκρατίας.
αι αμάχους, έχουν καταστρέψει τις υποδομές και την οικονομία. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται μόνο για την αταβιστική ροπή των Ισραηλινών προς τα πολλαπλάσια αντίποινα. Κεντρικός στόχος τους είναι να ανατρέψουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς.Προσπαθούν να επιτύχουν αυτό που δεν επέτυχαν με την υποδαύλιση των εμφύλιων παλαιστινιακών συγκρούσεων και με την επιβολή του επώδυνου αποκλεισμού στη Γάζα. Παραλλήλως, το παλαιστινιακό αίμα έχει μετατραπεί σε πρώτη ύλη του προεκλογικού ανταγωνισμού στο Ισραήλ.
Καταγγέλλοντας την εκεχειρία και εκτοξεύοντας ρουκέτες, η Χαμάς έδωσε την αφορμή, που χρειαζόταν το Τελ Αβίβ για να εξαπολύσει (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον) μια γιγαντιαία επίθεση, που -όπως αποκαλύφθηκε- σχεδιαζόταν εδώ και μήνες. Οι πρωτοφανείς βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει λουτρό αίματος, αλλά είναι αμφίβολο εάν θα φέρουν πολιτικό αποτέλεσμα. Αντί να συντρίψουν τη Χαμάς, το πιθανότερο είναι ότι θα την ενισχύσουν πολιτικά.
Η υποτονική αντίδραση της Ευρώπης επιβεβαιώνει ότι εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Το αποδεικνύει η σύγκριση με την αντίδρασή της για τον πόλεμο του Καυκάσου. Η αντιπάθεια προς τη Χαμάς δεν αποτελεί δικαιολογία. Oχι μόνο, επειδή όφειλαν να σεβασθούν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Θα έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει και ότι είναι η στάση του Τελ Αβίβ, που εξώθησε τους Παλαιστινίους στην αγκαλιά της Χαμάς. Είναι η ίδια στάση, που έχει απαξιώσει πολιτικά τον φιλοδυτικό πρόεδρο Αμπάς.
Το Ισραήλ εμμένει στην ίδια καταστροφική στρατηγική. Αναζητάει στρατιωτική λύση σ’ ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Mην αφήνοντας καμία άλλη διέξοδο στους Παλαιστινίους, τους έχει εξωθήσει στην απόλυτη απόγνωση και στο απόλυτο μίσος. Η εκδίκηση αναδεικνύεται σε ύψιστο σκοπό. Το αποτέλεσμα είναι να αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της βίας και του αίματος.
Από τη μια πλευρά ρουκέτες και όποτε είναι δυνατόν ανθρώπινες βόμβες κι από την άλλη περιοδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εάν κρίνουμε από τη στατιστική των εκατέρωθεν θυμάτων και υλικών καταστροφών, η βία του Ισραήλ δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βία των Παλαιστινίων. Και οι δύο είναι απόλυτα καταδικαστέες, αλλά διαφέρουν ποιοτικά. Μόνο αφόρητα υποκριτές μπορεί να τις εξισώνουν. Εκτός κι αν αποδεχθούμε ότι το κόστος της ανθρώπινης ζωής εξαρτάται από την εθνικότητα.
Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι οι Ισραηλινοί, που ως έθνος έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη γενοκτονία, να διολισθαίνουν σε πρακτικές συντριβής ενός ολόκληρου λαού. Είναι ύβρις προς τη δική τους παράδοση το γεγονός ότι συμπεριφέρονται σαν Γολιάθ. Ας διδαχθούν από τον δικό τους πόνο. Ως η ισχυρή πλευρά αυτού του άνισου πολέμου, που μοιάζει περισσότερο με σφαγή, ας αναλάβουν την πρωτοβουλία να σπάσουν τον φαύλο κύκλο του αίματος. H διέξοδος υπάρχει. Mε τη δημιουργία ενός πραγματικού και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους δεν θα αρχίσει μόνο ο έλεγχος των εξτρεμιστικών οργανώσεων, αλλά θα κοπούν και οι ρίζες της τρομοκρατίας.
