Παραθέτουμε την πιο ενδιαφέρουσα -ίσως- ανάλυση του Γερμανικού Τύπου η οποία αναμεταδίδεται σήμερα και από τη Ντόιτσε Βέλε..Η γερμανική, εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit αναλύει σε εκτενές σχόλιό της με τίτλο «Η εξέγερση των καλομαθημένων» τα πρωτοφανή γεγονότα στην Ελλάδα:
«Η αθηναϊκή εξέγερση προέρχεται από τα μεσαία στρώματα, είναι ελληνική, αλλά στρέφεται εναντίον Ελλήνων, εναντίον ενός σάπιου κράτους, εναντίον ενός πελατειακού συστήματος και εναντίον των βεβιασμένων μεταρρυθμίσεων.»
«Από πού πηγάζει όμως η ανεκτικότητα έναντι των παραβάσεων της έννομης τάξης;
Χωρίς την τραυματική ιστορία της Ελλάδας στον 20ου αιώνα δεν είναι ερμηνεύσιμη. Οι παππούδες, αυτών που βρίσκονται στο δρόμο, υπέφεραν στην ναζιστική κατοχή, μετά την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος και το μακελειό των ακροδεξιών τραμπούκων που κυνηγούσαν και δολοφονούσαν ακόμη και όποιον έμοιαζε με κομμουνιστή.
Οι πληγές του παρελθόντος είναι λοιπόν που τροφοδοτούν την παρούσα ανεκτικότητα.»
«Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες»
«Η Ελλάδα δεν βιώνει την επανάσταση των καταραμένων, αλλά την εξέγερση των καλομαθημένων, που σήμερα στέκονται μπροστά στο τίποτα.
Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πολύ σύγχρονο φαινόμενο.
Πολλοί από τους Έλληνες που βρίσκονται τώρα στους δρόμους απέκτησαν το πολυπόθητο πτυχίο τους με φροντιστήρια που πληρώθηκαν ακριβά από τους γονείς τους. Απέκτησαν ελληνικό πτυχίο, μάστερ στην Αγγλία, ξέρουν δύο με τρεις ξένες γλώσσες και πέντε διαφορετικά προγράμματα στο κομπιούτερ.
Έφτασαν στα 35 τους, ζουν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι, δεν βρίσκουν δουλειά, και αν έχουν, δεν μπορεί να ζήσουν απ’ αυτή.
Τους καλούς βαθμούς ακολούθησαν κακοπληρωμένες δουλειές.
Όμως κάθε Έλληνας ξέρει τουλάχιστον κάποιον που έκανε καριέρα με κακούς βαθμούς, αλλά με κάποιο θείο σε κυβερνητικό κόμμα.»
«Στους δρόμους της Αθήνας μαίνονται "οι δήθεν επαναστάτες", που θέλουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο του χθες.
Το ελληνικό δίλημμα: Η παρούσα κατάσταση είναι απαράδεκτη, αλλά οι αλλαγές είναι ακόμη πιο απαράδεκτες.
Στο θέμα αυτό ο Λένιν και ο Στάλιν είχαν σαφώς μεγαλύτερη έμπνευση...»
