.
Προσεγγίζουν τους χίλιους οι Παλαιστίνιοι που έχουν σκοτωθεί από τα ισρ
αηλινά πυρά, όσα εξαπολύονται από στεριά, θάλασσα και αέρα. Τόσοι έχουν μετρηθεί, όσο είναι δυνατή μια τέτοια καταμέτρηση όταν το «συμπαγές μολύβι» των εισβολέων έχει διαλύσει τα πάντα· κι ύστερα, πέρα από τους λιγοστούς αποφασισμένους του ΟΗΕ ή των εθελοντικών ιατρικών οργανώσεων, ελάχιστοι είναι οι δημοσιογράφοι που θα μπορούσαν να μάθουν και να πληροφορήσουν, να δώσουν το πλήρες μέγεθος της αιματοχυσίας, μήπως συγκινηθεί επιτέλους η «διεθνής κοινότητα» κάπως βαθύτερα και αποτελεσματικότερα. Ο κλοιός των κατακτητών δεν επιτρέπει την προσπέλαση στους ρεπόρτερ, για να καθυστερήσουν τα αποκαλυπτήρια ώσπου να ολοκληρωθεί και η «τρίτη φάση». Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι να παρακολουθούν από μακριά, σαν σε οθόνη, καπνούς και πυραύλους. Κάπου κοντά τους, φρικαλέο πράγμα, βρίσκονται κάμποσοι Ισραηλινοί που βγαίνουν λέει για χάζι, να δουν το θέαμα σαν τουρίστες του θανάτου, την ώρα που άλλοι συμπατριώτες τους, προσβεβλημένοι από την εικόνα της πατρίδας τους, επιμένουν να διαδηλώνουν κατά της εισβολής, και να χαρακτηρίζονται βέβαια εθνοπροδότες.
Πόσοι Παλαιστίνιοι βρίσκονται καταπλακωμένοι από τα ερείπια και, βαριά τραυματισμένοι, θα πεθάνουν αύριο - μεθαύριο επειδή λείπουν τα στοιχειώδη, ένας θεός το ξέρει, ένας από τους... πολλούς θεούς που μοιράζονται ανέκαθεν την περιοχή, μάλλον αδιάφοροι για τα πάθη των ανθρώπων, που ωστόσο επιμένουν να τους επικαλούνται. Το μόνο βέβαιο από τις στατιστικές του θανάτου είναι ότι το 35% των σκοτωμένων είναι παιδιά. Ενας στους τρεις νεκρούς δεν πρόλαβε να ζήσει (έστω την άθλια ζωή ενός πολιορκημένου) πάνω από δύο χρόνια, πέντε ή δέκα. Αλλά και βρέφη πέθαναν από πυραύλους που έπεσαν σε σχολεία ή σε οικήματα στα οποία είχαν καταφύγει οι γονείς τους ύστερα από «οδηγίες» των Ισραηλινών, τάχα επειδή εκεί θα ήταν πρoστατευμένοι, για να γίνουν έπειτα εύκολος μαζικός στόχος, «κατά λάθος» βέβαια.
Δεν είχαν προλάβει να μιλήσουν ετούτα τα βρέφη, να αποκτήσουν γλώσσα και ταυτότητα εθνική, να συναριθμηθούν στους από δω ή τους αποκεί των συνόρων (ποια σύνορα...), να νιώσουν Παλαιστίνιοι ή Ισραηλινοί, μουσουλμάνοι, χριστιανοί ή εβραίοι. Αυτό όμως δεν ανέκοψε τους πυραύλους ούτε έπεισε τους Ισραηλινούς να πάψουν να σαρκάζουν πετώντας προκηρύξεις πάνω από τη Γάζα, όπου γράφουν ότι «δεν έχουν τίπoτε με τον λαό της Παλαιστίνης». Τέτοια όμορφα λένε από τη μια πλευρά τους οι προκηρύξεις. Από την άλλη πλευρά αναγράφονται οι αμέτρητες καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ και της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για να μην πάει χαμένο το χαρτί...
αηλινά πυρά, όσα εξαπολύονται από στεριά, θάλασσα και αέρα. Τόσοι έχουν μετρηθεί, όσο είναι δυνατή μια τέτοια καταμέτρηση όταν το «συμπαγές μολύβι» των εισβολέων έχει διαλύσει τα πάντα· κι ύστερα, πέρα από τους λιγοστούς αποφασισμένους του ΟΗΕ ή των εθελοντικών ιατρικών οργανώσεων, ελάχιστοι είναι οι δημοσιογράφοι που θα μπορούσαν να μάθουν και να πληροφορήσουν, να δώσουν το πλήρες μέγεθος της αιματοχυσίας, μήπως συγκινηθεί επιτέλους η «διεθνής κοινότητα» κάπως βαθύτερα και αποτελεσματικότερα. Ο κλοιός των κατακτητών δεν επιτρέπει την προσπέλαση στους ρεπόρτερ, για να καθυστερήσουν τα αποκαλυπτήρια ώσπου να ολοκληρωθεί και η «τρίτη φάση». Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι να παρακολουθούν από μακριά, σαν σε οθόνη, καπνούς και πυραύλους. Κάπου κοντά τους, φρικαλέο πράγμα, βρίσκονται κάμποσοι Ισραηλινοί που βγαίνουν λέει για χάζι, να δουν το θέαμα σαν τουρίστες του θανάτου, την ώρα που άλλοι συμπατριώτες τους, προσβεβλημένοι από την εικόνα της πατρίδας τους, επιμένουν να διαδηλώνουν κατά της εισβολής, και να χαρακτηρίζονται βέβαια εθνοπροδότες.Πόσοι Παλαιστίνιοι βρίσκονται καταπλακωμένοι από τα ερείπια και, βαριά τραυματισμένοι, θα πεθάνουν αύριο - μεθαύριο επειδή λείπουν τα στοιχειώδη, ένας θεός το ξέρει, ένας από τους... πολλούς θεούς που μοιράζονται ανέκαθεν την περιοχή, μάλλον αδιάφοροι για τα πάθη των ανθρώπων, που ωστόσο επιμένουν να τους επικαλούνται. Το μόνο βέβαιο από τις στατιστικές του θανάτου είναι ότι το 35% των σκοτωμένων είναι παιδιά. Ενας στους τρεις νεκρούς δεν πρόλαβε να ζήσει (έστω την άθλια ζωή ενός πολιορκημένου) πάνω από δύο χρόνια, πέντε ή δέκα. Αλλά και βρέφη πέθαναν από πυραύλους που έπεσαν σε σχολεία ή σε οικήματα στα οποία είχαν καταφύγει οι γονείς τους ύστερα από «οδηγίες» των Ισραηλινών, τάχα επειδή εκεί θα ήταν πρoστατευμένοι, για να γίνουν έπειτα εύκολος μαζικός στόχος, «κατά λάθος» βέβαια.
Δεν είχαν προλάβει να μιλήσουν ετούτα τα βρέφη, να αποκτήσουν γλώσσα και ταυτότητα εθνική, να συναριθμηθούν στους από δω ή τους αποκεί των συνόρων (ποια σύνορα...), να νιώσουν Παλαιστίνιοι ή Ισραηλινοί, μουσουλμάνοι, χριστιανοί ή εβραίοι. Αυτό όμως δεν ανέκοψε τους πυραύλους ούτε έπεισε τους Ισραηλινούς να πάψουν να σαρκάζουν πετώντας προκηρύξεις πάνω από τη Γάζα, όπου γράφουν ότι «δεν έχουν τίπoτε με τον λαό της Παλαιστίνης». Τέτοια όμορφα λένε από τη μια πλευρά τους οι προκηρύξεις. Από την άλλη πλευρά αναγράφονται οι αμέτρητες καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ και της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για να μην πάει χαμένο το χαρτί...
