.
Με ποιον θέλουμε να μοιάζει ο Ελληνας αστυνομικός; Με τον Βρώμικο Χάρι, τον αστυνόμο Μπέκα, τον επιθεωρητή Ο’Χάρα, τον Μεγκρέ ή τον ντετέκτιβ Μονκ; Τι α
στυνομία θέλουμε; Το ερώτημα διαρκώς τίθεται στις τηλεοπτικές συζητήσεις των ημερών, λες και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αστυνομίας θα εξαρτηθούν από τα πορίσματα των πάνελ. Το ερώτημα είναι εν πολλοίς ρητορικό και συχνά συνοδεύεται από το ερώτημα που κατακεραυνώνει: «Μήπως δεν θέλετε καθόλου αστυνομία;».
Αφού ξεμπερδέψαμε με τη θεωρία, περνάμε στην πράξη. Πάμπολλες συζητήσεις έχουν γίνει στα στούντιο για το αλεξίσφαιρο γιλέκο των αστυνομικών, τόσο για το βαρύ και ασήκωτο της υπηρεσίας (5 κιλά) όσο και για το πιο ελαφρύ αλλά εξίσου αποτελεσματικό γιλέκο του εμπορίου (1,1 - 2 κιλά) το οποίο αρκετοί αστυνομικοί προμηθεύονται με δική τους δαπάνη. Θέλοντας και μη, γίναμε ειδικοί «αλεξισφαιρολόγοι».
Πρώτη έθεσε το ζήτημα του εκσυγχρονισμού των αστυνομικών αξεσουάρ η Αννίτα Πάνια που, μετά τη γνωστή ιστορία με το ανυπάκουο τζιπ, παραπονέθηκε δημόσια για την παλιομοδίτικη ελληνική χειροπέδα («σε κόβει, δεν μπορείς να βγάλεις το κινητό σου»), όμως η... φωνή της πνίγηκε στην έρημο της αδιαφορίας, όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και των σχεδιαστών μόδας που δεν πρότειναν χειροπέδες στολισμένες με κρύσταλλα σβαρόφσκι για τους ευαίσθητους καρπούς των επωνύμων.
Η συζήτηση περί αστυνομίας αναζωπυρώθηκε μετά την απαγωγή του γνωστού εφοπλιστή. Παράλληλα με τις έρευνες των αρχών, διεξάγονται και άτυπες τηλεοπτικές έρευνες - και εδώ ο καθένας προσθέτει το λιθαράκι του: κοινωνιολογικό, πολιτικό, επιχειρησιακό.
«Εδώ και δύο ώρες οι αξιωματικοί που έχουν αναλάβει την υπόθεση δεν σηκώνουν το τηλέφωνό τους», ακούμε προχθές στην «Ανατροπή» (Mega), λίγο μετά τα μεσάνυχτα. «Καλό σημάδι... Ισως να έγινε το τηλεφώνημα των απαγωγέων... Οι αναπάντητες κλήσεις φανερώνουν κινητικότητα». Μα αποκλείεται το ενδεχόμενο οι αξιωματικοί να έχουν απλώς κουραστεί και να μην αντέχουν άλλες συζητήσεις με δημοσιογράφους;
Πρόσφατα πρόσεξα ένα σύνθημα, γραμμένο σε μια πλατεία. «Να εξαφανιστεί η αστυνομία από όλο τον πλανήτη», έλεγε. Να εξαφανιστεί και η Αστυνομία Διαστήματος, θα πρόσθετα ευχαρίστως. Ισως κάποτε να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς ανταγωνισμούς όπου η αστυνομία θα είναι αχρείαστη και οι φυλακές θα θεωρούνται προϊστορικά μνημεία. Μια κοινωνία χωρίς την ανάγκη για αλεξίσφαιρα γιλέκα, χωρίς απαγωγές για λύτρα και όπου «το γελεκάκι που φορείς» θα είναι το πιο χαϊδεμένο.
Και μέχρι τότε τι γίνεται; Προς το παρόν, αν συγκρίνει κανείς τις δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίες ξεχειλίζουν από ικανοποίηση, με τις αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων αλλά και με αρκετά ρεπορτάζ καναλιών, ραδιοφώνων και εφημερίδων, καθώς και με τα βίντεο που έχουν πλημμυρίσει το Διαδίκτυο, θα νομίσει ότι ζούμε σε δύο παράλληλα σύμπαντα, σε δύο διαφορετικές χώρες. Στην πρώτη όλα λειτουργούν ρολόι, η αστυνομία δρα με σύνεση και μέθοδο, ενώ στη δεύτερη συναντάμε ένα πορτρέτο της διόλου κολακευτικό, λες και όσα συνέβησαν την Παρασκευή στην Ασκληπιού 14 είναι ένα «άπαιχτο» επεισόδιο. Μετά τις εξαίσιες «Αόρατες πόλεις», σειρά έχει η «Αόρατη πολυκατοικία».
στυνομία θέλουμε; Το ερώτημα διαρκώς τίθεται στις τηλεοπτικές συζητήσεις των ημερών, λες και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αστυνομίας θα εξαρτηθούν από τα πορίσματα των πάνελ. Το ερώτημα είναι εν πολλοίς ρητορικό και συχνά συνοδεύεται από το ερώτημα που κατακεραυνώνει: «Μήπως δεν θέλετε καθόλου αστυνομία;».Αφού ξεμπερδέψαμε με τη θεωρία, περνάμε στην πράξη. Πάμπολλες συζητήσεις έχουν γίνει στα στούντιο για το αλεξίσφαιρο γιλέκο των αστυνομικών, τόσο για το βαρύ και ασήκωτο της υπηρεσίας (5 κιλά) όσο και για το πιο ελαφρύ αλλά εξίσου αποτελεσματικό γιλέκο του εμπορίου (1,1 - 2 κιλά) το οποίο αρκετοί αστυνομικοί προμηθεύονται με δική τους δαπάνη. Θέλοντας και μη, γίναμε ειδικοί «αλεξισφαιρολόγοι».
Πρώτη έθεσε το ζήτημα του εκσυγχρονισμού των αστυνομικών αξεσουάρ η Αννίτα Πάνια που, μετά τη γνωστή ιστορία με το ανυπάκουο τζιπ, παραπονέθηκε δημόσια για την παλιομοδίτικη ελληνική χειροπέδα («σε κόβει, δεν μπορείς να βγάλεις το κινητό σου»), όμως η... φωνή της πνίγηκε στην έρημο της αδιαφορίας, όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και των σχεδιαστών μόδας που δεν πρότειναν χειροπέδες στολισμένες με κρύσταλλα σβαρόφσκι για τους ευαίσθητους καρπούς των επωνύμων.
Η συζήτηση περί αστυνομίας αναζωπυρώθηκε μετά την απαγωγή του γνωστού εφοπλιστή. Παράλληλα με τις έρευνες των αρχών, διεξάγονται και άτυπες τηλεοπτικές έρευνες - και εδώ ο καθένας προσθέτει το λιθαράκι του: κοινωνιολογικό, πολιτικό, επιχειρησιακό.
«Εδώ και δύο ώρες οι αξιωματικοί που έχουν αναλάβει την υπόθεση δεν σηκώνουν το τηλέφωνό τους», ακούμε προχθές στην «Ανατροπή» (Mega), λίγο μετά τα μεσάνυχτα. «Καλό σημάδι... Ισως να έγινε το τηλεφώνημα των απαγωγέων... Οι αναπάντητες κλήσεις φανερώνουν κινητικότητα». Μα αποκλείεται το ενδεχόμενο οι αξιωματικοί να έχουν απλώς κουραστεί και να μην αντέχουν άλλες συζητήσεις με δημοσιογράφους;
Πρόσφατα πρόσεξα ένα σύνθημα, γραμμένο σε μια πλατεία. «Να εξαφανιστεί η αστυνομία από όλο τον πλανήτη», έλεγε. Να εξαφανιστεί και η Αστυνομία Διαστήματος, θα πρόσθετα ευχαρίστως. Ισως κάποτε να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς ανταγωνισμούς όπου η αστυνομία θα είναι αχρείαστη και οι φυλακές θα θεωρούνται προϊστορικά μνημεία. Μια κοινωνία χωρίς την ανάγκη για αλεξίσφαιρα γιλέκα, χωρίς απαγωγές για λύτρα και όπου «το γελεκάκι που φορείς» θα είναι το πιο χαϊδεμένο.
Και μέχρι τότε τι γίνεται; Προς το παρόν, αν συγκρίνει κανείς τις δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίες ξεχειλίζουν από ικανοποίηση, με τις αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων αλλά και με αρκετά ρεπορτάζ καναλιών, ραδιοφώνων και εφημερίδων, καθώς και με τα βίντεο που έχουν πλημμυρίσει το Διαδίκτυο, θα νομίσει ότι ζούμε σε δύο παράλληλα σύμπαντα, σε δύο διαφορετικές χώρες. Στην πρώτη όλα λειτουργούν ρολόι, η αστυνομία δρα με σύνεση και μέθοδο, ενώ στη δεύτερη συναντάμε ένα πορτρέτο της διόλου κολακευτικό, λες και όσα συνέβησαν την Παρασκευή στην Ασκληπιού 14 είναι ένα «άπαιχτο» επεισόδιο. Μετά τις εξαίσιες «Αόρατες πόλεις», σειρά έχει η «Αόρατη πολυκατοικία».
