/
Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από τα όσα συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας τις τελευταίες η
μέρες, αυτό είναι το εξής: το Ισραήλ δεν επιθυμεί ειρήνη με τους Παλαιστινίους. Ή, για να το προσδιορίσουμε καλύτερα, επιθυμεί μια ειρήνη «α λα καρτ», όπως εκείνο την αντιλαμβάνεται, με σαφή χαρακτηριστικά και όρια. Και δυστυχώς για να την επιτύχει χρησιμοποιεί αδιάκριτη βία για να αποτελειώσει έναν αντίπαλο, ο οποίος, για να παραφράσουμε μια παλαιά γνωστή ρήση, «δεν έχει τίποτε να χάσει παρά τις αλυσίδες του».Η παρατήρηση αυτή φυσικά δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως υποστηρικτική των ενεργειών της Χαμάς, όπως ίσως θα βόλευε τους θιασώτες της ισραηλινής πολιτικής. Αντιθέτως, είναι ενδεικτική του γεγονότος ότι, αν και το Τελ Αβίβ διακηρύττει από καιρού εις καιρόν ότι επιθυμεί την ειρήνη, οι πράξεις του ακυρώνουν ολοκληρωτικά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις των εκάστοτε ηγετών του.
Ποια είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά της επιθυμητής ειρήνης για το Ισραήλ; Κατ΄ αρχάς, η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κρατικού μορφώματος, το οποίο όμως θα διαθέτει «ευνουχισμένη» κυριαρχία. Η ασφάλειά του, η ευημερία του, ενδεχομένως και η επιβίωσή του θα εξαρτώνται αποκλειστικά από τις ορέξεις του αρματωμένου σαν αστακού γείτονά του- πόσο μάλλον όταν ίσως θα είναι το πρώτο κράτος παγκοσμίως χωρίς συνεχόμενα εδάφη (Δυτική Οχθη και Γάζα). Κατά δεύτερον, η διασφάλιση της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους έναντι του κινδύνου μετατροπής των αράβων σε... πλειοψηφία (ο δημογραφικός παράγων). Και τρίτον, η απόδειξη σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής (ιδιαίτερα στο Ιράν) ότι το Ισραήλ παραμένει το αφεντικό της γειτονιάς. Παρά την προσπάθεια της ισραηλινής κυβέρνησης να πείσει ότι οι πολιτικοί της σκοποί στον εξελισσόμενο πόλεμο είναι περιορισμένοι, ο στόχος είναι ένας και μοναδικός: η «αλλαγή καθεστώτος» στη Γάζα. Η Χαμάς θεωρείται απρόβλεπτη όχι μόνο από το Τελ Αβίβ, αλλά απίσης από την Ουάσιγκτον (του προς το παρόν αόρατου Ομπάμα), τα συντηρητικά αραβικά κράτη που είναι σύμμαχοι αυτής και τρέμουν τους ισλαμιστές (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία) και πλέον την Ευρωπαϊκή Ενωση (που επιθυμεί- άγνωστο με ποια κριτήρια- να αναβαθμίσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ σε καθεστώς «προνομιακής συνεργασίας» ) για να είναι αξιόπιστος (ή μήπως πειθήνιος ) συνομιλητής στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Εμπιστος θεωρείται μόνο ο πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος παραμένει άβουλος και αμίλητος στη Ραμάλα. Η θητεία του εκπνέει αυτές τις ημέρες, εκτός αν παραταθεί με την προκήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης λόγω... του μακελειού των Ισραηλινών. Πόση λαϊκή νομιμοποίηση μπορεί όμως να έχει ένα ηγέτης που θεωρείται πλέον εγκάθετος των εχθρών των Παλαιστινίων; Τις ημέρες που πέρασαν και εκείνες που θα ακολουθήσουν θα ακουστούν πολλά για την εκεχειρία που παραβίασε η Χαμάς με τις εκτοξεύσεις ρουκετών, για την τρομοκρατία που ασκεί στη Λωρίδα της Γάζας, για τον καταστατικό της χάρτη που ζητεί την καταστροφή του Ισραήλ. Ουδείς όμως θα μπει στον κόπο να κατηγορήσει ευθέως τον ισραηλινό στρατό, τον υποτίθεται ειρηνιστή πρωθυπουργό Ολμερτ ή την αγαπημένη της Δύσης Τζίπι Λίβνι, υπουργό Εξωτερικών, πρώην πράκτορα της Μοσάντ και «πουλέν» του Αριέλ Σαρόν, για το μακελειό που αγγίζει πλέον τα όρια της γενοκτονίας. Ωστόσο όλα αυτά τα ζητήματα συσκοτίζουν το μείζον πολιτικό ζήτημα. Οι σημερινοί ηγέτες του Ισραήλ ζουν με τα φαντάσματα και τα κλέη του παρελθόντοςενός παρελθόντος στο οποίο η βία και ο πόλεμος έχουν ξεχωριστή θέση. Οπως έγραψε πρόσφατα στον «Οbserver» ο Πίτερ Μπόμοντ, ο πόλεμος χρησιμοποιήθηκε από το «νεαρό» κράτος του Ισραήλ ως μέσο «επιβίωσης». Τώρα πλέον το Ισραήλ κάνει πολέμους «επιλεκτικά», χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική, ώστε οι ηγέτες του να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη στο εσωτερικό (επίκεινται άλλωστε οι εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου) και να επιβεβαιώσουν το δίκαιο του ισχυροτέρου. Ως πότε όμως;
