.
Τις τελευταίες ημέρες μία ακόμη μεγάλη εφημερίδα, η γερμανική «Die Ζeit», σε δημοσίευμά της με τον τίτλο «Είναι πράγματι αδιανόητο;» αναφέρεται στο ε
νδεχόμενο να οδηγηθούν σε χρεοκοπία χώρες που ανήκουν στην ευρωζώνη. Ως πιθανοί υποψήφιοι αναφέρονταν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, ενώ στο άρθρο περιγραφόταν το εφιαλτικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο η χρηματοπιστωτική κρίση οξύνεται, κάποια από τις χώρες της ζώνης του ευρώ αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της και αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα. Αν και η χρεοκοπία, σημειωνόταν, φαντάζει ακόμη αδιανόητη, δεν ίσχυε όμως πριν από λίγο καιρό το ίδιο και για την Ι σλανδία. Πέρα από τον διεθνή Τύπο, το σενάριο αυτό πάντως εξετάζεται και από τους επενδυτές σε παγκόσμιο επίπεδο, με τους ασιάτες θεσμικούς να εμφανίζονται μάλιστα οι περισσότερο «τρομοκρατημένοι». Οι αναλύσεις οικονομολόγων και ειδικών που συμβουλεύουν τους επενδυτές, αν και πιο κυνικές, δεν έχουν σχέση με την επιφανειακή διάσταση που παρουσιάζεται στον Τύπο. Αφού, υποστηρίζεται, η ευρωπαϊκή κοινότητα δεν μπορεί να διώξει μια χώρα και η επί μέρους χώρα δεν θα επιλέξει να φύγει καθώς οι συνέπειες θα είναι καταστρεπτικές, το θέμα είναι πώς θα εξευρεθεί φόρμουλα χρηματοδότησης. Προφανώς, αφού οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών... δεν πρόκειται να ενισχύσουν την παραπαίουσα οικονομία, τον ρόλο αυτόν θα τον παίξει διακριτικά η ΕΚΤ, καθώς αν μια χώρα της ευρωζώνης βρεθεί σε δύσκολη θέση να χρηματοδοτήσει το χρέος της ο κίνδυνος του ντόμινο αυξάνεται. Το θέμα είναι όμως ότι η ΕΚΤ δεν θα θέλει να τυπώσει χρήμα (με την ίδια ευκολία ίσως που αναπόφευκτα θα ενταθεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού) αυξάνοντας τον πληθωριστικό κίνδυνο, αλλά η όποια λύση θα προέλθει μάλλον από εκείνη την πλευρά. Οπως και αν έχει το πράγμα, ένας πιστωτικός κίνδυνος δεν αποκλείεται στην ευρωζώνη, αλλά θεωρείται ότι τελικά θα επιτευχθεί κάποιας μορφής κοινή λύση προτού αυτό πάρει διαστάσεις πυροδοτώντας συνολικότερα προβλήματα. Το θέμα είναι όμως η αξιοπιστία της Ελλάδας να βελτιωθεί προλαβαίνοντας τις εξελίξεις, κάτι που δεν φαντάζει σήμερα εύκολο, τόσο από τις παλινωδίες σε πολιτικό επίπεδο όσο και από τη δυσχερή θέση της ίδιας της οικονομίας.
νδεχόμενο να οδηγηθούν σε χρεοκοπία χώρες που ανήκουν στην ευρωζώνη. Ως πιθανοί υποψήφιοι αναφέρονταν η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, ενώ στο άρθρο περιγραφόταν το εφιαλτικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο η χρηματοπιστωτική κρίση οξύνεται, κάποια από τις χώρες της ζώνης του ευρώ αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της και αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα. Αν και η χρεοκοπία, σημειωνόταν, φαντάζει ακόμη αδιανόητη, δεν ίσχυε όμως πριν από λίγο καιρό το ίδιο και για την Ι σλανδία. Πέρα από τον διεθνή Τύπο, το σενάριο αυτό πάντως εξετάζεται και από τους επενδυτές σε παγκόσμιο επίπεδο, με τους ασιάτες θεσμικούς να εμφανίζονται μάλιστα οι περισσότερο «τρομοκρατημένοι». Οι αναλύσεις οικονομολόγων και ειδικών που συμβουλεύουν τους επενδυτές, αν και πιο κυνικές, δεν έχουν σχέση με την επιφανειακή διάσταση που παρουσιάζεται στον Τύπο. Αφού, υποστηρίζεται, η ευρωπαϊκή κοινότητα δεν μπορεί να διώξει μια χώρα και η επί μέρους χώρα δεν θα επιλέξει να φύγει καθώς οι συνέπειες θα είναι καταστρεπτικές, το θέμα είναι πώς θα εξευρεθεί φόρμουλα χρηματοδότησης. Προφανώς, αφού οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών... δεν πρόκειται να ενισχύσουν την παραπαίουσα οικονομία, τον ρόλο αυτόν θα τον παίξει διακριτικά η ΕΚΤ, καθώς αν μια χώρα της ευρωζώνης βρεθεί σε δύσκολη θέση να χρηματοδοτήσει το χρέος της ο κίνδυνος του ντόμινο αυξάνεται. Το θέμα είναι όμως ότι η ΕΚΤ δεν θα θέλει να τυπώσει χρήμα (με την ίδια ευκολία ίσως που αναπόφευκτα θα ενταθεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού) αυξάνοντας τον πληθωριστικό κίνδυνο, αλλά η όποια λύση θα προέλθει μάλλον από εκείνη την πλευρά. Οπως και αν έχει το πράγμα, ένας πιστωτικός κίνδυνος δεν αποκλείεται στην ευρωζώνη, αλλά θεωρείται ότι τελικά θα επιτευχθεί κάποιας μορφής κοινή λύση προτού αυτό πάρει διαστάσεις πυροδοτώντας συνολικότερα προβλήματα. Το θέμα είναι όμως η αξιοπιστία της Ελλάδας να βελτιωθεί προλαβαίνοντας τις εξελίξεις, κάτι που δεν φαντάζει σήμερα εύκολο, τόσο από τις παλινωδίες σε πολιτικό επίπεδο όσο και από τη δυσχερή θέση της ίδιας της οικονομίας. 
