Σοβαρό, σοβαρότατο θέμα είναι το ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου γνώρισε τη γεύση των δακρυγόνων στο λιμάνι του Πειραιά, όπου τα ΜΑΤ εφάρμοσαν το δόγμα του κ. Μαρκογιαννάκη: «καλωσορίζουμε ψεκάζοντας και ξυλοκοπώντας». Aρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης είναι, τέταρτος τη τάξει πολιτειακός παράγων. Οι αρχηγοί και οι βουλευτές των μικρότερων αντιπολιτευόμενων κομμάτων ας δοκιμάζουν όσα δακρυγόνα τραβάει η όρεξή τους, άλλωστε «πηγαίνουν γυρεύοντας», αφού κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις. Ο κ. Παπανδρέου, όμως, δεν πήγε σε διαδήλωση γνωρίζοντας ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να ψεκαστεί και αυτός. Πήγε σε συγκέντρωση αγροτών βέβαιος ότι θα δρέψει χειροκροτήματα. Γιατί πήγε ειδικά στους Κρητικούς και όχι στους Θεσσαλούς; Μα για τον ίδιο λόγο που άλλοι πολιτειακοί παράγοντες (ο αντιπρόεδρος της Βουλής και άλλοι βουλευτές) πήγαν στους Θεσσαλούς. Οι πολιτικοί μπορεί να λένε πως «είναι με όλους» (ο κ. Παπανδρέου, προφανώς ταραγμένος, είπε ότι «στηρίζει τους αγρότες και της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίας (sic) και της Κρήτης») αλλά δεν είναι ανάγκη να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λόγια τους όταν δεν τα παίρνουν καν οι ίδιοι. Και προτιμήσεις υπάρχουν και ψηφοσυλλεκτικές αγωνίες και τοπικισμοί – ανθρώπινα πράγματα.Είτε λοιπόν ψεκάστηκε κατά τύχη ο κ. Παπανδρέου είτε κάποιοι ψεκαστές αυτοσχεδίασαν παρακινημένοι από το κομματικό τους φρόνημα ή κάποιον ανώτερό τους, το ζήτημα παραμένει σοβαρό. Τόσο σοβαρό που υποχρεώθηκε το ΠΑΣΟΚ να καταγγείλει δριμύτατα την αστυνομική βία και να ζητήσει παραιτήσεις υπουργών. Tώρα την ένιωσαν τη βία, που τους πήρε ξώφαλτσα, τώρα την
καταγγέλλουν. Επί μήνες οι Αθηναίοι οι Θεσσαλονικείς, οι πάντες, όσοι διαμαρτύρονται και διεκδικούν, καταπίνουν τόνους δακρυγόνων και τρώνε ξύλο, αλλά φαίνεται ότι τα νέα δεν έφταναν καθαρά και ξάστερα ώς τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και το κόμμα που ορέγεται την εξουσία και περιμένει να του πέσει στα χέρια δίχως καν να δρα, να συλλογίζεται και να προτείνει κάτι περισσότερο από το «ηλεκτρονικό βιβλίο» (παρεμπιπτόντως, ο κ. Παπανδρέου, ως υπουργός Παιδείας κάποτε, είχε προτείνει τη «βιβλιοκάρτα», που ουδείς έκτοτε την είδε, ουδείς την απάντησε), είτε δεν μιλούσε καν είτε, όταν μιλούσε, ήθελε να δείξει πως είναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», ώστε να μη χαθεί καμία ψήφος.
Πολιτειακός παράγων λοιπόν, χωρίς σιρίτια και τίτλους ευγενείας, είναι κάθε πολίτης. Στις δημοκρατίες ο περιστασιακά και υπό αίρεση εκπροσωπών δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ισχυρότερος από τον εκπροσωπούμενο, για τον απλό λόγο ότι οι εκπροσωπούμενοι, με την ψήφο τους, με τη στάση τους, μπορούν ν’ αλλάξουν τον «εκπρόσωπό τους» ή και να τον σβήσουν στη συνείδησή τους πριν έρθει η κάλπη. Οσο σοβαρό θέμα είναι λοιπόν ο ψεκασμός του κ. Παπανδρέου, άλλο τόσο είναι ο ψεκασμός κάθε «ανωνύμου», από τον οποίο, ως γνωστόν, αντλούν τη δύναμή τους οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, όλοι. Ως γνωστόν;
