.
.Aντιγράφω από το χθεσινό ρεπορτάζ του Γιάννη Σουλιώτη στην «Καθημερινή»: «Πρωτοφανή κλιμάκωση καταγράφει το φαινόμενο της εγχώριας τρομοκρατίας, με αποκορύφωμα την τοποθέτηση, από αγνώστους, παγιδευμένου με 60 κιλά εκρηκτικά αυτοκινήτου στον περίβολο κτιρίου που στεγάζει τα γραφεία της τράπεζας Citibank στην Κηφισιά, χθες τα ξημερώματα. Ο μηχανισμός δεν εξερράγη [...] Σε διαφορετική περίπτωση θα κατεδάφιζε το κτιριακό
συγκρότημα που στεγάζει τα γραφεία της τράπεζας και θα προκαλούσε εκτεταμένες ζημιές στο οικοδομικό τετράγωνο, ίσως και ανθρώπινες απώλειες». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ήταν το τέταρτο τρομοκρατικό χτύπημα μέσα στο 2009. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι ήταν τυφλό χτύπημα. Ενα παραλίγο φονικό, τυφλό χτύπημα.Φονική ήταν φυσικά και η 17Ν, μόνο που, κατά κανόνα, τα χτυπήματά της δεν ήταν τυφλά -και δεν το λέω αξιολογικά αυτό αλλά στεγνά περιγραφικά. Με εξαίρεση την τραγική περίπτωση του αδικοχαμένου Αξαρλιάν, η 17Ν, όταν δεν χτυπούσε λεωφορεία των ΜΑΤ, στόχευε προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο κάθε φορά. Οι νέες οργανώσεις πήγαν ακόμα παραπέρα. Στόχος τους είναι όσοι αποκαλούν υβριστικά «αστούς». Εφόσον είσαι αστός, σου αξίζει να πεθάνεις. Αστυνομικοί και άπαντες αστοί σε θάνατο λοιπόν. Αδιάκριτα.
Εν τω μεταξύ, πανεπιστημιακοί και συγγραφείς που τόλμησαν να εκφράσουν την άποψή τους, δέχθηκαν επιθέσεις με λοστάρια και γκαζάκια. Σε άλλους έριξαν αβγά -αυτοί ήταν οι πιο τυχεροί...
Κατάθλιψη... Φέρνω στο νου μου το πυροτέχνημα που ήταν το καλοκαίρι του 2004, πώς επιστρέψαμε ταχύτατα σε αυτή τη θλιβερή κανονικότητα, την pathetic κανονικότητα μιας χώρας που όμως δεν είναι, ή έπαψε να είναι, κανονική χώρα. Ακόμα και η ... απόλυτα δικαιολογημένη οργή του Δεκεμβρίου ξεθυμαίνει άδοξα - κι αυτό ένα ακόμα πυροτέχνημα άραγε; Ετσι, από τις καταστροφικές φωτιές, το Βατοπέδι, κοκ, στη δολοφονία και τον σοβαρότατο τραυματισμό δύο νέων παιδιών, και τώρα σε νέου τύπου τρομοκρατικά χτυπήματα ή τραμπουκισμούς που θυμίζουν πρακτικές συμμοριών.
Δεν έχεις από πού να πιαστείς. Από τη μία πλευρά, η μακαριότητα μιας αυνανιστικής αυτοαναφορικότητας: πολιτικά πρόσωπα που τρέμουν το πολιτικό κόστος και πάσης φύσης μεταρρύθμιση, πολιτικοί αρχηγοί που δεν νοιάζονται ούτε καν για την υστεροφημία τους έστω, κι όλα αυτά μέσα από μια αφόρητα προβλέψιμη, πληκτική ρητορική, η οποία δεν αφορά κανέναν από εμάς, τους ψηφοφόρους. Οι οποίοι ψηφοφόροι μοιάζουν να έχουν και αυτοί εγκαταλείψει τη συμμετοχή στα κοινά, εκτός κι αν χρειάζονται μια προσωπική χάρη ή μεσολάβηση από τους πολιτικούς. Είναι λες και κινούμαστε σε παράλληλα σύμπαντα, όπου το ένα ποτέ δεν τέμνει το άλλο - εκτός κι αν το ατομικό μπαίνει στη μέση. Από αυτή τη σκοπιά, έχουμε -δυστυχώς- την πολιτική ζωή που μας αξίζει...
Κάπου εκεί όμως, στο κενό ανάμεσα στα δύο παράλληλα σύμπαντα, βρήκε φαίνεται χώρο για να κινηθεί το νέο αίμα της τυφλής τρομοκρατίας, η οποία, σε κάποιους μοιάζει σαν κάτι ρομαντικό: τη μεταφράζουν σε αντάρτικο πόλεων, εξέγερση, ανατροπή, μέσα από μια χιλιομασημένη, νοσταλγική 70’s θεωρητικολογία. Σε άλλους πάλι όχι: αλλά αυτοί είναι βέβαια οι λεγόμενοι «αντιδραστικοί», τους αξίζουν τα αβγά και τα γκαζάκια. Κατάθλιψη...
