Του Π.Μπουκαλά.
.
Aπό περιέργεια και μόνο είναι πιθανό ν’ ακούει τώρα ραδιόφωνο ο Βασίλης Παλαιοκώστας και να βλέπει τηλεόραση, ίσως και να διαβάζει εφημε
ρίδες. Πρέπει λοιπόν να τρόμαξε μαθαίνοντας τα δέκα μέτρα που αποφάσισε η εκτάκτως συνελθούσα επιτροπή μιας ατάκτως λειτουργούσας κυβέρνησης, τα μέλη της οποίας, καθοδηγημένα από έναν μονίμως «οργισμένο» πρωθυπουργό, έστυψαν το κεφάλι τους μήπως βρουν τρόπο να πάψει ο εναέριος χώρος του Κορυδαλλού να μοιάζει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου με τις αλλεπάλληλες παραβάσεις και παραβιάσεις. Ιδίως το έβδομο από τα δέκα αποφασισθέντα μέτρα (το 2006, με την πρώτη απόδραση, ήταν δεκατέσσερα, αιωνία τους η μνήμη), δηλαδή η «πρόσληψη Συμβούλου Ασφαλείας, με διεθνή διαγωνισμό», πρέπει να τον έριξε σε βαριά έγνοια.Εντάξει, με τους Ελληνες σωφρονιστικούς υπαλλήλους, ειδικούς φρουρούς, αστυνομικούς κ. τ. λ. είχε τον τρόπο του· η φήμη του, άλλωστε, που σταδιακά τον μετέτρεψε σε λαϊκό ήρωα, σε Νταβέλη νέου τύπου, είναι αποτελεσματικότερη κι από τα χρήματά του. Αλλά με τους «ξένους συμβούλους ασφαλείας», που ίσως φτάσουν ώς εδώ κατόπιν «διεθνούς διαγωνισμού», τίποτε προχωρημένους Αμερικανούς, απόφοιτους της σχολής Βαν Νταμ ή Σβαρτσενέγκερ, ποια κομπίνα να σκεφτεί, πώς να τους μαλακώσει, ώστε να μην επαληθευθεί το ρηθέν περί της αλεπούς που δεν μπορεί παρά να καταλήξει στα τομαράδικα;
Αλλά για μια στιγμή. Εμείς δεν είμαστε οι φοβεροί και... τρομεροί εξαγωγείς τεχνογνωσίας; Ετσι δεν λέγαμε όλο καμάρι μετά τους Ολυμπιακούς του 2004; Εμείς δεν αυτοδιαφημιζόμασταν ότι θα δώσουμε τα φώτα μας στους Κινέζους (που μάλλον δεν τα είχαν ανάγκη) ώστε να επιβάλουν το νόμο και την τάξη καθ’ άπασαν την αχανή επικράτειά τους; Ναι, εμείς, δηλαδή αυτοί, οι κυβερνώντες. Μόνο που φαίνεται ότι, γενναιόδωροι ως συνήθως, την πρόσφεραν όλη τους την τεχνογνωσία, τις ιδέες και τα σύνεργα και δεν έμεινε τίποτε εδώ ούτε καν γουόκι τόκι των εξωτερικών φρουρών συμβατά με τα γουόκι τόκι των εσωτερικών φρουρών. Ναι, αλλά ο υπουργός Δικαιοσύνης είναι φρέσκος, πού να προλάβει να ενημερωθεί, να σχεδιάσει, να αποφασίσει. Μάλιστα. Ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος, όμως, είναι ακλόνητος μία πενταετία. Ουδεμία ευθύνη φέρει; Ή καλύτερα, αισθάνεται ο ίδιος ότι ουδεμία ευθύνη φέρει; Μάλλον. Το ίδιο αισθάνονταν, άλλωστε, το 2006 όλοι οι συνυπεύθυνοι υπουργοί. Παραθέτω από το σχετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» στις 6 Ιουνίου 2006: «Ουδεμία πολιτική ευθύνη διέκρινε η κυβέρνηση πίσω από την υπόθεση της κινηματογραφικής απόδρασης των δύο κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουσόπουλος απέκρουσε όλες τις συναφείς ερωτήσεις που του έγιναν. Στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, πάντως, το κλίμα είναι βαρύ και οι εκτιμήσεις των στελεχών του δυσοίωνες για το πλήγμα που θα επιφέρει ο χειρισμός της υπόθεσης αυτής στην εικόνα της κυβέρνησης». Αν το κλίμα ήταν βαρύ το 2006, τώρα τι είναι;
