είναι ο τίτλος ανάλυσης της γερμανικής οικονομικής επιθεώρησης Wirtschaftswoche.Σε ειδικό κεφάλαιο αναφέρεται και στην Ελλάδα:
"Η οργή στο Βερολίνο είναι φανερή, διότι ενώ η Γερμανία κατάφερε να σταθεροποιήσει τα δημοσιονομικά της και τα συνδικάτα ήταν επιφυλακτικά στα αιτήματά τους για αυξήσεις, χώρες όπως η Ελλάδα έδιναν ετησίως αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους τους πάνω από 7%.
Η παραγωγικότητα στις χώρες αυτές, όπως στην Ιταλία και την Ελλάδα, έπεσε κατά ένα τρίτο από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999. Εκείνη την εποχή των παχιών αγελάδων θα έπρεπε οι χώρες αυτές να κάνουν ήδη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη χαλαρότητα και τώρα η κρίση... μάλλον τις καταλαμβάνει εξ απήνης.
Όμως φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί όλοι σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα: οι Έλληνες υπάλληλοι προγραμματίζουν για τις 2 Απριλίου γενική απεργία για να διαμαρτυρηθούν, όπως λένε, κατά των αυστηρών μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης με δικαιολογία την κρίση".
"Οικονομολόγοι όπως ο Ελβετός Τσαρλς Βίπλοστς θεωρούν ως καλύτερη λύση να αφεθούν ορισμένες χώρες στην τύχη τους. Όποιος δεν θέλει να ακούσει , ας αισθανθεί στο πετσί του τις συνέπειες είναι η λογική, διότι αλλιώς το σύμφωνο σταθερότητας θα υποστεί ανήκεστο βλάβη σε σημείο να ακυρωθεί αργά η γρήγορα το εγχείρημα της νομισματικής Ένωσης.
Στο πνεύμα αυτό θεσπίστηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ρήτρα Νο-Bailout, που απαγορεύει με απλά λόγια να αναλαμβάνει μία χώρα τα χρέη της άλλης. Τις ιαματικές ιδιότητες αυτής της ρήτρας έδειξε η περίπτωση της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ‘70.
Η Νέα Υόρκη είχε βρεθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ζητώντας τη βοήθεια της Ουάσιγκτον. "Ας χρεοκοπήσει" ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον. Το αποτέλεσμα ήταν η πόλη να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης και ακολούθησε στη συνέχεια η βοήθεια της Ουάσιγκτον. "
"Το ευρωομόλογο όμως θα είχε για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, το πλεονέκτημα σαφώς χαμηλότερων επιτοκίων σε σχέση με τα δικά τους κρατικά ομόλογα και έτσι θα ήταν πιο φθηνό το δημόσιο χρέος τους.
Η Γερμανία και η Γαλλία αντίθετα που απολαμβάνουν υψηλής φερεγγυότητας θα έπρεπε να πληρώσουν παραπάνω.
'Θα κοστίσει στη Γερμανία 3 δις ευρώ', λέει ο υπουργός Οικονομικών Πεερ Στάινμπρικ.
Και όμως μπροστά σε μερικά δισεκατομμύρια έχει μεγαλύτερη αξία το ευρωμόλογο που θα έθετε εκτός ισχύος όλους τους μηχανισμούς κυρώσεων και το ενιαίο επιτόκιο θα αντιμετώπιζε τους κινδύνους και τα ρίσκα που επιφυλάσσει η αγορά για κάθε μεμονωμένη χώρα ."
(πηγή ντόιτσε βέλλε)
Η παραγωγικότητα στις χώρες αυτές, όπως στην Ιταλία και την Ελλάδα, έπεσε κατά ένα τρίτο από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999. Εκείνη την εποχή των παχιών αγελάδων θα έπρεπε οι χώρες αυτές να κάνουν ήδη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη χαλαρότητα και τώρα η κρίση... μάλλον τις καταλαμβάνει εξ απήνης.
Όμως φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί όλοι σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα: οι Έλληνες υπάλληλοι προγραμματίζουν για τις 2 Απριλίου γενική απεργία για να διαμαρτυρηθούν, όπως λένε, κατά των αυστηρών μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης με δικαιολογία την κρίση".
"Οικονομολόγοι όπως ο Ελβετός Τσαρλς Βίπλοστς θεωρούν ως καλύτερη λύση να αφεθούν ορισμένες χώρες στην τύχη τους. Όποιος δεν θέλει να ακούσει , ας αισθανθεί στο πετσί του τις συνέπειες είναι η λογική, διότι αλλιώς το σύμφωνο σταθερότητας θα υποστεί ανήκεστο βλάβη σε σημείο να ακυρωθεί αργά η γρήγορα το εγχείρημα της νομισματικής Ένωσης.
Στο πνεύμα αυτό θεσπίστηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ρήτρα Νο-Bailout, που απαγορεύει με απλά λόγια να αναλαμβάνει μία χώρα τα χρέη της άλλης. Τις ιαματικές ιδιότητες αυτής της ρήτρας έδειξε η περίπτωση της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ‘70.
Η Νέα Υόρκη είχε βρεθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ζητώντας τη βοήθεια της Ουάσιγκτον. "Ας χρεοκοπήσει" ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον. Το αποτέλεσμα ήταν η πόλη να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης και ακολούθησε στη συνέχεια η βοήθεια της Ουάσιγκτον. "
"Το ευρωομόλογο όμως θα είχε για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, το πλεονέκτημα σαφώς χαμηλότερων επιτοκίων σε σχέση με τα δικά τους κρατικά ομόλογα και έτσι θα ήταν πιο φθηνό το δημόσιο χρέος τους.
Η Γερμανία και η Γαλλία αντίθετα που απολαμβάνουν υψηλής φερεγγυότητας θα έπρεπε να πληρώσουν παραπάνω.
'Θα κοστίσει στη Γερμανία 3 δις ευρώ', λέει ο υπουργός Οικονομικών Πεερ Στάινμπρικ.
Και όμως μπροστά σε μερικά δισεκατομμύρια έχει μεγαλύτερη αξία το ευρωμόλογο που θα έθετε εκτός ισχύος όλους τους μηχανισμούς κυρώσεων και το ενιαίο επιτόκιο θα αντιμετώπιζε τους κινδύνους και τα ρίσκα που επιφυλάσσει η αγορά για κάθε μεμονωμένη χώρα ."
(πηγή ντόιτσε βέλλε)
