Η πρωτιά στην πίστα της Γιουροβίζιον...Toυ Π.Μπουκαλά
Δελτίο ειδήσεων στη ΝΕΤ, Δευτέρα 16 Μαρτίου, έξι το απόγευμα.
Εχουμε φτάσει στο κομμάτι με τις πολιτιστικές ειδήσεις.
Είδηση πρώτη, η απονομή των κρατικών λογοτεχνικών βραβείων: δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού και δυο - τρεις λεξούλες των βραβευμένων. Ολα μαζί, τρία λεπτά το πολύ.
Αμέσως επόμενη πολιτιστική είδηση, ένας σταθμός από την ψηφοσυλλεκτική περιοδεία του κ. Σάκη Ρουβά, ώσπου να φτάσει επιτέλους στη Μόσχα και να υψώσει την ελληνική σημαία στην καρδιά της Ρωσίας, και κυρίως στα μάτια όλων των μεμψίμοιρων. Στο Βερολίνο λοιπόν ο εθνικός μας τραγουδιστής τραγουδάει στα εθνικά μας αγγλικά τα σουξέ του, αντίγραφα όλα του ίδιου μοντέλου: λίγη φωνή, πολλή κίνηση και σωρεία υπαινιγμών για την ένδοξη ελληνική φυλή των Καμακέρος.
Ανάμεσα στους ακροατοθεατές του κ. Ρουβά (ενθουσιασμένους τους ήθελε η δημοσιογραφική περιγραφή, τι άλλο) βρίσκεται και ο νέος υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, που κληρονόμησε βαρύτατο φορτίο ελαφρότητας από τους προκατόχους του.
Ανάμεσα στους ακροατοθεατές του κ. Ρουβά (ενθουσιασμένους τους ήθελε η δημοσιογραφική περιγραφή, τι άλλο) βρίσκεται και ο νέος υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, που κληρονόμησε βαρύτατο φορτίο ελαφρότητας από τους προκατόχους του.
Εθνικώς εκστασιασμένος ο... κ. Κώστας Μαρκόπουλος, φιλάει τον γιουροβιζιονικό εκπρόσωπό μας (τον οποίο ένα μήνα πριν τον έχρισε «πρεσβευτή τουρισμού») και κάνει βέβαια και τις απαραίτητες επικολυρικές δηλώσεις για την Ελλάδα που εξάγεται ώστε να εισαγάγει τουρίστες, που θα ’ρθουν ώς εδώ όχι για τις παραλίες αλλά για την Παραλιακή και τα ξενυχτάδικά της. Χρόνος κάλυψης από τη ΝΕΤ; Τουλάχιστον διπλάσιος από τον χρόνο που παραχωρήθηκε στα λογοτεχνικά βραβεία. Και λίγος είναι, αν θυμηθούμε πόσες ώρες και πόσες λέξεις ξοδεύουν τα κρατικά κανάλια, χρόνια τώρα, για να προωθήσουν το μείζον όραμα του έθνους: την πρωτιά στην πίστα της Γιουροβίζιον.
Αλλά η διαφορά δεν είναι μόνο στον χρόνο, που δίνεται τσιγκούνικα στη μία περίπτωση και με γαλαντομία στην άλλη. Η κύρια διαφορά είναι στον τόνο και το ύφος. Το βιβλιολογικό τηλεοπτικό τρίλεπτο, μια ετήσια εθιμοτυπική υποχρέωση, διεκπεραιώθηκε με κάποια ανία, ίσα για να δοθεί η ευκαιρία στον νέο υπουργό Πολιτισμού να διαμορφώσει με τη σειρά του αδαπάνως το προφίλ του κήρυκα της φιλαναγνωσίας. Αντίθετα, το ρεπορτάζ που αφορά τον κ. Ρουβά είναι ζωηρότατο· οι ρεπόρτερ, οι υπουργοί, τα γραφειοκρατικά στελέχη του τουρισμού και της τηλεόρασης, όλοι εμφανίζονται όχι απλώς συντονισμένοι με τον τραγουδιστή αλλά ταυτισμένοι μαζί του, σαν ιερείς, ψάλτες και πιστοί του Μεγάλου Ονείρου. Δεν λέω. Τα κρατικά κανάλια, εν αντιθέσει με τα ιδιωτικά, έχουν εκπομπές αφιερωμένες στις τέχνες και τον πολιτισμό, εκτοπισμένες στη βαθιά νύχτα συνήθως. Κατά την AGB, το σχετικό ποσοστό της ΝΕΤ για την περίοδο 2007 - 2008 ήταν 4,2%, έναντι 0,6% του Μέγκα και 0,1% του Αλτερ. Οι περισσότερες από αυτές τις εκπομπές όμως είναι κληρονομημένες ή δημιουργημένες όχι από μεράκι αλλά από υποχρέωση, απλώς επειδή η λεγόμενη δημόσια τηλεόραση έχει μια οφειλή στους χρηματοδότες της, εμάς, και κάπως πρέπει να τη διεκπεραιώσει. Για τα μάτια του κόσμου, δηλαδή.
Αλλά η διαφορά δεν είναι μόνο στον χρόνο, που δίνεται τσιγκούνικα στη μία περίπτωση και με γαλαντομία στην άλλη. Η κύρια διαφορά είναι στον τόνο και το ύφος. Το βιβλιολογικό τηλεοπτικό τρίλεπτο, μια ετήσια εθιμοτυπική υποχρέωση, διεκπεραιώθηκε με κάποια ανία, ίσα για να δοθεί η ευκαιρία στον νέο υπουργό Πολιτισμού να διαμορφώσει με τη σειρά του αδαπάνως το προφίλ του κήρυκα της φιλαναγνωσίας. Αντίθετα, το ρεπορτάζ που αφορά τον κ. Ρουβά είναι ζωηρότατο· οι ρεπόρτερ, οι υπουργοί, τα γραφειοκρατικά στελέχη του τουρισμού και της τηλεόρασης, όλοι εμφανίζονται όχι απλώς συντονισμένοι με τον τραγουδιστή αλλά ταυτισμένοι μαζί του, σαν ιερείς, ψάλτες και πιστοί του Μεγάλου Ονείρου. Δεν λέω. Τα κρατικά κανάλια, εν αντιθέσει με τα ιδιωτικά, έχουν εκπομπές αφιερωμένες στις τέχνες και τον πολιτισμό, εκτοπισμένες στη βαθιά νύχτα συνήθως. Κατά την AGB, το σχετικό ποσοστό της ΝΕΤ για την περίοδο 2007 - 2008 ήταν 4,2%, έναντι 0,6% του Μέγκα και 0,1% του Αλτερ. Οι περισσότερες από αυτές τις εκπομπές όμως είναι κληρονομημένες ή δημιουργημένες όχι από μεράκι αλλά από υποχρέωση, απλώς επειδή η λεγόμενη δημόσια τηλεόραση έχει μια οφειλή στους χρηματοδότες της, εμάς, και κάπως πρέπει να τη διεκπεραιώσει. Για τα μάτια του κόσμου, δηλαδή.
