μήπως τελικά είμαστε...τυχεροί;Του Κ.Ιορδανίδη
.
Στην Ελλάδα της ιδιορρυθμίας και του παράδοξου συνέβη και αυτό. Ο πρωτογονισμός και η έλλειψη εξωστρέφειας στον τομέα της οικονομίας «έσωσε» –μέχρις στιγμής τουλάχιστον– τη χώρα και εάν δεν υπήρχαν τα βίαια γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου η εικόνα της αγοράς θα ήταν ασφαλώς καλύτερη.
Ολα αυτά βεβαίως δίχως καμία πρόθεση θεσμοθετήσεως της ιδιορρυθμίας, αλλά ως υπόμνηση απλώς ότι η υπανάπτυξη απομάκρυνε την Ελλάδα από το μάτι του κυκλώνα· ως εκ τούτου οι εγχώριοι αναλυτές μπορεί ακόμη να θεωρητικολογούν, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ενώσεως ή στις ΗΠΑ, όπου η κρίση έχει πάρει οξύτατες διαστάσεις.
Συνέχεια της ιδιορρυθμίας έχουμε όμως και στο πολιτικό επίπεδο..
Ολα αυτά βεβαίως δίχως καμία πρόθεση θεσμοθετήσεως της ιδιορρυθμίας, αλλά ως υπόμνηση απλώς ότι η υπανάπτυξη απομάκρυνε την Ελλάδα από το μάτι του κυκλώνα· ως εκ τούτου οι εγχώριοι αναλυτές μπορεί ακόμη να θεωρητικολογούν, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ενώσεως ή στις ΗΠΑ, όπου η κρίση έχει πάρει οξύτατες διαστάσεις.
Συνέχεια της ιδιορρυθμίας έχουμε όμως και στο πολιτικό επίπεδο..
Απηύθυνε ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής στα κόμματα της αντιπολιτεύσεως πρόταση συναινέσεως για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσεως και η έκκλησή του αγνοήθηκε — εξαίρεση αποτέλεσε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γιώργος Καρατζαφέρης.
Μη στερούμενος ασφαλώς ευφυΐας, ο κ. Καραμανλής ανέμενε την απόρριψη της πρωτοβουλίας του, τουλάχιστον από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς. Η κίνησή του είχε χαρακτήρα πολιτικό, είχε ως στόχο να μετριάσει τις εσωτερικές αντιδράσεις εν όψει του ενδεχομένου λήψεως κάποιων μέτρων που αναμένεται να αυξήσουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών.
Είναι αμφίβολο, ωστόσο, εάν... αρκούσε η συναίνεση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, διότι ακόμη και εάν ομοφρονούσε ο κ. Παπανδρέου, η εσωτερική γαλήνη δεν ήταν δυνατόν να διασφαλισθεί. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται καθημερινώς επί σκηνής, και πέραν τούτου η αύξηση της ανεργίας ή η συρρίκνωση του εισοδήματος θα έχει ως συνέπεια την εκδήλωση κοινωνικής αναταραχής και εντάσεως. Εκτός και εάν ομιλούμε πλέον για άλλη φυλή και άλλη χώρα, και όχι για την Ελλάδα ή τους Ελληνες.
Το παράδοξο είναι ότι η έλλειψη συναινέσεως παρατηρείται τη στιγμή κατά την οποία κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν έχει δυνατότητα αυτενέργειας στον οικονομικό τομέα.
Διερωτάται συνεπώς κανείς προς τι η ρητορική αντιπαράθεση και η διαφωνία, αφού η Ελλάς είναι υποχρεωμένη να ενεργήσει εντός απολύτως συγκεκριμένου ευρωπαϊκού συστήματος, το οποίο ενστερνίζονται απολύτως τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ. Τα κύρια σημεία της προτάσεως του κ. Καραμανλή είναι απλώς προαπαιτούμενα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ορισμένοι θα αναφερθούν στο «έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας» που υφίσταται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Αλλοι θα αποδώσουν τη ρητορική, οξύτατη αντιπαράθεση σε μια «θεατρικότητα» - στοιχείο απαραίτητο του κοινοβουλευτισμού, αν και το παρεχόμενο θέαμα είναι συχνά χαμηλής ποιότητος. Και ίσως κάποιοι ομιλήσουν, τέλος, για αδιέξοδο του συστήματος, και πλήρη έκπτωση του πολιτικού κόσμου της χώρας. Ολα αυτά ισχύουν εν μέρει και ίσως συνολικώς.
Υπάρχει, παρά ταύτα, σημείο αισιοδοξίας. Απουσιάζει από την πολιτική σκηνή ο χαρισματικός δημαγωγός, που θα μπορούσε εύκολα να εκτρέψει το όλο σύστημα προς κατευθύνσεις επικίνδυνες. Στην παρούσα φάση οι πολίτες παρακολουθούν απλώς μια εσωτερική πολιτική ασυναρτησία, ενώ εξελίσσεται μια κρίση διεθνής πέραν του ελέγχου εκείνων που την δημιούργησαν.
Μη στερούμενος ασφαλώς ευφυΐας, ο κ. Καραμανλής ανέμενε την απόρριψη της πρωτοβουλίας του, τουλάχιστον από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της Αριστεράς. Η κίνησή του είχε χαρακτήρα πολιτικό, είχε ως στόχο να μετριάσει τις εσωτερικές αντιδράσεις εν όψει του ενδεχομένου λήψεως κάποιων μέτρων που αναμένεται να αυξήσουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών.
Είναι αμφίβολο, ωστόσο, εάν... αρκούσε η συναίνεση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, διότι ακόμη και εάν ομοφρονούσε ο κ. Παπανδρέου, η εσωτερική γαλήνη δεν ήταν δυνατόν να διασφαλισθεί. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται καθημερινώς επί σκηνής, και πέραν τούτου η αύξηση της ανεργίας ή η συρρίκνωση του εισοδήματος θα έχει ως συνέπεια την εκδήλωση κοινωνικής αναταραχής και εντάσεως. Εκτός και εάν ομιλούμε πλέον για άλλη φυλή και άλλη χώρα, και όχι για την Ελλάδα ή τους Ελληνες.
Το παράδοξο είναι ότι η έλλειψη συναινέσεως παρατηρείται τη στιγμή κατά την οποία κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν έχει δυνατότητα αυτενέργειας στον οικονομικό τομέα.
Διερωτάται συνεπώς κανείς προς τι η ρητορική αντιπαράθεση και η διαφωνία, αφού η Ελλάς είναι υποχρεωμένη να ενεργήσει εντός απολύτως συγκεκριμένου ευρωπαϊκού συστήματος, το οποίο ενστερνίζονται απολύτως τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ. Τα κύρια σημεία της προτάσεως του κ. Καραμανλή είναι απλώς προαπαιτούμενα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ορισμένοι θα αναφερθούν στο «έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας» που υφίσταται, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Αλλοι θα αποδώσουν τη ρητορική, οξύτατη αντιπαράθεση σε μια «θεατρικότητα» - στοιχείο απαραίτητο του κοινοβουλευτισμού, αν και το παρεχόμενο θέαμα είναι συχνά χαμηλής ποιότητος. Και ίσως κάποιοι ομιλήσουν, τέλος, για αδιέξοδο του συστήματος, και πλήρη έκπτωση του πολιτικού κόσμου της χώρας. Ολα αυτά ισχύουν εν μέρει και ίσως συνολικώς.
Υπάρχει, παρά ταύτα, σημείο αισιοδοξίας. Απουσιάζει από την πολιτική σκηνή ο χαρισματικός δημαγωγός, που θα μπορούσε εύκολα να εκτρέψει το όλο σύστημα προς κατευθύνσεις επικίνδυνες. Στην παρούσα φάση οι πολίτες παρακολουθούν απλώς μια εσωτερική πολιτική ασυναρτησία, ενώ εξελίσσεται μια κρίση διεθνής πέραν του ελέγχου εκείνων που την δημιούργησαν.
