(Greece Salοnika:Θεωρούμε το άρθρο που ακολουθεί ως ένα απ΄τα καλύτερα που έχουμε φιλοξενήσει ως τώρα.Διαβάστε το!)Tου Ν. Κωνστανταρα.
Επειδή οι τελευταίες δεκαετίες ήταν οι ευτυχέστερες που έζησε η Ελλάδα, τείνουμε να θεωρούμε την ειρήνη αυτονόητη.
Από την ιστορία μας -γεμάτη μεγάλους διχασμούς και τιτάνιες συγκρούσεις- νομίζουμε ότι όταν η ειρήνη απειλείται το γνωρίζουμε όλοι, ότι είναι πάντα σαν το τελεσίγραφο των Ιταλών το 1940. Δεν μας φοβίζουν οι καθημερινές παραλείψεις, τα λάθη, οι μισαλλοδοξίες, οι βλακείες, ο πολιτικός καιροσκοπισμός, η εγκατάλειψη και η ανεύθυνη καπηλεία -η αργή αλλά σταθερή υπονόμευση της δημοκρατίας και της ειρήνης. Εχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού- τόσο που δεν μας φοβίζει.
Μετά 35 χρόνια αδιάκοπης σταθερότητας και ευημερίας, είναι φυσικό να ξεχνάει κανείς πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν τα κεκτημένα όταν οι κοινωνικές ισορροπίες διαταράσσονται.
Στη Βόρειο Ιρλανδία για παράδειγμα, όπου για τρεις δεκαετίες έζησαν τις «Ταραχές», γνωρίζουν καλά ότι χωρίς ειρήνη δεν υπάρχει ανάπτυξη, ότι μέσα στην αστάθεια χάνονται οι προοπτικές του ατόμου και της κοινωνίας. Γι’ αυτό την περασμένη εβδομάδα η κινητοποίηση των Ιρλανδών ήταν άμεση, μετά τη δολοφονία δύο Βρετανών στρατιωτών και ενός αστυνομικού σε επιθέσεις ομάδων που αποσπάστηκαν από τον Ιρλανδικό Επαναστατικό Στρατό (ΙRΑ).
Τις επόμενες μέρες...χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν σε σιωπηλή διαμαρτυρία, απαιτώντας να τερματιστεί η βία, φοβούμενοι επιστροφή στις μέρες που στοίχισαν τη ζωή σε 3.500 ανθρώπους. Οι αντίπαλες πολιτικοστρατιωτικές ομάδες που συμμετέχουν εδώ και δέκα χρόνια στη διακυβέρνηση της Β. Ιρλανδίας ένωσαν τις φωνές τους εναντίον της επιστροφής στη βία. «Μην παρασυρθείτε απ’ αυτούς που θέλουν να σας δελεάσουν με τη βία για πολιτικούς σκοπούς», είπε ο καρδινάλιος Σον Μπρέιντι, επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιρλανδία. «Μην μπείτε στον πειρασμό να ωραιοποιείτε τη βία του παρελθόντος. Εφερε μόνο αθλιότητα και θάνατο και καταστροφή».
Στην Ελλάδα δεν εκφράζουμε ούτε ελπίδα ούτε απελπισία. Παραμένουμε σιωπηλοί. Η χώρα μας δεν κινδυνεύει από εμφύλιο πόλεμο ή διακοινοτική σύρραξη, αλλά κάθε μέρα είμαστε μάρτυρες στην καθιέρωση της βίας ως μέρος της καθημερινότητάς μας. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης, αλλά και η κοινωνία δείχνει μια περίεργη απροθυμία να απαιτήσει την επιβολή των νόμων (οι οποίοι θεσπίστηκαν από δημοκρατικό καθεστώς, όχι από δύναμη κατοχής ή δικτατορία). Και η διατάραξη της ειρήνης εμφανίζεται με πολλούς τρόπους - από τη νέα άνθηση της εγχώριας τρομοκρατίας και των κουκουλοφόρων στα πανεπιστήμια και τους δρόμους, έως τα αυτοκίνητα και μηχανές που εισβάλλουν όπου θέλουν και παρκάρουν όπου βολεύει τους οδηγούς.
Αφήσαμε μαύρες τρύπες να αναπτυχθούν στην καρδιά της κοινωνίας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το χάος είναι άκρως μεταδοτικό. Ετσι βρεθήκαμε με τα άβατα των Ζωνιανών, των Εξαρχείων και των πανεπιστημίων. Είδαμε επιχειρήσεις και επιχειρηματίες να επιβάλλονται στο κράτος και το κράτος να επιβάλλεται βάναυσα και αυθαίρετα στους ανίσχυρους. Αφήσαμε τη βία να ριζώσει στις διαδηλώσεις, στα γήπεδα και στη νύχτα, σαν να ήταν πέρα από τις δυνάμεις μας να την πολεμήσουμε. Τώρα απορούμε που βλέπουμε ανομία και ασυδοσία να αναπτύσσονται σε κάθε κατεύθυνση.
Τώρα οι εγκληματίες δεν φοβούνται ούτε την αστυνομία ούτε την καταδίκη της κοινωνίας, αυτοί αποθρασύνονται και οι υπόλοιποι απελπίζονται. Αν η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των θεσμών (πολιτικοί, πρυτάνεις, εισαγγελείς, ιερείς, δημοσιογράφοι και άλλοι) δεν σταθούν στο ύψος τους για να διαφυλάξουν την κοινωνική ειρήνη, ο κατήφορος θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος. Σε αυτή την περίπτωση, θα φθάσουμε στο σημείο να απαιτούμε ή να ανεχόμαστε σκληρά αντιδημοκρατικά μέτρα, να αναπτύσσονται ομάδες «αυτοάμυνας» πολιτών (με τις αναμενόμενες καταστροφικές συνέπειες), να επικρατούν οι εγκληματίες. Τότε θα νοσταλγήσουμε τις μέρες που ζούμε σήμερα, όπου η κατάσταση είναι ακόμη αναστρέψιμη.
Εάν δεν πάρουμε θέση, αν αφήσουμε την ειρήνη να χαθεί, αν λιποτακτήσουμε, θα πρέπει από τώρα να σκεφτούμε πώς θα δικαιολογήσουμε τη δειλία μας στα παιδιά μας. Η οικονομική και κοινωνική κρίση που εντείνεται θα είναι ο πόλεμος στον οποίο θα δοκιμαστεί η δική μας γενιά.
