Του κ.Γ.Πιπερόπουλου,
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Οι τακτικοί φίλοι και οι φίλες αναγνώστες μου ίσως ξαφνιαστούν με το σημερινό μου άρθρο ακριβώς επειδή έχει να κάνει με ένα πολύ συγκεκριμένο τομέα, τον τομέα των σπορ και της άθλησης. Είναι όμως άνοιξη, και σε λίγο, κλείνοντας πρωτάθλημα και κύπελλο θα βρεθούμε στην εποχή των «θερινών μεταγραφών» στην καρδιά των μεγάλων επενδυτικών κινήσεων σε ολες τις ελληνικές ομάδες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ όλων των κατηγοριών.
Για ναμαι ειλικρινης, όπως μπορούν να θυμηθούν και να το επιβεβαιώσουν για τους νεώτερους οι σαραντάρηδες της μπλογκόσφαιρας, η πρωτη φορα που εκανα χρηση αυτου του ψυχολογικου ανεκδοτου που θα σας διηγηθω ήταν στα χρόνια που είχα ασχοληθεί ως ψυχολόγος της Καλαμαριάς και του ΗΡΑΚΛΗ και ήμουν επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομεα της κοινωνικης ψυχολογιας των σπορ και του αθλητισμου.
Το εναυσμα μου το ειχαν δωσει γνωστοι...γΕλληνες προπονητες ποδοσφαιρου που με παραπονο μου ειχαν ζητησει να σχολιασω απο τη δικια μου σκοπιά τα προβληματα του προπονητη ο οποίος τη μια στιγμη ανακηρυσσεται «νικητης, στρατηλατης και αρχιτεκτονας οραματων» και την αλλη στιγμη, αν κατι δεν παει καλα, πληρωνει τα σπασμενα παραγοντων και παικτων και αλλων παρασκηνιακων μεταβαλλομενος σε «αποδιοπομπαιο τραγο...»
Το σκεφθηκα το πραγμα, το εψαξα και διαπιστωσα οτι εδω στον δικο μας τον ελλαδικο χωρο οι αλλαγες προπονητων στις ποδοσφαιρικες μας ομαδες γινονται με ταχυτητα που μοιαζει με την παροιμιακη ταχυτητα ωρισμενων να αλλαζουν πουκαμισα...
Και μεσα απο τις συχνες αλλαγες περνα απαρατηρητη η αναγκη παικτων και ποδοσφαιριστων να νωρισθουν, να μαθουν ο ενας τα χουγια του αλλου, να δουλεψουν μαζι αναπτυσσοντας πνευμα συνεργασιας και συμπνοιας μαθαινοντας και εφαρμοζοντας στρατηγικες και τεχνικες επιθεσης και αμυνας...
Μηπως αυτα τα ιδια πραγματα δεν χρειαζονται σε τοσες και τοσες αλλες απο τις καθημερινες πτυχες της ζωης μας οχι μονο στα γηπεδα του ποδοσφαιρου και του μπασκετ η των σπορ και του αθλητισμου;
Νομιζω οτι και η δικια σας η απαντηση θα ειναι ΝΑΙ!
Ας δουμε ομως το ανεκδοτο μας..
Αγορασε καποια μερα ενας ορνιθοτροφος, ενας κοτοπουλας που λεει και ο λαος μας, ενα πανακριβο παπαγαλακι για να του κραταει συντροφια μια και ηταν...γεροντοπαλληκαρο. Βαλθηκε ο ανθρωπος απο την πρωτη κιολας μερα να του μαθει να λεει " καλημέρα..."
Στηθηκε λοιπον μπροστα στον παπαγαλο του με τις ωρες και επαναλαμβανε-- " πες καλημέρα, πες καλημέρα..."
Περασαν οι μερες κια ο πανακριβος, και υποτιθεται πανεξυπνος παπαγαλος, παρεμενε βουβος...
Ο ορνιθοτροφος δεν τοβαλε κατω. Τουκοψε του παπαγαλου το φαγητο του και επεμενε " Αν θες να φας, πες καλημέρα..."
Το αποτελεσμα; Παλι τζιφος...
Μετα ο ανθρωπος σοφιστηκε μια καλυτερη μεθοδο-- τον ταϊσε και τον ποτισε τον ακριβοπληρωμενο του παπαγαλο, τον αφησε ησυχο για μερικες ημερες χωρις μαθηματα και ετσι σε λιγο... φαει πιοτο και τεμπελια, φαει πιοτο και τεμπελια ηρθε και παχυνε το πουλι, πηρε ο ορνιθοτροφος τη βεργα του και μια στο σφυρι και μια στο πεταλο...
« Πες καλημέρα...» μουγκος ο παπαγαλος, νατη η βεργια...
Ξανα και ξανα και ξανα και...τζιφος η υπόθεση..
Μπουχτησε ο ανθρωπος, απηυδησμενος πεταξε τον παπαγαλο στο κοτετσι με τα κοτοπουλα και τις κοτες του και γυρισε στο διπλανο σπιτι του κλαιγοντας τα λεφτα του..
Δυο ωρες αργοτερα αναγκαστηκε ο φιλος μας να τρεξει αλαφιασμενος στο κοτετσι με την καραμπινα στο χερι γιατι εκει γινοτανε χαμος απο «κακαρίσματα και βαβούρα» κοιταει μεσα και ...Ω του θαυματος!
Βλεπει σαστισμενος ο ανθρωπος τον παπαγαλο με μια βεργουλα πιασμενη στο ποδι του να κυνηγαει τις κοττες, να τις δερνει και να φωναζει εντονα «…πες καλημέρα...πες καλημέρα...»
Μ οποιον δασκαλο θα κατσεις, τετοια γραμματα θα μαθεις λεει ο λαος μας.. Και δυστυχως στο ποδοσφαιρο, στο μπασκετ, στον στεγνό και τον υγρό στιβο, στο σχολειο, στην επιχείρηση, στην πολιτική οταν συμβαινει να αλλαζεις συχνα προπονητες και δασκαλους ειναι αγνωστο ποια χουγια και ποιες συνηθειες θα πρεπει να διορθωσει ο επομενος προπονητης, δασκαλος η καθοδηγητης για να μπορεσει να δημιουργησει ενα παραγωγικά σωστο, αρμονικο συνολο που λεγεται ομαδα...
Για ναμαι ειλικρινης, όπως μπορούν να θυμηθούν και να το επιβεβαιώσουν για τους νεώτερους οι σαραντάρηδες της μπλογκόσφαιρας, η πρωτη φορα που εκανα χρηση αυτου του ψυχολογικου ανεκδοτου που θα σας διηγηθω ήταν στα χρόνια που είχα ασχοληθεί ως ψυχολόγος της Καλαμαριάς και του ΗΡΑΚΛΗ και ήμουν επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομεα της κοινωνικης ψυχολογιας των σπορ και του αθλητισμου.
Το εναυσμα μου το ειχαν δωσει γνωστοι...γΕλληνες προπονητες ποδοσφαιρου που με παραπονο μου ειχαν ζητησει να σχολιασω απο τη δικια μου σκοπιά τα προβληματα του προπονητη ο οποίος τη μια στιγμη ανακηρυσσεται «νικητης, στρατηλατης και αρχιτεκτονας οραματων» και την αλλη στιγμη, αν κατι δεν παει καλα, πληρωνει τα σπασμενα παραγοντων και παικτων και αλλων παρασκηνιακων μεταβαλλομενος σε «αποδιοπομπαιο τραγο...»
Το σκεφθηκα το πραγμα, το εψαξα και διαπιστωσα οτι εδω στον δικο μας τον ελλαδικο χωρο οι αλλαγες προπονητων στις ποδοσφαιρικες μας ομαδες γινονται με ταχυτητα που μοιαζει με την παροιμιακη ταχυτητα ωρισμενων να αλλαζουν πουκαμισα...
Και μεσα απο τις συχνες αλλαγες περνα απαρατηρητη η αναγκη παικτων και ποδοσφαιριστων να νωρισθουν, να μαθουν ο ενας τα χουγια του αλλου, να δουλεψουν μαζι αναπτυσσοντας πνευμα συνεργασιας και συμπνοιας μαθαινοντας και εφαρμοζοντας στρατηγικες και τεχνικες επιθεσης και αμυνας...
Μηπως αυτα τα ιδια πραγματα δεν χρειαζονται σε τοσες και τοσες αλλες απο τις καθημερινες πτυχες της ζωης μας οχι μονο στα γηπεδα του ποδοσφαιρου και του μπασκετ η των σπορ και του αθλητισμου;
Νομιζω οτι και η δικια σας η απαντηση θα ειναι ΝΑΙ!
Ας δουμε ομως το ανεκδοτο μας..
Αγορασε καποια μερα ενας ορνιθοτροφος, ενας κοτοπουλας που λεει και ο λαος μας, ενα πανακριβο παπαγαλακι για να του κραταει συντροφια μια και ηταν...γεροντοπαλληκαρο. Βαλθηκε ο ανθρωπος απο την πρωτη κιολας μερα να του μαθει να λεει " καλημέρα..."
Στηθηκε λοιπον μπροστα στον παπαγαλο του με τις ωρες και επαναλαμβανε-- " πες καλημέρα, πες καλημέρα..."
Περασαν οι μερες κια ο πανακριβος, και υποτιθεται πανεξυπνος παπαγαλος, παρεμενε βουβος...
Ο ορνιθοτροφος δεν τοβαλε κατω. Τουκοψε του παπαγαλου το φαγητο του και επεμενε " Αν θες να φας, πες καλημέρα..."
Το αποτελεσμα; Παλι τζιφος...
Μετα ο ανθρωπος σοφιστηκε μια καλυτερη μεθοδο-- τον ταϊσε και τον ποτισε τον ακριβοπληρωμενο του παπαγαλο, τον αφησε ησυχο για μερικες ημερες χωρις μαθηματα και ετσι σε λιγο... φαει πιοτο και τεμπελια, φαει πιοτο και τεμπελια ηρθε και παχυνε το πουλι, πηρε ο ορνιθοτροφος τη βεργα του και μια στο σφυρι και μια στο πεταλο...
« Πες καλημέρα...» μουγκος ο παπαγαλος, νατη η βεργια...
Ξανα και ξανα και ξανα και...τζιφος η υπόθεση..
Μπουχτησε ο ανθρωπος, απηυδησμενος πεταξε τον παπαγαλο στο κοτετσι με τα κοτοπουλα και τις κοτες του και γυρισε στο διπλανο σπιτι του κλαιγοντας τα λεφτα του..
Δυο ωρες αργοτερα αναγκαστηκε ο φιλος μας να τρεξει αλαφιασμενος στο κοτετσι με την καραμπινα στο χερι γιατι εκει γινοτανε χαμος απο «κακαρίσματα και βαβούρα» κοιταει μεσα και ...Ω του θαυματος!
Βλεπει σαστισμενος ο ανθρωπος τον παπαγαλο με μια βεργουλα πιασμενη στο ποδι του να κυνηγαει τις κοττες, να τις δερνει και να φωναζει εντονα «…πες καλημέρα...πες καλημέρα...»
Μ οποιον δασκαλο θα κατσεις, τετοια γραμματα θα μαθεις λεει ο λαος μας.. Και δυστυχως στο ποδοσφαιρο, στο μπασκετ, στον στεγνό και τον υγρό στιβο, στο σχολειο, στην επιχείρηση, στην πολιτική οταν συμβαινει να αλλαζεις συχνα προπονητες και δασκαλους ειναι αγνωστο ποια χουγια και ποιες συνηθειες θα πρεπει να διορθωσει ο επομενος προπονητης, δασκαλος η καθοδηγητης για να μπορεσει να δημιουργησει ενα παραγωγικά σωστο, αρμονικο συνολο που λεγεται ομαδα...
