Μαζί ξεχάστηκαν και τα μεγάλα λόγια..Του Σ.Τσίχλια
Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα από την ώρα που ο 19χρονος ομογενής από το Σοχούμι, ο Δημήτρης Πατμανίδης εισέβαλε πάνοπλος στη σχολή μαθητείας του ΟΑΕΔ στην Πέτρου Ράλλη. Πέρασε μόλις μια εβδομάδα από το παρ’ ολίγον μακελειό, με θύματα τρεις τραυματίες και τον αυτόχειρα δράστη και φαίνεται ότι μια πανίσχυρη αμηχανία σπρώχνει το γεγονός στον Καιάδα της λήθης. Είναι και οι ημέρες...
Αλλωστε, οι πολιτικοί τοποθετήθηκαν ως συνήθως, λόγια του αέρα, οι καθηγητές ανέλυσαν, οι ψυχολόγοι εμβάθυναν προχείρως. οι κοινωνιολόγοι επεσήμαναν πλευρές του γεγονότος. Τα Μέσα κατέγραψαν τις αντιδράσεις, κάποια με σοβαρές προθέσεις και άλλα με το πάθος του ελαφρού θεάματος. Τελειώσαμε λοιπόν με το πρωτοφανές; Καταχωρίζεται κι αυτό μαζί με τα άλλα περιστατικά τυφλής βίας, με τα άλλα γεγονότα αποκρουστικής απόγνωσης, με τις υπόλοιπες ατραξιόν της φρίκης; Ετσι φαίνεται, έτσι γίνεται: πάντα ξεχνάμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, απωθούμε ό,τι πιθανόν να μας πονέσει.
Προφανώς ο... Πατμανίδης, οι Πατμανίδηδες αυτού του κόσμου, απ’ το Σοχούμι, τη Φινλανδία, τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία, όλοι αυτοί οι αμούστακοι μακελάρηδες, παιδιά του ακατανόητου, που ένα πρωί εισβάλλουν με λύσσα στην αγία καθημερινότητα μας και τη βάφουν με αίμα αθώων, προφανώς και είναι ακραίες εξαιρέσεις. Είναι βέβαιο όμως ότι αυτά τα παιδιά, μαζικοί δολοφόνοι που όλα αυτοκτονούν μετά το μακελειό, είναι η άλλη όψη του κανονικού. Παιδιά κανονικών γονιών, μαθητές κανονικών σχολείων, άγουροι πολίτες μιας κανονικής δημοκρατίας δυτικού τύπου. Ανήλικοι αποδέκτες της ατέλειωτης βίας που παράγει και διαφημίζει αυτός ο κανονικός κόσμος. Κάθιδροι σπουδαστές του εξοντωτικού άγχους και του κοφτερού ανταγωνισμού. Οταν τρελαίνονται για χάδια, τα μαθαίνουμε να σπρώχνουν: «μόνο ο καλύτερος επιβιώνει». Δικά μας παιδιά είναι, μπουχτισμένα από γκάτζετ ψηφιακής εποχής, πεινασμένα για ουτοπίες και όνειρα. Του δικού μας κόσμου παιδιά, άνισου, άδικου, σκληρού, άχρωμου κόσμου, που κατοικείται όλο και πιο πολύ από το μίσος. Αγονος κόσμος. Δικά μας παιδιά είναι, σαν τα άλλα. Μόνο που δεν άντεξαν και σάλεψαν.
