ή...όταν το ανήθικο και παράνομο μετατρέπεται σε
ηθικό και νόμιμο.
Του Π.Ανδραβέλη
Mέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι το «νόμιμο είναι και ηθικό». Τώρα διάφορες ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης επιχειρούν να μας πείσουν ότι και το παράνομο είναι ηθικό, αρκεί να το κάνει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων.
Ετσι ακούμε το επιχείρημα ότι το αποδεδειγμένο αμάρτημα της φοροδιαφυγής του κ. Αριστοτέλη Παυλίδη (να δηλώσει, δηλαδή, μικρότερη αξία του επίμαχου διαμερίσματος στα συμβόλαια προκειμένου να πληρώσει μικρότερο φόρο) «δεν είναι τίποτε, διότι όλοι το ίδιο κάνουν».
Σύμφωνοι: αν και το
«όλοι» είναι μεγάλη κουβέντα, θα συμφωνήσουμε ότι «οι περισσότεροι έτσι φοροδιαφεύγουν». Αυτό κάνει τη φοροδιαφυγή νόμιμη ή την κάνει ηθική;Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα έχουμε χάσει το νόημα των λέξεων, των εννοιών και κυρίως των κανόνων. Δηλαδή αν νομιμοποιήσουμε την παρανομία των υπουργών διά της πρακτικής του λαού, γιατί η παρανομία του λαού να μη νομιμοποιηθεί από την πρακτική των υπουργών; Οταν η... φοροδιαφυγή «δεν είναι τίποτε, διότι οι περισσότεροι αυτό κάνουν», γιατί κάποιος να κόψει αποδείξεις και να πληρώσει ΦΠΑ; Σάμπως οι περισσότεροι μικρομεσαίοι κόβουν αποδείξεις;
Κάθε φορά που προκύπτει ένα πρόβλημα οι γνωμηγέτες, οι πολιτικοί και συνακολούθως η κοινωνία χτυπούν το σαμάρι. Πάντα φταίει το νομοθετικό πλαίσιο για την ανομία. Να συμφωνήσουμε: δεν έχουμε το άριστο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά σάμπως αυτό που έχουμε το εφαρμόζουμε;
Αυτές τις μέρες η «Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή» που εξετάζει τις κατηγορίες περί χρηματισμού του κ. Παυλίδη ψάχνει να βρει τα ορφανά εκατό χιλιάρικα που δόθηκαν για την αγορά του διαμερίσματος της κόρης του. Διάφορα σενάρια κατατίθενται για «ένα θείο από το Κονγκό» και κάποιο έμβασμα από την Κω.
Ελπίζουμε να διαλευκανθεί γρήγορα η υπόθεση, αλλά εδώ προκύπτει ένα ερώτημα. Αυτό το έρμο το «πόθεν έσχες» γιατί το καταθέτουν οι πολιτικοί; Για να το βλέπουμε και να το χαιρόμαστε;
Υποτίθεται ότι ο νόμος αυτός φτιάχτηκε έτσι ώστε να μην εμφανίζεται δραχμή αδικαιολόγητη στις περιουσίες των πολιτικών. Επρεπε να υπάρξουν οι καταγγελίες του εφοπλιστή κ. Φώτη Μανούση, να γίνει ειδική εξεταστική επιτροπή για να ανακαλύψουμε ότι στον λογαριασμό ενός υπουργού υπάρχει αδικαιολόγητο ένα ποσό 100.000 ευρώ; Και: αφού έτσι έχουν τα πράγματα πόσα άλλα ορφανά ποσά υπάρχουν στα «πόθεν έσχες» των υπουργών; Πόσα ακίνητα δεν δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους; Πόσο «έσχες» πολιτικών δηλώνεται στη Βουλή δίχως «πόθεν»; Πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ, εκτός αν κάποιος καταγγείλει χρηματισμό ή εκβιασμό.
Τώρα, και με δεδομένο ότι ο νόμος περί «πόθεν έσχες» είναι κενό γράμμα, όλοι σχίζουν τα ιμάτιά τους για το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ολοι συμφωνούμε ότι αυτός πρέπει να αλλάξει, ειδικά σε ό,τι αφορά τη διαδικασία και την περίοδο παραγραφής των αδικημάτων.
Μόνο που υπάρχει ένα καλό ερώτημα: αφού οι υπάρχοντες νόμοι δεν εφαρμόζονται τι μας εξασφαλίζει ότι θα εφαρμοστούν οι μελλοντικοί; Δηλαδή, αν δεν λειτουργεί το «πόθεν έσχες» πώς θα μάθουμε τα ανομήματα των υπουργών ώστε αυτοί να διωχθούν με το νέο νόμο;
Στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα νόμων, αλλά έχουμε και πρόβλημα εφαρμογής των. Γι’ αυτό καλόν είναι να αρχίσουμε να ιεραρχούμε. Πρώτον να εμπεδώσουμε την αντίληψη ότι οι νόμοι δεν φτιάχνονται για δημόσιες σχέσεις, ούτε επειδή υπάρχει συγκυριακή πίεση από την κοινή γνώμη. Ετσι τροποποιήσαμε το Σύνταγμα το 2000, ώστε να κάνουμε ασυμβίβαστη την εργασία των βουλευτών και πέντε χρόνια μετά είδαμε τα αδιέξοδα και το επαναφέραμε στην προτεραία κατάσταση.
Οι νόμοι φτιάχνονται για να εφαρμόζονται. Αυτό δεν χρειάζεται ούτε έξοδα ούτε φασαρία. Μια απλή απόφαση περί μηδενικής ανοχής στα ανομήματα των πολιτικών. Μετά μπορούμε ψύχραιμα να συζητήσουμε πώς και προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Και να τον αλλάξουμε, ξέροντας ότι θα εφαρμοστεί...
