"τα ίδια τα κόμματα υπονομεύουν τη δημοκρατία.Και οι πολίτες το έχουν καταλάβει, γι΄ αυτό και στις σφυγμομετρήσεις έρχονται τελευταία στην υπόληψη των πολιτών"
Toυ κ.Γιάννη Μαρίνου.
Τα όσα ιλαροτραγικά και άκρως εξευτελιστικά για το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα ζήσαμε αυτές τις ημέρες με την υπόθεση Παυλίδη θύμισαν τον γνωστό πατροκτόνο που δικαζόμενος γι΄αυτό ζήτησε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή έμεινε ορφανός..
Ακούσαμε εμβρόντητοι από όλες τις πτέρυγες της Βουλής και ιδιαίτερα από τα δύο κόμματα εξουσίας να πλειοδοτούν σε απαξιωτικά επίθετα για την απαράδεκτη προστασία και το ουσιαστικά ακαταδίωκτο αλλά και τις διαβλητές διαδικασίες που προβλέπουν το Σύνταγμα και ο βασιζόμενος κατά γράμμα σ΄ αυτό νόμος περί ευθύνης των υπουργών.
Οποία απύθμενη υποκρισία, ιδιαίτερα από την πλευρά της μείζονος αντιπολίτευσης, η οποία πιεστικά επέβαλε ως πλειοψηφία το ισχύον σήμερα άρθρο 86 του Συντάγματος το οποίο:
α)απαγορεύει στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη να ασκεί δίωξη, ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση κατά νυν ή πρώην υπουργών,
β)προβλέπει πολύ σύντομη προθεσμία παραγραφής. Δηλαδή, ουσιαστικά προνοεί για το ακαταδίωκτο.
Και οφείλω να υπογραμμίσω ότι ο αποκλεισμός της...προκαταρκτικής εξέτασης από τον ασκούντα ανάκριση δικαστή προστέθηκε κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 ώστε ακόμη και αν απλώς στο ανακριτικό υλικό περιλαμβάνεται αναφορά ονόματος υπουργού (π.χ., ο υπουργός τάδε ψιθύρισε κάτι στο αφτί κάποιου κατηγορουμένου) αρκεί για να παραπεμφθεί η υπόθεση στη Βουλή χωρίς ο ανακριτής να μπορεί να ρωτήσει τι ψιθύρισε ο υπουργός (π.χ., κλείστε το φερμουάρ του παντελονιού σας).
Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι η πρόθεση των εισηγητών αυτού του άρθρου ήταν η εξασφάλιση του απόλυτα ακαταδίωκτου των υπουργών που λερώνουν τη φωλιά τους; η εκ προθέσεως προκαταρκτική απενοχοποίησή τους, που σημαίνει και την καλή διάθεση κάποιων να διαπράττουν ακινδύνως εγκλήματα για προσωπικό ή κομματικό όφελος.
Αυτά που προβλέπουν το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι επίσης απαράδεκτα και από πλευράς διαδικασίας κατά την οποία κρίνεται ο κατηγορούμενος υπουργός.
Δεν αποφαίνεται γι΄ αυτό η ανεξάρτητη και κατά τεκμήριο αντικειμενικότερη δικαστική εξουσία αλλά οι ίδιοι οι βουλευτές. Και αυτοί σπανίως ως ποτέ δεν αποφαίνονται με βάση την πιθανολογούμενη ενοχή του κατηγορούμενου υπουργού αλλά με κριτήρια κομματικού ή ακόμη και προσωπικού συμφέροντος. Και εδώ η υποκρισία περισσεύει στη μάλλον περιθωριακής σημασίας υπόθεση Παυλίδη, καθώς φανερά όλα τα κόμματα απαίτησαν κατ΄ ιδίαν ή ανακοίνωσαν και δημόσια ότι θα απορρίψουν ή θα υπερψηφίσουν την παραπομπή Παυλίδη, απαγορεύοντας ουσιαστικά στους βουλευτές τους να κρίνουν ως αμερόληπτοι δικαστές.
Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτή η κομματική εντολή εδίδετο για μιαν υπόθεση όπου ο κάθε βουλευτής οφείλει με μυστική ψήφο να κρίνει κατά συνείδησιν. Εφθασε μάλιστα αρχηγός μικρού κόμματος να δώσει σε σφραγισμένους φακέλους τη μυστική και γι΄ αυτούς ψήφο των βουλευτών του. Και ας προβλέπει κατηγορηματικά το άρθρο 60 του Συντάγματος ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Πρόκειται για το πιο συχνά και αναίσχυντα παραβιαζόμενο άρθρο του Συντάγματος το οποίο έχει κυριολεκτικά γελοιοποιηθεί από την κατά κανόνα επιβαλλόμενη από τα κόμματα ψήφο, έστω και αν η συνείδηση του βουλευτή υπαγορεύει το αντίθετο.
Γι΄ αυτό αμέσως κόμματα και δημοσιογράφοι έσπευσαν να αναζητήσουν εκείνους που αγνόησαν τις εντολές. Και η γελοιοποίηση του Συντάγματος ολοκληρώνεται με την κατά καιρούς δήλωση των αρχηγών των κομμάτων ότι σήμερα οι βουλευτές αφήνονται να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Πράγμα που υπονοεί ότι στις λοιπές περιπτώσεις μπορεί να αναγκάζονται να φιμώνουν τη συνείδησή τους.
Τα ίδια τα κόμματα υπονομεύουν τη δημοκρατία.
Και οι πολίτες το έχουν καταλάβει, γι΄ αυτό και στις σφυγμομετρήσεις έρχονται τελευταία στην υπόληψη των πολιτών.
Εφιαλτικό το τι μπορεί να ακολουθήσει.
Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι η πρόθεση των εισηγητών αυτού του άρθρου ήταν η εξασφάλιση του απόλυτα ακαταδίωκτου των υπουργών που λερώνουν τη φωλιά τους; η εκ προθέσεως προκαταρκτική απενοχοποίησή τους, που σημαίνει και την καλή διάθεση κάποιων να διαπράττουν ακινδύνως εγκλήματα για προσωπικό ή κομματικό όφελος.
Αυτά που προβλέπουν το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι επίσης απαράδεκτα και από πλευράς διαδικασίας κατά την οποία κρίνεται ο κατηγορούμενος υπουργός.
Δεν αποφαίνεται γι΄ αυτό η ανεξάρτητη και κατά τεκμήριο αντικειμενικότερη δικαστική εξουσία αλλά οι ίδιοι οι βουλευτές. Και αυτοί σπανίως ως ποτέ δεν αποφαίνονται με βάση την πιθανολογούμενη ενοχή του κατηγορούμενου υπουργού αλλά με κριτήρια κομματικού ή ακόμη και προσωπικού συμφέροντος. Και εδώ η υποκρισία περισσεύει στη μάλλον περιθωριακής σημασίας υπόθεση Παυλίδη, καθώς φανερά όλα τα κόμματα απαίτησαν κατ΄ ιδίαν ή ανακοίνωσαν και δημόσια ότι θα απορρίψουν ή θα υπερψηφίσουν την παραπομπή Παυλίδη, απαγορεύοντας ουσιαστικά στους βουλευτές τους να κρίνουν ως αμερόληπτοι δικαστές.
Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτή η κομματική εντολή εδίδετο για μιαν υπόθεση όπου ο κάθε βουλευτής οφείλει με μυστική ψήφο να κρίνει κατά συνείδησιν. Εφθασε μάλιστα αρχηγός μικρού κόμματος να δώσει σε σφραγισμένους φακέλους τη μυστική και γι΄ αυτούς ψήφο των βουλευτών του. Και ας προβλέπει κατηγορηματικά το άρθρο 60 του Συντάγματος ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Πρόκειται για το πιο συχνά και αναίσχυντα παραβιαζόμενο άρθρο του Συντάγματος το οποίο έχει κυριολεκτικά γελοιοποιηθεί από την κατά κανόνα επιβαλλόμενη από τα κόμματα ψήφο, έστω και αν η συνείδηση του βουλευτή υπαγορεύει το αντίθετο.
Γι΄ αυτό αμέσως κόμματα και δημοσιογράφοι έσπευσαν να αναζητήσουν εκείνους που αγνόησαν τις εντολές. Και η γελοιοποίηση του Συντάγματος ολοκληρώνεται με την κατά καιρούς δήλωση των αρχηγών των κομμάτων ότι σήμερα οι βουλευτές αφήνονται να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Πράγμα που υπονοεί ότι στις λοιπές περιπτώσεις μπορεί να αναγκάζονται να φιμώνουν τη συνείδησή τους.
Τα ίδια τα κόμματα υπονομεύουν τη δημοκρατία.
Και οι πολίτες το έχουν καταλάβει, γι΄ αυτό και στις σφυγμομετρήσεις έρχονται τελευταία στην υπόληψη των πολιτών.
Εφιαλτικό το τι μπορεί να ακολουθήσει.
