Κοινωνική «ηρεμία» παρά την κρίση;

Του Γ. Δαράτου.

Το ερώτημα είναι απλό:

• Πώς γίνεται η απελπισία και ο θυμός που γεννάνε όλες αυτές οι μαζικές απολύσεις λόγω της κρίσης σ' όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, να μην οδηγούν σε μια οργανωμένη πολιτικά δύναμη διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης του συστήματος;
• Πώς γίνεται οι συνδικαλιστικές δυνάμεις να συνεχίζουν να είναι τόσο αδύναμες και τα κόμματα που υποτίθεται ότι πολεμούν αυτού του τύπου το οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο να μένουν το καθένα στη γωνιά του ευχαριστημένο με ένα 6%-8% του εκλογικού σώματος;
• Πώς γίνεται οι αντιπολιτευτικοί τους λόγοι να είναι στην πραγματικότητα παράλληλοι χωρίς καμιά ελπίδα να συναντηθούν κάπου, έστω και στο άπειρο;

Η εντύπωση που δίνουν όλοι, πολίτες και κόμματα, είναι η... ανάγκη τους όχι να βγουν πραγματικά από το «Σύστημα» -με τα επιχειρήματα που προβάλλουν εναντίον του θα ήταν γελοίο επιεικώς να υποστηρίξει κανείς μια τέτοια θέση- αλλά να ενσωματωθούν περισσότερο και καλύτερα σ' αυτό.
Όλοι έχουν δόσεις να πληρώσουν για σπίτια, αυτοκίνητα, κάρτες . Όλοι γνωρίζουν καλά το φιάσκο του υπαρκτού σοσιαλισμού και δεν έχουν προφανώς καμία όρεξη να συμβάλουν στην επανάληψή του. Πώς όμως μπορεί να εξηγηθεί αυτή η επιμονή να μένουν όλοι αμετακίνητοι μέσα στον πιο παράλογο πολιτικό λήθαργο που έχουμε συναντήσει τις τελευταίες δεκαετίες;
Μια αρχή απάντησης - ερμηνείας είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις της υποθετικής «ανατροπής» λειτουργούν στη λογική των κέντρων ελέγχου και καταγγελίας της εξουσίας και όχι σαν διεκδικητές της. Και αυτό το μαρτυρούν οι πράξεις τους που είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια τους. Ας δούμε π.χ. πόσες μη κυβερνητικές οργανώσεις συντηρεί ουσιαστικά η πολιτεία, κάπου εξήντα από αυτές τρέφονταν μέχρι πρότινος, από τα κονδύλια του ΥΠΕΞ.
Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι «οργανωμένοι» πολίτες να λησμονήσουν το γλυκό κρατικό χρήμα άλλοθι της ευνουχισμένης τους δράσης; Και το τελευταίο: ας δούμε, μια φορά τουλάχιστον,το μέγεθος της έλλειψης πραγματικής πολιτικής φαντασίας, την ανυπαρξία νέων σχεδίων για μια νέα κοινωνία.
Δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι εκτός από ένα 20% του πληθυσμού να διακινδυνεύσουμε σοβαρά την προοπτική πραγματικής αλλαγής που θα μπορούσε να σημαίνει και μείωση της υλικής μας άνεσης.
Ένα σύστημα που όλοι το απορρίπτουν λεκτικά και απέναντι στο οποίο δεν υπάρχει καμία οργανωμένη μαζική και ριζοσπαστική αντίσταση, γεννά υποψίες ότι δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτε ουσιαστικά, απλώς ζητάμε κάποια διορθωτικά μερεμέτια. Κι αυτό ασφαλώς δεν είναι αριστερή πολιτική...